Τελικά, για να πας μπροστά στην ινδογραικυλία ή αδερφή πρέπει να είσαι ή εξαδέρφη.
Και καλύτερα δηλαδή να είσαι εξαδέρφη...
Διότι ως αδερφή, θα το δίνεις μεν όπου σου τάζουν διορισμό αλλά μετά μπορεί και να σε δίνουν, ενώ ως εξαδέρφη, μόνο θα στα δίνουν κι εσύ θα το δίνεις όπου γουστάρεις.Κι αν είσαι και εξαδέρφη πρωθυπουργου - ε, τότε ποιος σε πιάνει. Μέχρι και μετακλητή σε γραφείο υπουργού μπορεί να σε διορίσουνε, που λέει ο λόγος, να διάγεις ζωήν χαρισάμενη...
Και μην πάει ο νους σας στο κακό, πως δηλαδή εγώ τώρα "πετάω" λάσπη κατά του κάπο ντι τούτι κάπι της ροζ συμμορίας, ότι τάχα μου πήγε και διόρισε την εξαδέρφη του στο δημόσιο, καθότι και οι προηγούμενοι τα ίδια έκαμαν και συνεπώς δεν δικαιούνται δια να ομιλούν [όπως θα έλεγε και ο κ. Φλαμπουράρης...]
Άλλωστε στην αλβανοκώσταινα, η αποδεδειγμένα πιο αποδοτική στρατηγική για όλες τις κομματικές συμμορίες, ήταν, είναι και θα είναι το κυβερνάν δια των διορισμών.
Από τον καιρό κιόλας του αείμνηστου Κωλέττη, όπου οι φουστανελάδες συνωστίζονταν στα σκαλοπάτια της οικίας του, επαιτώντας έναν διορισμό ή μια συνταξούλα, το κόμμα που θα κερδίσει τις εκλογές, είναι απλώς αυτό που θα τάξει τις περισσότερες "εξυπηρετήσεις".
Κι επειδή ουδέν συμπτωματικόν υπό τον ήλιον, το πράγμα έχει και την εξηγησούλα του...
 |
| Καλα, αυτο ποιος αδειαζει να το χεσει... |
Βλέπετε καλά και ηθικά μου Ελληνάκια, από τον καιρό που "χάθηκε" η αρχαία Ελλάδα της πόλεως/κράτους, ημείς οι Έλληνες αναγκαστήκαμε να επιβιώσουμε ως μια μικρή επαρχία, κάποιας πολυεθνοτικής και πολυφυλετικής αυτοκρατορίας.
Πρώτα ήταν η Ρώμη, μετά η Νέα Ρώμη, παραμετά το Βυζάντιο και τέλος η Οθωμανική αυτοκρατορία. Χονδρικά δηλαδή, ο γεωγραφικός πυρήνας του Ελληνισμού, που είναι αυτή η μικρή χερσόνησος του Αίμου, με τα όρη της και με τα νησιά της, επί 19 σχεδόν αιώνες, λογίζονταν ως κτήση κάποιου μακρινού αυτοκράτορα, που συχνά δεν μίλαγε καν τη γλώσσα την Ελληνική [όπως ο Ιουστινιανός, παραδείγματος χάριν] και που ακόμα πιο συχνά, δεν διαφόριζε τον Σλάβο ή τον Λυδό υπήκοο του, από τον Έλληνα, στον οποίο όμως χρωστούσε ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτισμού του.
Να μην σας τα πολυλογώ, ο Ελληνισμός στην ουσία επιβίωσε χάρις στην ανώτερη πνευματική του παράδοση, και σε κάποιες περιπτώσεις ανα-κατέκτησε τον κατακτητή, διαμορφώνοντας τους βασικούς αρμούς του στοχασμού, της τέχνης ή της θρησκείας του [όπως συνέβη με την αυτοκρατορική Ρωμη και το Βυζάντιο]
Στην καθημερινή ζωή όμως, ο Έλληνας ένιωθε το κράτος ως κάτι μακρινό και ξένο από αυτόν, ενίοτε δε και απολύτως εχθρικό. Ο φορομπήχτης, ο χωροδεσπότης, ο δεσπότης και οι πάσης φύσεως εντολοδόχοι της απόμακρης κεντρικής εξουσίας, ήσαν αυτοί που έρχονταν σε επαφή με τον καθημερινό ανθρωπάκο, ο οποίος μοχθούσε νυχθημερόν για να εξασφαλίσει, πρώτα τη διατροφή των κρατικών αξιωματούχων, δεύτερον των εκκλησιαστικών αξιωματούχων, τρίτον των τοπικών αξιωματούχων - και τέλος [αν του εμενε και τιποτα], τη διατροφη της οικογενειας του...
Οτι περίπου δηλαδη γίνεται και τώρα.
Το κράτος βαθμιαία απέκτησε, στο συλλογικό φαντασιακό του "ρωμιού", τον χαρακτήρα ενός απόκοσμου τέρατος, ενός Λεβιάθαν, που αν δεν το ταϊζεις καθημερινώς, την έχεις βαμμένη.
Επιπρόσθετα, η δημοσιοϋπαλληλία του εκάστοτε αυτοκράτορα, έλαβε σχεδόν μυθικές διαστάσεις στα μάτια του φουκαρά υπηκόου, αφού ο δημόσιος υπάλληλος στην μακρινή Κωνσταντινούπολη ή ο τοπικός εντεταλμένος του έπαρχου, παρουσιάζονταν μπροστά του περιβεβλημένος με τη νοητή πορφύρα της αυτοκρατορικής εξουσίας.
Θα σας αναφέρω εδώ και το εξής χαριτωμένο[?] περιστατικό, για να λάβετε μιαν ιδέα της αίγλης με την οποία είχε περιβληθεί το οποιοδήποτε δημόσιο αξίωμα στο διάβα των αιώνων...
Επειδή οι βυζαντίνοι αλλά και οι οθωμανοί αυτοκράτορες, ήθελαν πάση θυσία να διαφυλάξουν την "τιμή" των γυναικών τους, οι ευνούχοι ήσαν περιζήτητοι για όλα τα δημόσια αξιώματα, που σχετίζονταν με την κεντρική διοίκηση - και άρα θα τους εστελναν να κυκλοφορούν στο παλάτι.Πολλοί φουκαράδες λοιπον ευνουχιζαν τα αγόρια τους, ωστε να βρουν μια καλυτερη θεση στο δημοσιο!Το ίδιο δηλαδή γίνεται και τώρα, με τη διαφορά ότι τότε ο ευνουχισμός ήταν σωματικός, ενώ σημερα ειναι ψυχικός...
Ο νεαρός Όθωνας που κατέφτασε ως ο σωτήρας της Ελλάδας, δυστυχώς δεν κατανόησε ποτέ του, την ιστορία και τη συλλογική συνείδηση των Ελλήνων.
Αντιθέτως, έφερε μαζί του τους Βαυαρούς, έτσι ώστε για άλλη μία φορά ο Ελληνας, βρέθηκε κάτω από μια ξενική εξουσία, που απλώς έπρεπε να επιβιώσει κάτω από τη μύτη της.
Η βαθιά παράδοση του κοινοτισμού, που είχε διασώσει τον Ελληνισμό στα χρονια του βυζαντίου και της οθωμανικής αυτοκρατορίας, αντί να γίνει το στηριγμα του νέου Ελληνικού κράτους, πετάχτηκε στα σκουπίδια της βαυαρικής καμαρίλας, που ανέλαβε να κυβερνήσει τους Έλληνες, όπως θα κυβερνούσε και τους Γερμανούς, αγνοώντας τις ιδιομορφίες αυτου του λαού.
Για άλλη μια φορα οι Ελληνες βρεθήκαμε υπηκοοι μιας ξενικής και απόμακρης κεντρικής εξουσίας.
Το κράτος μας, αντί να είναι το δικό μας "κουβούκλιο" όπως ήταν η συντεχνία [το σινάφι ή ισνάφι] και η κοινότητα, στα χρόνια των αυτοκρατοριών, πρόβαλλε ως η "αυλή του βασιλιά και των αξιωματούχων του", που έτσι και δεν βρισκόσουνα μεσα, την ειχες βαμμένη.
Κι αντι να στερεώσουμε το νέο ελληνικό μας κράτος, με τα οικονομικά θαύματα του κονοτισμού, όπως τα Αμπελάκια, το ξεκινήσαμε στραβά, αναζητώντας για άλλη μια φορά στην ιστορια μας, το βόλεμα στο δημόσιο στη συνταξούλα, στην καμαρίλα, στον κουμπάρο, στον ξαδερφο, στον νονό και στον κομματάρχη.
Κι ακομα ετσι πορευομαστε...
Εμεις οι θαλασσοποροι και ερευνητες, οι μαστοροι του μαρμαρου και της πετρας και οι εμποροι των ηπειρων, εμεις οι Ελληνες που δημιουργουμε οταν βρισκομαστε εκτος Ελλαδος και καταστρεφουμε οταν βρισκομαστε εντος, καταντησαμε παλι οι ζητουλες μιας θεσουλας στο δημοσιο και οι σφουγκοκωλαριοι του οποιου καραγικοζη μας την προσφερει... Και να σου παλι οι ξαδερφες, τα σογια, οι κουμπαριες, οι ετσι και οι κοκορετσι, που μας καταντησαν τους ζητουλες των εθνων και τον περιγελω της οικουμενης.
Γι αυτο σου λεω κυρια μου...
Στην αλβανοκωσταινα άμα δεν εχεις γκομενο ή ξαδερφο στο γουβερνο, καλυτερα να μεταναστευσεις στην Αφρική. Εκεί τουλάχιστον θα είσαι ανάμεσα στους μαύρους, αλλά δεν θα δουλεύεις σαν μαύρος...
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου