Ο κίνδυνος είναι οι λαθρομετανάστες που πλημμυρίζουν την Ευρώπη

Μία συνηθισμένη ημέρα στο λιμάνι του Πειραιά επί κυβερνήσεως Τσίπρα.

Τι κοινό μπορεί να έχει η πλειοψηφία των 153 βουλευτών, στην οποία στηρίζεται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, με την τρομο-υστερία μετά τις επιθέσεις στη Γαλλία; Εκ πρώτης όψεως, καμία. Κι όμως, αυτό που χαρακτηρίζει και τις δύο περιπτώσεις είναι ότι οι περισσότεροι επικεντρώνουν την προσοχή τους σε λάθος σημείο.

Στην πρώτη περίπτωση, εστιάζουν στο ότι υπάρχει αυτή τη στιγμή μία πλειοψηφία επαρκής τόσο, ώστε να διασφαλίζεται μία κυβερνητική σταθερότητα. Δεν συνειδητοποιούν, όμως, ούτε σε ποιους στηρίζεται ουσιαστικά, ούτε και τι διασφαλίζει αυτή η «σταθερότητα». Όλοι τους ξεχνούν ότι οι τρεις «παραπανίσιοι» βουλευτές, που «διασφαλίζουν την κυβερνητική σταθερότητα», είναι οι τρεις τουρκόφρονες βουλευτέςτων νομών Ξάνθης και Ροδόπης. Το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής, όμως, σίγουρα δεν το ξεχνά αυτό...

Άραγε, όταν ο «πατριώτης» Καμμένος προβλέπει σε πρόσφατες δηλώσεις του ότι η κυβερνητική πλειοψηφία θα αυξηθεί, εννοεί μήπως τον τέταρτο μουσουλμάνο βουλευτή, αυτόν του Ποταμιού, Αχμέτ Ιλχάν; Διόλου απίθανο! Ούτως ή άλλως, η έννοια της «πατριωτικής συμπεριφοράς» έχει αμβλυνθεί ιδιαιτέρως και ερμηνευθεί ποικιλοτρόπως από τους γερμανοτσολιάδες των καιρών μας.

Ξεχνούν επίσης, ότι αυτό που διασφαλίζει η «κυβερνητική σταθερότητα» δεν είναι τίποτε άλλο από το συνεχιζόμενο ξεζούμισμα των Ελλήνων, απότην σταδιακή αντικατάστασή τους στα πατρογονικά τους εδάφη, που κατακλύζονται καθημερινά από χιλιάδες λαθρομετανάστες, από την διασφάλιση των υπερκερδών τραπεζιτών και πάσης φύσεως αλλοδαπών κεφαλαιοκρατών, τα συμφέροντα των οποίων ούτε κατ’ ελάχιστον εθίγησαν, αλλά και την καθημερινή διακύβευση των εθνικών μας συμφερόντων που κατάντησε την πατρίδα μας ένα άθλιο προτεκτοράτο και παντελώς αναξιόπιστη και αναξιοπρεπή στη διεθνή κοινότητα.

Στην δεύτερη περίπτωση, η προσοχή των περισσοτέρων στρέφεται στο εντυπωσιακό κομμάτι των γεγονότων, δηλαδή σε αυτό των κομματιασμένων βομβιστών, των ακρωτηριασμένων ανυποψίαστων πολιτών και των αδόκητα δολοφονημένων ανθρώπων. Τα πρόσωπα των δολοφόνων «παίζουν» καθημερινά στους τηλεοπτικούς δέκτες μας, μαθαίνουμε λεπτομέρειες για την οικογένειά τους, για τις σπουδές τους, ακόμη και για τις σεξουαλικές τους δραστηριότητες, ώστε να ολοκληρωθεί το προφίλ του τρομοκράτη που απειλεί την ανθρωπότητα μέσα από την παραφροσύνη του.

Είναι όμως αυτός ο πραγματικός κίνδυνος; Αποτελεί κίνδυνο για την ύπαρξη των ευρωπαϊκών εθνών ένας, δύο, πέντε, εκατό, χίλιοι ίσως, βλαμμένοι ψυχοπαθείς του Ισλάμ, που σαν έτοιμοι από καιρό ανατινάζονται προσδοκώντας σε πιλάφια και ουρί του Παραδείσου, παρασέρνοντας στον θάνατο μαζί τους και κάποιες εκατοντάδες απίστους; Προφανώς, όχι! Δεν πρόκειται να χαθούν έτσι έθνη ιστορικά, με παρακαταθήκες αιώνων, με κληρονομιά και παράδοση που σφυρηλάτησαν αξίες και οράματα για την ανθρωπότητα.

Ο πραγματικός κίνδυνος είναι άλλος. Και αυτός δεν προέρχεται από τους λίγους φανατικούς, αλλά από τα εκατομμύρια αλλοεθνών και αλλοθρήσκων, που κατακλύζουν καθημερινώς τις ευρωπαϊκές πατρίδες. Αυτούς τους «φιλήσυχους», «εργατικούς», «ειρηνικούς», εκφραστές μιας θρησκείας «που αγαπά τον συνάνθρωπο», που γεννοβολούν όμως με ασύλληπτους ρυθμούς, μέσα σε μία Ευρώπη που φθίνει ραγδαία πληθυσμιακά, που θέλουν απλώς «κάποιους χώρους για να θρησκεύονται», που επιθυμούν απλώς κάποια «δικά τους σχολεία», που δεν θέλουν να «προσβάλλονται» από τον δημόσιο στολισμό τα Χριστούγεννα, που θεωρούν βεβαίως δικαίωμά τους να φορούν την μαντίλα δημοσίως, που η συμπεριφορά προς τις γυναίκες τους είναι φυσιολογικό να διαφοροποιείται «κάπως» από τις ευρωπαϊκές αντιλήψεις, που τέλος πάντων έχουν ανάγκη προστασίας ως «ευπαθείς ομάδες» που είναι!

Αυτός είναι ο πραγματικός κίνδυνος! Και αν δεν το έχουμε καταλάβει ακόμη, κακό του κεφαλιού μας. Κι αν επιμένουμε να χαρακτηρίζουμε ως ρατσιστές όσους το επισημαίνουν, τότε είμαστε άξιοι της τύχης μας.

Το δυστύχημα είναι ότι, στην χώρα μας τουλάχιστον, δεν υπάρχει ούτε μία σοβαρή πολιτική ούτε μία αξιοπρεπής πνευματική πρωτοπορία, που να αναλάβει να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Οι άνθρωποι που υποτίθεται πως εκπροσωπούν τον πατριωτικό χώρο δείχνουν εγκλωβισμένοι ανάμεσα σε ιδεοληψίες, σκοπιμότητες και προσωπικές αναστολές. Και αυτοί που υποτίθεται πως εκπροσωπούν την πνευματική πρωτοπορία, απλώς σιωπούν. Και οι δύο πλευρές είναι αδικαιολόγητες και κατακριτέες με την στάση τους. Όσο συμπεριφέρονται έτσι, τόσο κάποιοι άλλοι θα εξακολουθούν να δίνουν νόημα στις λέξεις και στα γεγονότα.

Μόνο με το χτίσιμο νέων πολιτικών, πολιτιστικών, οικονομικών και κοινωνικών δομών, από όλους αυτούς που διαισθάνονται και καταλαβαίνουν πραγματικά τι διακυβεύεται στις μέρες μας, που συναισθάνονται την αναγκαιότητα να ειπωθούν τα πράγματα με το όνομά τους, είναι δυνατή η ανατροπή αυτής της κατάστασης και η αντικατάστασή της με μία νέα πολιτεία Ελλήνων. Όσο υπάρχουν, βεβαίως, ακόμη Έλληνες...

Γιάννη Κουριαννίδη