Το παραμύθι μας…

Είμαστε μια χώρα που ανδρώθηκε μέσα από απίστευτους μύθους.

Το ξέρουμε όλοι ανεξαρτήτως αν δεν το δεχόμαστε, πολλές φορές εξ αιτίας του έμφυτου εθνικισμού μας.

Μύθοι στην ιστορία μας, στην πολιτική, στο πνεύμα, στον αθλητισμό, στην ίδια την κοινωνία.

Μια χώρα που έκανε και κάνει πως δεν καταλαβαίνει τίποτα για όσα της συμβαίνουν, αφού θεωρεί ότι όλα είναι καλώς καμωμένα και για όσα υφίσταται φταίνε όλοι οι άλλοι που την επιβουλεύονται.

Πού θα βγει αυτή η ιστορία;

Δεν μπορώ να γνωρίζω.

Εκείνο που γνωρίζω είναι πως όταν σε μια χώρα 11 εκατομμυρίων ψυχών, τα 7 αποτελούν τους συνταξιούχους, τους επισήμους ανέργους και τον μη ενεργό –παραγωγικό πληθυσμό.

Τι λέτε, μπορεί αυτή η χώρα να έχει μέλλον;

Επιπλέον, το δημόσιο χρέος αυτής της χώρας οσονούπω θα είναι δυο φορές το ΑΕΠ της.

Τα δε μη εξυπηρετούμενα δάνεια του τραπεζικού συστήματος, αγγίζουν σε ύψος το μισό ΑΕΠ.

Τι λέτε, μπορεί αν έχει μέλλον αυτή η χώρα;

Από την άλλη πλευρά, είναι σχεδόν δεδομένο, ότι τόσο στο εξωτερικό όσο και στα στρώματα, υπάρχουν περισσότερα από 130 δισεκατομμύρια ευρώ που… κάθονται.

Τι λέτε, υπάρχει μέλλον;

Υπάρχει μέλλον όταν η χώρα ζει κι αναπνέει εξ αιτίας της Ευρώπης, έστω και υπό όρους σκληρών μνημονίων;

Υπάρχει μέλλον όταν τα πάντα κινούνται για την σωτηρία ή συντήρηση ενός κράτους που ήταν υπεύθυνο για την κατάρρευση, αντί στην κατεύθυνση της συρρίκνωσής του;

Υπάρχει μέλλον σ’ ένα κράτος που έχει πιο πολλούς γιατρούς απ’ ότι είναι αναγκαίοι, αλλά στα νοσοκομεία του υπάρχουν ελλείψεις έμψυχου δυναμικού;

Υπάρχει μέλλον σ’ ένα κράτος που έχει περισσότερους εκπαιδευτικούς απ’ ότι χρειάζεται, αλλά στα σχολεία υπάρχουν τεράστιες ελλείψεις κι η Παιδεία συνεχώς υποβαθμίζεται;

Υπάρχει μέλλον σ’ ένα κράτος που την πιο μορφωμένη γενιά του από την απελευθέρωση του 1827, την εξωθεί σε μετανάστευση;

Υπάρχει μέλλον όταν τα δικαστήρια δίνουν ημερομηνίες εκδίκασης υποθέσεων το…2033;

Υπάρχει μέλλον όταν καθημερινά διαβαίνουν τα μπάτε σκύλοι αλέστε σύνορά του, περισσότεροι από 5 χιλιάδες πρόσφυγες και λαθρομετανάστες;

Υπάρχει μέλλον σ’ ένα κράτος που συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων εχθρεύεται τους συμμάχους του;

Χώρα της πλάκας.

Χώρα του οίνου και του καζίνου που σκιρτά στους ήχους του κλαρίνου.

Ο πυρρίχιος του μύθου, της καταστροφής.

Κι ανέχεται τα απομεινάρια του Στάλιν ν’ ασκούν την επαναστατική τους γυμναστική στις πλάτες της, ανέχεται ολοκληρωτισμούς σ’ όλες τις εκφάνσεις του δημόσιου βίου.

Ανέχεται τους μετρίους να ρυθμίζουν τις τύχες της.

Ανέχεται τον λαϊκισμό να καθορίζει τις ζωές των ανθρώπων και τις μετριοπαθείς κι υπεύθυνες φωνές τις εξοβελίζει στο πυρ το εξώτερο.

Με το γνωστό παραμύθι.

Οι άλλοι φταίνε…

Σσσσσ, ησυχία, αύριο απεργούν η ΑΔΕΔΥ κι η ΓΣΕΕ...

Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος