"Venceremos" αναφωνούσε η ΑΥΓΗ. «Η λιτότητα ηττήθηκε πολιτικά και στην Ισπανία» σχολίασε ο Αλέξης Τσίπρας για τα αποτελέσματα των ισπανικών εκλογών και πρόσθεσε: «Οι δυνάμεις που υπερασπίζονται την κοινωνία μπήκαν δυναμικά στο πολιτικό σκηνικό. Η προοπτική κυβέρνησης προοδευτικής πλειοψηφίας είναι πια ανοιχτή. Ο αγώνας μας δικαιώνεται. Η Ευρώπη αλλάζει!». Αυτή η αλλαγή αποτέλεσε μια προσδοκία στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ στήριξε μέρος των υποσχέσεών του. Αφού η Ευρώπη θα είχε απαρνηθεί τη λιτότητα, θα μπορούσε υποτίθεται και ο ΣΥΡΙΖΑ να δώσει όσα υποσχέθηκε.
Οι Ποδέμος ήρθαν τρίτοι και αν στην Ισπανία (ή στην Πορτογαλία) ίσχυε μπόνους ανάλογο με αυτό των 50 εδρών (που ο Τσίπρας το διατήρησε και του ξανάδωσε την εξουσία), τα κεντροδεξιά κόμματα θα είχαν σχηματίσει κυβερνήσεις και δεν θα μιλούσαμε για καταδίκη της λιτότητας. Εδώ μετά από αγώνες δεκαετιών για την απλή αναλογική ο ΣΥΡΙΖΑ είχε όλο τον χρόνο και την πλειοψηφία για να την εφαρμόσει. Δεν το έκανε γιατί είδε ότι δεν τον συνέφερε. Τόσο απλά.
Η κυβερνητική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ έριξε τους Ποδέμος από την πρώτη θέση των δημοσκοπήσεων στην τρίτη, όπως εκτιμούν σχεδόν όλοι οι αναλυτές. Ο ηγέτης τους άρχισε να παίρνει αποστάσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ και ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν ανέβηκε στην εξέδρα μαζί του για να ανταποδώσει την εμφάνιση του Ιγλέσιας στην προεκλογική συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο. Εκτιμήθηκε ότι η συσχέτιση με τους Έλληνες συντρόφους μόνο ζημιά μπορούσε να κάνει στους Ποδέμος.
Όπως σημειώνει το πρακτορείο Bloomberg στην Ισπανία τα τρία κόμματα (Λαϊκό, Σοσιαλιστές, Ciudadanos) που συγκέντρωσαν 253 από τις 350 έδρες στο κοινοβούλιο, έναντι 69 των Ποδέμος, είναι υπέρ των περιορισμών στις δαπάνες που ορίζει η Ευρωζώνη, οπότε η λιτότητα δεν φαίνεται να δέχτηκε κανένα φοβερό πλήγμα. Σίγουρα σε μια οικονομία που αναπτύσσεται με ρυθμό πάνω από 3%, όπως είναι η ισπανική, υπάρχουν περιθώρια για χαλάρωση. Άλλωστε και στην Ελλάδα το 2014, με τη μικρή ανάκαμψη, είχε μειωθεί ο ΦΠΑ στην εστίαση και ο φόρος στο πετρέλαιο θέρμανσης, ενώ είχαν δοθεί έκτακτα κοινωνικά επιδόματα ύψους 600 εκατομμυρίων ευρώ.
Ο Αλέξης Τσίπρας χαίρεται για το αμφίβολο πλήγμα στη λιτότητα στην Ισπανία τη στιγμή που ο ίδιος εφαρμόζει στην Ελλάδα μια σκληρή λιτότητα, που ήταν αχρείαστη πριν την πρωθυπουργία του. Τη στιγμή που χαίρεται για την Ισπανία, περικόπτει το επίδομα θέρμανσης, αυξάνει τον ΦΠΑ σε φάρμακα, αφού προηγουμένως τον έχει αυξήσει σε τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης. Ο καλός επικοινωνιακός μύλος, που όλα τα αλέθει, θέλει να μας πει ότι ο Αλέξης είναι κατά των μέτρων που εφαρμόζει, αλλά είναι οι κακοί ξένοι που τον υποχρεώνουν και αυτός το κάνει με πόνο.
Πριν χαρεί για την Ισπανία και λυπηθεί για την Ελλάδα, θα πρέπει να μας πει αν είχε τα χρήματα για να καταργήσει τη λιτότητα. Αν τα είχε γιατί δεν την καταργεί, αν όχι γιατί το υποσχέθηκε; Ο Τσίπρας κλαίγεται γιατί δεν τον αφήνουν να μοιράσει λεφτά που δεν έχει και αυτό το ονομάζει μάχη κατά της λιτότητας. Σε αυτό τον πρωτότυπο αγώνα συγκροτεί το φαντασιακό μέτωπο του νότου. Στο μέτωπο αυτό περιλαμβάνει και τους σοσιαλιστές, αν και ο σοσιαλιστής νέος πρωθυπουργός της Πορτογαλίας δήλωσε: «Η Ευρώπη δεν χρειάζεται να ανησυχεί. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ».
Οι Πορτογάλοι σοσιαλιστές, που ο προηγούμενος πρωθυπουργός τους βρίσκεται στη φυλακή για σκάνδαλα, είναι καλοί για τον Αλέξη Τσίπρα. Καλούς θεωρεί και τους Ισπανούς σοσιαλιστές και για αυτό μιλάει για «προοπτική κυβέρνησης προοδευτικής πλειοψηφίας». Ο Τσίπρας προβάρει το κοστούμι του Ευρωπαίου σοσιαλιστή σαν σημαία ευκαιρίας. Μόνο που στην Ελλάδα προτιμάει τον Καμμένο και το κόμμα του, παρά τα συνεχή απίστευτα παραληρήματά τους, όπως η συσχέτιση ομοφυλοφιλίας και κτηνοβασίας.
Οι δυο τους έφτιαξαν το αντιμνημονιακό μέτωπο χρησιμοποιώντας ένα αλλοπρόσαλλο μείγμα εθνικιστικών και λαϊκιστικών δοξασιών. Μαζί απειλούσαν ότι θα το κάνουν Κούγκι, μαζί φοβέριζαν ότι θα στείλουν τζιχαντιστές στην Ευρώπη. Μαζί συκοφαντούσαν τους αντιπάλους τους. Μαζί οργάνωναν πατριωτικά πανηγύρια στο Σύνταγμα και μαζί ξόδεψαν 500 εκατ. σε μη απαραίτητους εξοπλισμούς. Ο Καμμένος ξέχασε την αντίσταση για το ΦΠΑ στα νησιά και τις κραυγές «στα τέσσερα εσείς, στα τέσσερα». Τσίπρας και Καμμένος έγιναν μνημονιακοί από σούπερ αντιμνημονιακοί, γιατί -ευτυχώς- δεν είχαν τη δύναμη να εφαρμόσουν τις απειλές τους. Όταν είδαν τα ζόρια, τα ξέχασαν όλα. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να συνεχίσουν να ασκούν την εξουσία τους.
Πολλοί στην Ευρώπη παραξενεύονται με τη συνεργασία ενός ακροαριστερού και ενός ακροδεξιού κόμματος. Εμείς τώρα πια ξέρουμε πολύ καλά ότι τα δύο αυτά κόμματα δεν είναι ούτε δεξιά ούτε αριστερά. Είναι λαϊκιστικά και δημαγωγικά σχήματα που εκμεταλλεύτηκαν την κρίση, πυροδότησαν την επιθετικότητα για να πάρουν την εξουσία και για χάρη της εφαρμόζουν το μνημόνιο κλαίγοντας.
Ο Αλέξης Τσίπρας τη στιγμή που εφαρμόζει το μνημόνιο και επιβάλλει τη λιτότητα σε απόλυτη σύμπνοια με τον κυβερνητικό εταίρο του, πουλάει στους πολίτες τη φαντασίωση του μετώπου του νότου εναντίον της λιτότητας. Μετά από τόσα που έχουν συμβεί, αφού έχει υποστηρίξει πράγματα που διαψεύστηκαν ολοκληρωτικά με τεράστιο κόστος για τους πολίτες, έχει το θράσος και λανσάρει νέα παραμύθια. Αφού έχαψαν τα προηγούμενα θα χάψουν κι αυτά, σκέφτηκε. Παντού χάνει εκτός από το πεδίο της εξαπάτησης, στο οποίο έχει στηρίξει τις εκλογικές του νίκες. Venceremos!
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου