Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2015

Συνεχίζουμε...


Αγαπητε Γιαννιωτη... 

Ο Τολστοι γραφει ότι: 
«χανεις τον πολεμο όχι όταν εχεις κτυπηθη μερικες φορες... Αλλα όταν στον μυαλό σου εχεις πεισθει οτι εχεις χασει» 
Μ' αυτά τα λόγια ο διαδικτυακός φίλος κ. Ιάσων, επηρέασε καθοριστικά την χθεσινή απόφασή μου για οριστική εγκατάλειψη της μπλοκόσφαιρας από μέρους μου, και συνεχίζει:
Και ο πολεμος είναι αδυσσωπητος. Συνεχης αεναος. 
Της λογικης κατά του παραλογου, του δικαισυνης κατά της αδικιας της Αληθειας κατά του ψευδους της Ελευθεριας κατά της υποδουλωσεως (πνευματικης και φυσκης).
Ο κς Γιαννιωτης με το ιστολογιο του, όπως τον γνωρισα, εχει στρατευθει με την συνειδησι του και δινει τον καθημερινο του Αγωνα. Δεν ασπαζομαι όλα οσα γραφονται στο ιστολογιο του και ουτε εινα δυνατον ολοι να συμφωνυμε παντα σε όλα σαν να ειμαστε γραναζια.
Ομως το ιστολογιο του είναι ξεχωριστο... 
Σπανιζει και είναι από τα ελαχιστα που υπερασπιζονται αξιες και δημοσιευει ολες τις αποψεις και όλα τα σχολια όταν διατυπωνονται χωρις υβρεις και αλλαλαγμους.
Είναι ακαταπονητος αγωνιστης, δικαιος, πεισματαρης, επιμονος. Ειναι ενθεουσιωδης οπως οι Ελληνες... Όμως είναι αγωνιστης. 
Πιστευω ότι εχει καταλαβει... Η νικη δεν είναι μιας στιγμης ή μιας ημερας ή παντοτινη.
Νικη είναι ο αγωνας... Η συμμετοχη στην μαχη, οι πολυ μικρες οσο ασημαντες κι αν φαινονται αλλαγες πορειας είναι εκεινες που φερνουν την διορθωσι την προοδο. Δεν είναι οι επαναστασεις των ογκανιζοντων Σταλινοναζιστων, και των Ιακωβινων που μονο κομμενα κεφαλια και βασανισμενες ψυχες προσφεραν.
Εινα φυσικο πολλες φορες και η πιο σιδερενια θελησι να καμπτεται μπροστα στις δυσκολιες στις απειλες, στα υπουλα καθημερινα κτυπηματα, οχι μονο εναντιον μας αλλα κα εναντιον εκεινων που αγαπαμε και προστατευομε.
Πιστευω ότι ο σμιλευμενος ισχυρος χαρακτηρας του στρατιωτη της συνειδησεως που είναι ο κς Γιαννιωτης, η τοσο ξεχωριστη προσπαθεια του δεν θα εγκαταλειφθη.
Το σκοταδι δεν θα σκεπασει το φως...
Μ ε εκτιμησι 
Ιασων 

Φεύγω... 
Πάλεψα, αλλά δεν κατάφερα τίποτα!

Με αυτόν τον τίτλο και με το κείμενο που ακολουθεί, αποχαιρέτησα χθες την μπλοκόσφαιρα...
________________
Αγαπητοί μου φίλοι/ες...

Τούτη η ανάρτηση δεν θα 'ναι σαν τις άλλες. Οι αράδες που θα διαβάσετε θα είναι απλές, κατανοητές ακόμα και για κείνους που διαθέτουν προχωρημένες "αριστερές" αντιλήψεις, τις οποίες ομολογώ πως εγώ δεν τις καταλαβαίνω αλλά και ούτε μπορώ να παρακολουθήσω.


Τούτον τον μήνα, τον Νοέμβρη, κατά την κομμουνιστική διάλεκτο, το μπλοκ μου κλείνει αισίως τα 7 χρόνια λειτουργίας του και μπαίνει στα οκτώ. Ωστόσο, δεν περιμένω από κανέναν τούρτα "γενεθλίων". Δεν ξέρω άλλωστε αν θα προλάβω να γιορτάσω μαζί σας διαδικτυακά την "Εθνική Επέτειο" της 17ης του Νοέμβρη.

Κείνη τη μέρα δηλαδή που γιορτάζουν και οι φονιάδες της αριστερής οργάνωσης 17Ν, μαζί με τους προστάτες και τα τσιράκια τους.

Εφτά χρόνια πάλεψα, κουράστηκα, απελπίστηκα, κυνηγήθηκα και αηδίασα, γι' αυτό και προετοιμάζω την φυγή μου από την μπλοκόσφαιρα (μπορεί και από φόβο), αφού επί της ουσίας δεν κατάφερα τίποτα.

Ναι,... ΔΕΝ κατάφερα τίποτα.

Κάθε μέρα, ετούτη η "αριστερή" κυβέρνηση της πλουτοκρατίας που την εξέλεξαν εκατοντάδες χιλιάδες ανεγκέφαλοι ελλαδίτες, μας αποκρύπτει αριθμούς και νούμερα, αφού κατάφερε σε χρόνο ρεκόρ να δημιουργήσει την μεγαλύτερη οικονομική κρίση στην ιστορία της χώρας. Μια κρίση που ώθησε 5.500 συνανθρώπους μας στην αυτοκτονία. Γι' αυτή την εθνική τραγωδία, ευθύνονται και τα προηγούμενα κυβερνητικά μιάσματα, αλλά ετούτοι, με την βοήθεια των Μέσων Ενημέρωσης Μαζών, βρήκαν την μέθοδο της αποσιώπησης και δεν μαθαίνουμε τίποτα πλέον.

Δεν μαθαίνουμε για τις 500.000 αμβλώσεις, για τους 30.000 άστεγους μόνο στην περιφέρεια Αττικής, αλλά ούτε και για τα 15.000 υποσιτισμένα Ελληνόπουλα.

Είναι μακρύς ο κατάλογος, κι' εγώ στέκομαι σαν θεατής μπροστά σ' αυτή την Εθνική τραγωδία, ανήμπορος να αντιδράσω. Δεν μπορώ...

Χιλιάδες Έλληνες συμπληρώνουν την διατροφή τους μ' ένα κάρο ψυχοφάρμακα. Ως πού θα πάει αυτό; Κάνω ειδική αναφορά σ' αυτό, γιατί ως γνώστης του αντικειμένου και ως συγγραφέας του βιβλίου με τίτλο "ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ - Τα εκρηκτικά που ...σκοτώνουν", επιτρέψτε μου να έχω μια πολύ καλή - πιστεύω - άποψη και γνώση του θέματος.

Αυτή η χημική δυστυχία που έχει γίνει συμπλήρωμα διατροφής, θα μας δείξει τα αποτελέσματά της σε πολύ λίγο καιρό. Και θα 'ναι τραγικά!

Αν μείνω εδώ, φοβάμαι ότι όλα αυτά θα τα υποστώ στο πετσί μου. 
Νέοι δικηγόροι, αλλά και παλαιότεροι, σπουδαγμένοι άνθρωποι, δεν μπορούν να βρούν δουλειά ούτε στα κυλικεία των δικαστηρίων. Ούτε μια θέση απασχόλησης έστω και στην επικόλληση ...χαρτοσήμων. Ούτε ως γραμματείς δικαστηρίων, ούτε ως κλητήρες.

Κατάντια...

Ενώ... 165 πρώην καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ μέσω του προγράμματος κινητικότητας των Δ.Υ, ανέλαβαν καθήκοντα υπαλλήλων σε θέσεις γραμματέων στα δικαστήρια και πριν δυο μέρες προσέλαβαν 111 καινούργιες, για να καθαρίζουν φτου κι' απ' την αρχή τις υπηρεσίες του ΥΠΟΙΚ.

Απόλυτη ξεφτίλα...


Το Αιγαίο μας, κατάντησε θάλασσα νεκρών. Στα παγωμένα νερά του χάνονται ανθρώπινες ψυχές και η μαμά ευρώπη αλληθωρίζει, σφυρίζει κλέφτικα, μας ζητάει διαρκώς λεφτά και δεν μπαίνει στην ουσία του προβλήματος που δεν είναι άλλη από το να στριμώξει στο καναβάτσο την χρυσοφόρα "Τούρκικη Δουλεμπορία Α.Ε."  

Από την άλλη, το κυβερνητικό τσογλαναριό με πρόσχημα τάχαμου να σταματήσουν οι πνιγμοί στο Αιγαίο διοργανώνουν συγκεντρώσεις με αίτημα το άμεσο γκρέμισμα του φράχτη του Έβρου που φτιάχτηκε με δαπάνες του Έλληνα φουκαρά φορολογούμενου, προκειμένου να δημιουργηθούν ασφαλείς δίοδοι προς την Ελλάδα όλων των ανά την υφήλιο κατατρεγμένων, μηδέ και των τζιχαντιστών εξαιρουμένων, με τις όποιες συνέπειες που θα μπορούσε να έχει αυτό...


Η συμπαθεστάτη και λίαν ευαισθητοποιημένη περιφερειάρχης Αττικής Κυρία Ρένα Δούρου, ζητάει από το Περιφερειακό Συμβούλιο την μεταφορά των ανάλογων πόρων - φόρων, προκειμένου η Τοπική Αυτοδιοίκηση να διαχειριστεί αποτελεσματικά το ζήτημα των προσφύγων, λέγοντας πως "χρειαζόμαστε πλέον ένα τζαμί στην Αττική, προκειμένου να επιτελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα οι μουσουλμάνοι, όπως χρειαζόμαστε επίσης και νεκροταφεία για μουσουλμάνους και εβραίους".

Απόλυτος παραλογισμός...


Από σήμερα, Δευτέρα 2 Νοεμβρίου, απελευθερώνονται  οι πλειστηριασμοί κατοικιών και οι εξώσεις, καθώς και όλες οι πράξεις αναγκαστικής εκτέλεσης, ενώ το υπουργείο "Δικαιοσύνης" κατ' εντολή των νταβατζήδων, δεν δίνει καμία νέα παράταση. 

Η κυβέρνηση της "Πρώτη Φορά Αριστερά" έβαλε χέρι στην πενιχρή σύνταξη της ολομόναχης γριούλας στο χωριό, ενώ υπερασπίσθηκε μέχρι δακρύων το "ξεχασμένο" εκατομμύριο του σύντροφου Σταθάκη.

Πάμε λίγο κι' απ' την άλλη...

Τέσσερις εν δυνάμει σωτήρες του Έθνους μας από την γαλάζια παράταξη, συμπεριφέρονται ως γυρολόγοι ανά την επικράτεια προσπαθώντας να μας πείσουν ότι θα μας σώσουν απ' τα μέτρα που και οι ίδιοι ψήφισαν, αφήνοντας τον Τσίπρα μέσα στην παραζάλη και την μέθη της εξουσίας του να μας λέει ότι "τα νεκρά παιδιά είναι πολύ συμπαθή και προκαλούν θλίψη σε όλους μας, ενώ τα άλλα προσφυγόπουλα που ζούν, δεν είναι συμπαθή". Παράλληλα δε, κατά την τοποθέτησή του για το προσφυγικό ζήτημα στην καθιερωμένη "ώρα του πρωθυπουργού", έκανε λόγο για πολιτικές απόψεις που... "εκτίθουν" (και όχι εκθέτουν) τη Νέα Δημοκρατία ως αντιπολίτευση.

Όλη η μόρφωση στα πόδια μας... 

gianniotis

4 comments:

  1. Διαβάζοντας εχθές το σχετικό άρθρο σας, ομολογώ ότι θεώρησα εσφαλμένα ότι πρόκειται για κάποιας μορφής ειρωνεία στο σύστημα και όχι ουσιαστική σας απόφαση.
    Χαίρομαι που ανακαλέσατε αλλά θέλω έστω και καθυστερημένα να σας πω κάτι.
    Πιστεύω ότι ανήκετε στην μικρή ομάδα Ελλήνων που εξακολουθούν να σκέφτονται ορθολογικά. Οι άνθρωποι που ανήκουν σε αυτό τον κύκλο στοχαστών, είναι ελάχιστοι. Οι απόψεις τους δεν μπορεί να γίνονται ευρύτατα αποδεκτές ακόμα και από τους ιδεολογικούς τους συντρόφους.
    Η ορθολογική σκέψη παράγει προϊόντα δύσπεπτα και διαπιστώσεις δυσνόητες και συχνά στριφνές. Όσο ακριβώς στριφνή είναι και η αλήθεια.

    Κάποιες φορές, μπορεί να αναρωτιέστε αν αξίζει να μπαίνετε σε όλο αυτό το κόπο με το blog σας, όταν βλέπετε ότι με την προσπάθεια σας ίσως και να μην καταφέρνετε να αλλάξετε τίποτα.

    Στη πραγματικότητα, ακόμα και αν δεν αλλάζετε τίποτα, εξακολουθείτε να δίνετε κουράγιο σε κάποιους άλλους μοναχικούς που ακριβώς όπως κι εσείς νιώθουν εξίσου λίγοι και ανίκανοι να σταματήσουν την ροή του ποταμού.

    Θα σας πω τώρα μία ιστορία της οποίας το νόημα ελπίζω να κατανοήσετε.
    Όταν ο Αριστοτέλης αποφάσισε να γνωστοποιήσει στο ευρύ κοινό το έργο του, ο Αλέξανδρος εκνευρίστηκε με την απόφαση αυτή και διαμαρτυρήθηκε στον δάσκαλο του. Θεωρούσε ότι δεν είναι σοφό, να γίνει ο καθένας φορέας μίας τέτοιας γνώσης.
    Ο Αριστοτέλης, γνωρίζοντας καλά τους ανθρώπους, καθησύχασε τον μαθητή του λέγοντας του ότι τέτοιος κίνδυνος δεν υπάρχει, γιατί «έτσι κι αλλιώς ελάχιστοι θα μπορέσουν να κατανοήσουν τη διδασκαλία του»…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπητέ μου φίλε DCHRIST σ' ευχαριστώ για την παρέμβασή σου.

    Επρόκειτο όντως για οριστική η χθεσινή μου απόφαση ώστε να φύγω και να εγκαταλείψω την μπλοκόσφαιρα μετά από 7 συνεχούς και καθημερινής παρουσίας.

    Βρέθηκα σε μια όντως πολύ δύσκολη θέση και ευτυχώς που δεν πάτησα το delete του πληκτρολογίου.

    Μαζί με μένα ως "gianniotis", θα εξαφανιζόταν αυτομάτως και οι 30.000 αναρτήσεις όλων αυτών των ετών.

    Όλες αυτές ήταν ένας αγώνας.

    Ένας διαρκής αγώνας γιατί είχα απέναντί μου πολλούς εχθρούς - ανθέλληνες και ελάχιστους φίλους, τους οποίος δεν θα ήθελα να προδώσω ποτέ.

    3.500.000 αναγνώστες ήρθαν στο ιστολόγιό μου όλον αυτό τον καιρό, και σκέφθηκα πως δεν είχα τελικά το δικαίωμα να τούς κλείσω την πόρτα κατάμουτρα.

    Τους χαρακτήρισα "αναγνώστες" γιατί δεν τους είδα ποτέ μου ως "επισκέπτες" που θα γέμιζαν τα κοντέρ μου, μιας και όπως βλέπεις δεν φιλοξενώ καμία διαφήμιση.

    Ειλικρινά, μέσα απ' την καρδιά μου θέλω να σε ευχαριστήσω θερμά για την παρέμβασή σου.

    Μου δίνει δύναμη να συνεχίσω...

    Και θα συνεχίσω...

    Καλό σου βράδυ

    gianniotis

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το γυροφέρνω όλη μέρα, για να απαντήσω σ' εσένα αγαπητέ ΕΛΛΗΝΑ, και συνάδελφε gianniotis κι ύστερα στον αγαπημένο Λευτέρη... βλεπετε έχει παγώσει η ψυχή μου μ' όλα αυτά που ζούμε...

    Όσοι δεν έχουν μπει στην διαδικασία της διαχείρισης ενός blog ή ενός site και είναι αναγνώστες, είναι τελείως αδύνατο να αντιληφθούν την καθημερινή ψυχοφθόρα και πολλές φορές διαλυτική σε σημείο απόγνωσης, κατάσταση που ζούμε εμείς οι bloggers.

    Δίνουμε καθημερινούς πολυετείς αγώνες, άλλοι με κίνδυνο της ζωής μας, άλλοι διαγράφοντας την προσωπική μας ζωή... όλοι όμως, προσπαθώντας να βάλουμε ένα λιθαράκι στην αφύπνιση του κόσμου... και το αποτέλεσμα είναι σχεδόν μηδενικό...

    Να 'ξερες πόσο σε καταλαβαίνω, αγαπητέ gianniotis... μ' αυτό το ερώτημα κλείνω κάθε βράδυ το site μου και μ' αυτό το ανοίγω... "ΑΞΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΟΠΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΩ; ΠΟΥ ΕΧΩ ΘΥΣΙΑΣΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΜΗΔΕΝΙΚΟ, σχεδόν";

    Κι είναι στιγμές που νοιώθω τελείως απογοητευμένη, έτοιμη να τα παρατήσω όλα και να σηκωθώ να φύγω, ακόμα κι από την Ελλάδα που λατρευω όσο τίποτ' άλλο... είναι αρκετές οι προτάσεις που δέχομαι από φίλους από την Αμερική και όχι μόνο, για να πάω εκεί... προσπαθώ να διώξω αυτή τη σκέψη... αλλά τον τελευταίο καιρό, έρχεται όλο και πιο συχνά... όλο και πιο επίμονα...

    Πλέον δεν υπάρχει τίποτα να με κρατάει εδώ...

    Υπάρχει όμως κι αυτή η φωνή μέσα μου, που μου λέει: "Μείνε... αγωνίσου... ακόμα κι αν δεν έρθει η νίκη, τουλάχιστον, δεν θα είσαι εσύ η ηττημμένη... ούτ' η Πατρίδα... θα είναι αυτοί που δεν μπόρεσαν να πολεμήσουν γι αυτή... για την λευτεριά της..."

    Συνέχισε ν' αγωνίζεσαι μέσα από την μπλογκόσφαιρα, αγαπητέ gianniotis, κι όποτε λυγάς, παίρνε με ένα τηλέφωνο... ίσως μπορώ να σου δώσω μια ανάσα παράτασης... κι όταν λυγίζω, ίσως να είσαι εσύ, ίσως ο Λευτέρης, που θα μου δώσει μια ανάσα...
    Γιατί το ΜΑΖΙ, σμιλεύονται οι ΑΓΩΝΕΣ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ.
    Στους μοναχικούς δρόμους, θα μας τσακίσουν...
    Στο ΜΑΖΙ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ... όχι για μας μόνο, αλλά για την ΕΛΛΑΔΑ, ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλημέρα αγαπητή μου Πόπη.

    Κείνη τη μέρα (προχτές), πάλεψα πολύ με τον εαυτό μου. Δεν υπήρξε κάτι συγκεκριμένο που να με έσπρωξε στην απόφαση της φυγής από την μπλοκόσφαιρα.

    Δεν ήταν απόφαση στιγμής. Το στριφογύρναγα καιρό, μέχρι που είδα μια σταγόνα να βγαίνει απ' το ποτήρι μου. Δεν είμαι και τόσο σίγουρος για το αν ήταν σταγόνα ή δάκρυ...

    Συσσωρευμένη αηδία και αγανάκτηση μπλόκαραν χέρια και μυαλό και βρέθηκα στο κενό.

    Και να σκεφθείς ότι δεν είχε ξεσπάσει η "εθνοκάθαρση" των αδελφών μας Ποντίων από το βοηδοκέφαλο κυβερνητικό μίασμα με την σαμπρέλα του τρακτέρ στη μέση του.

    Όχι πές μου... Το κάνεις το χαρακίρι, ναί ή όχι;

    Δυο τρείς φίλοι είναι αρκετοί για να σε μεταπείσουν και να σου αλλάξουν γνώμη. Αυτό έγινε εδώ.

    Θα μείνω Πόπη...

    gianniotis

    ΑπάντησηΔιαγραφή