Δεν φτάνει ποτέ μόνο ένα πρόσωπο ή μια ομάδα ατόμων. Χρειάζεται ρήξη με υποσυστήματα και νοοτροπίες δεκαετιών που δύσκολα θα αλλάξουν χωρίς παιδεία και συντονισμένες μικρές επαναστάσεις παντού.
Σε αυτή τη χώρα, οι άνθρωποι πάντα ελπίζουν. Ίσως ελπίζουν περισσότερο από κάθε άλλο λαό της Ευρώπης, μη έχοντας άλλη διέξοδο στα αλλεπάλληλα αδιέξοδα που εγκλωβίζονται. Κι αυτό γιατί πρόβλεψη και συνέπεια προγραμματισμού δεν υπάρχει σε καμία έκφανση του πολιτικού συστήματος.
Το σενάριο είναι περίπου γνωστό: Απογοήτευση, αδιέξοδο, ανάγκη, ελπίδα, προσδοκίες, ενθουσιασμός και πάλι διάψευση. Κάπου στη μέση, η ελπίδα στρέφει τον κύκλο της αέναης προσπάθειας, με σπανιότατες περιπτώσεις ευόδωσης. Κι αυτές περιστασιακές. Ας μου πει κάποιος ένα όριο πολιτικής αντίδρασης που λειτούργησε ως πρόταση ανάτασης και δεν διέψευσε τις «προφητείες» για αναγέννηση της κοινωνίας, στην μεταπολίτευση. Για να μην πάμε πιο πίσω, στα διακόσια χρόνια της ιστορίας μας.
Ο Μητσοτάκης, αν τελικά πετύχει την μεγάλη ανατροπή και εκλεγεί, θα είναι κι αυτός μια ελπίδα. Θα δώσει μια νέα κίνηση στον φαύλο κύκλο του πολιτικού συστήματος, που βαλτώνει στον συντηρητισμό και στον λαϊκισμό. Έτσι κι αλλιώς, είναι μια φωνή λογικής μέσα στον παραλογισμό της νοσηρής εσωστρέφειας.
Πέρα όμως από το αυτονόητο, η τάση ανάδειξής του θα πάρει αναγκαστικά τα χαρακτηριστικά μιας άλλης αρρώστιας που μαστίζει την ελληνική κοινωνία: του «μεσσιανισμού»! Γιατί είναι ομολογουμένως, πολύ δύσκολο να στηριχθεί μόνο σε μία μικρή «συνομοταξία» αστών που κατανοούν την τεράστια ανάγκη της χώρας για πραγματικές μεταρρυθμίσεις. Αναπόφευκτα λοιπόν, θα κληθεί να συμπεριλάβει στην ατζέντα του μια κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων που σίγουρα δεν μιλούν τη γλώσσα της λογικής και ούτε έχουν συνηθίσει σε μία σημειολογία καθαρών θέσεων.
Είτε για εσωκομματικές είτε για εθνικές εκλογές οι Έλληνες αποθεώνουν πρόσωπα «μεσσίες» και σε λίγο καιρό καταλαβαίνουν και πάλι ότι η χώρα δεν κυβερνιέται μόνο από έναν ηγέτη αλλά από τους παντοδύναμους μηχανισμούς του κρατισμού της
Δύσκολα λοιπόν, θα καταφέρει να διατηρήσει μια ευθεία γραμμή φιλελεύθερης διάταξης για να αλλάξει τις δομές μιας παρηκμασμένης πολιτικής πραγματικότητας. Άλλωστε, θα πρέπει πρώτα να καταφέρει να χτίσει ισορροπίες στο κόμμα του γεφυρώνοντας ασύμπτωτες γραμμές και τεράστια χάσματα. Είναι αρκετή η μεγάλη λαϊκή ορμή που θα σχηματιστεί με την εκλογή του ή θα προκληθούν εξαιτίας της μεγάλες αντιδράσεις από την συντηρητική παλαιοκομματική φράξια των βαρόνων και των οικογενειών;
Είναι πάρα πολλά τα ερωτήματα και δύσκολες οι προβλέψεις. Σε κάθε περίπτωση όμως, φέρνω πολλές εικόνες πανηγυρισμών στο μυαλό μου, από το παρελθόν, που πολύ γρήγορα έγιναν γκριμάτσες απογοήτευσης. Είτε για εσωκομματικές είτε για εθνικές εκλογές οι Έλληνες αποθεώνουν πρόσωπα «μεσσίες» και σε λίγο καιρό καταλαβαίνουν και πάλι ότι η χώρα δεν κυβερνιέται μόνο από έναν ηγέτη αλλά από τους παντοδύναμους μηχανισμούς του κρατισμού της.
Γι΄αυτό δεν εξαρτάται μόνο από την αλλαγή πλεύσης και την φερέλπιδα νίκη του φιλελευθερισμού. Δεν φτάνει ποτέ μόνο ένα πρόσωπο ή μια ομάδα ατόμων. Χρειάζεται ρήξη με υποσυστήματα και νοοτροπίες δεκαετιών που δύσκολα θα αλλάξουν χωρίς παιδεία και συντονισμένες μικρές επαναστάσεις παντού.
Όπως και να ‘χει όμως, ας περιμένουμε. Τουλάχιστον, ο Κυριάκος έχει ένα ευεργετικό «μειονέκτημα» που δεν είχαν οι άλλοι. Δεν είναι ούτε η «λαμπερή» προσωπικότητα ούτε και ο μεγάλος «παραμυθάς» που πλασάρεται ως είδωλο. Αυτό το «υστέρημα» μπορεί να ταιριάξει με τη συγκυρία και να έρθει η μεγάλη ανατροπή. Άλλωστε η πολιτική ιστορία, όπως και η ζωή, δεν είναι παρά μια συνωμοσία συμπτώσεων.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου