Έγινε και η πολυθρύλητη μάζωξη στο Σύνταγμα των «παραιτηθείτε», που τόσο αχό ξεσήκωσε.
Έχοντας επί δεκαετίες βρεθεί σε άπειρες συγκεντρώσεις, άλλοτε ως διαδηλωτής, άλλοτε για τις ανάγκες του ρεπορτάζ, θεωρώ ότι μπορώ ψυχρά και χωρίς φιοριτούρες να την αποτιμήσω.
Απ' αρχής λέω για να μην κουράζω τον αναγνώστη - αν δεν θέλει να συνεχίσει παρακάτω - ότι ήταν μια πάρα πολύ καλή συγκέντρωση για τα δεδομένα της, αλλά δεν ήταν μια συγκέντρωση ικανή να παράξει τώρα πολιτικό αποτέλεσμα, και σε καμιά περίπτωση δεν θέτει υπό αμφισβήτηση την ηγεμονία Τσίπρα. Το «παραιτηθείτε» ήταν αξιοπρεπές αλλά και ισχνό, για να φτάσει ως το Μαξίμου.
Πλήθος χωρίς πάθος
Το πρώτο που προσμετράτε ως ένδειξη επιτυχίας μιας συγκέντρωσης, είναι το πλήθος. Αλλά και αυτό αναλύεται υπό το πρίσμα των ιδιαιτέρων συνθηκών διεξαγωγής της. Αν προσμετρηθεί ως μια συγκέντρωση, την πρωτοβουλία της οποίας είχαν 10 πολίτες μέσω του διαδικτύου, η οποία έγινε στις 6.30 το απόγευμα (όταν η ζέστη ήταν πολύ αισθητή στο Σύνταγμα εκείνη την ώρα, όταν το μετρό έκλεινε στις 9 το βράδυ, όταν - γιατί όχι - το Euro ήταν σε ζωντανή μετάδοση και οι ποδοσφαιρικοί αστέρες σε καθήλωναν στον καναπέ, η συγκέντρωση ήταν απολύτως επιτυχημένη. Τόσο πλήθος σχεδόν δεν μάζεψαν κάθε μια από τις συγκεντρώσεις κατά την προεκλογική περίοδο του Σεπτεμβρίου –εξαιρουμένου πάντα του ΚΚΕ, με απαράμιλλη οργάνωση.
Αν κάποιος βέβαια κάποιος υποστηρίξει ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης έκαναν κρυφή κινητοποίηση των οπαδών τους, τότε η συγκέντρωση ήταν κατώτερη των προσδοκιών. Μάλλον όμως δε έκαναν, και αυτό δεν συνάγεται μόνο από το ρεπορτάζ, αλλά και από την ανθρωπογεωγραφία και τις αντιδράσεις των συγκεντρωθέντων.
Διαδηλωτές… ανεκπαίδευτοι
Ήταν ολοφάνερο ότι στο Σύνταγμα δεν υπήρχε κοινό εκπαιδευμένο σε τέτοιες συνθήκες. Δεν υπήρχε ούτε το πάθος, ούτε ο ενστικτώδης συντονισμός, ούτε το μίσος για τον αντίπαλο (ας μην κοροϊδευόμαστε, μίσος για τον καταγγελλόμενο ενυπάρχει στις πετυχημένες συγκεντρώσεις). Δεν υπήρχε καν ο συνήθης, αλλά αναγκαίος συγχρονισμός που επιδεικνύουν οι αφοσιωμένοι - και εκπαιδευμένοι - οπαδοί, με τα συνθήματα του μεγαφώνου. Το κακόηχο ερασιτεχνικό μεγάφωνο προσπαθούσε να προτρέψει σε κάποια συνθήματα, αλλά ο κόσμος δεν ήξερε, δεν είχε συνηθίσει, να ανταποκρίνεται. Ήταν κόσμος αμήχανος, ξένος μεταξύ του, σε μια ξένη διαδικασία, χωρίς την ενοποιητική ενιαία πολιτική αντίληψη, που συνήθως αποτελεί τον αόρατο συνδετικό κρίκο των διαδηλωτών σε ένα μπλοκ. Οι σφυρίχτρες του καθενός ήταν η δηλωτική έκφραση της παρουσίας του.
Οι στιγμές της ζωντάνιας δεν ήταν στα συνθήματα. Ήταν το τρανταχτό ειρωνικό γέλιο, όταν περνούσαν ως ηχητικό πανόραμα, οι κατά καιρούς δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα, όπως ας πούμε να καταγγέλλει τους τότε κυβερνώντες γιατί ανέβασαν εισιτήρια των συγκοινωνιών στο 1,40 ευρώ, έτσι που ένας εργαζόμενος των 700 ευρώ, δεν θα μπορούσε να αντεπεξέλθει, ή όταν δήλωνε λεβέντικα και ελληνοπρεπώς, ότι τα αεροδρόμια δεν θα πουληθούν, ότι ο ΦΠΑ στα νησιά δεν πρόκειται να αυξηθεί, και ότι δεν μπορούσε να φανταστεί κανέναν έλληνα βουλευτή να ψηφίζει κατάργηση του ΕΚΑΣ (αλλά το ψήφισε ο ίδιος και οι βουλευτές του…).
Το κοινό ήταν παραγωγικής ηλικίας, απουσίαζαν οι ηλικιωμένοι αλλά και οι νέοι. Ίσως συνέβαλε και η καλοστημένη προβοκάτσια, μέσω διαδικτύου, ότι οι «παραιτηθείτε» ήταν όλοι κρατικοδίαιτοι. Αστείο βέβαια, αρκεί να κοιτάξει κάποιος το bio των υπουργών της σημερινής και της προηγούμενης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ: Καθηγητές πανεπιστημίων, συνδικαλιστές δημοσίων οργανισμών, ακόμη και εργολήπτες δημοσίων έργων. Δεν είναι καθόλου κακό αυτό, αλλά είναι αστείο να περνάει προπαγανδιστικά ως μομφή, ο χαρακτηρισμός περί κρατικοδίαιτων για τους «παραιτηθείτε».
Η σύγκριση μεγεθών
Υπάρχει και το ελληνικό διαδίκτυο που παράγει πολιτικό αποτέλεσμα. Το πρώτο που διαπίστωνε κανείς με απορία, ήταν η ανάρτηση συγκριτικών φωτογραφιών του τότε και του τώρα, ο ανταγωνισμός για το ποιος την είχε πιο μεγάλη, την συγκέντρωση. Οι «παραιτηθείτε» ή οι «αγανακτισμένοι»;
Σαφώς πιο μεγάλες ήταν οι διαδηλώσεις των αγανακτισμένων, και με ασύγκριτη ένταση και πάθος. Όμως η σύγκριση εκ των πραγμάτων καθίσταται εικονική. Τα προτάγματα των «αγανακτισμένων», αυτά για τα οποία ξόδεψαν ελπίδα και όνειρο, τα ποδοπάτησε ο Αλέξης, στέλνοντάς τα στον κάλαθο των αχρήστων. Άρα προς τι η προβολή της σύγκρισης; Ότι ήταν πιο πολλοί και πιάστηκαν πιο κορόιδα;
Τέλος: Οι «παραιτηθείτε» έκαναν μια αξιοπρεπή έξοδο στο δημόσιο βίο. Δεν είναι συγκροτημένη οντότητα και δεν έχουν κινηματικά χαρακτηριστικά - ίσως ούτε καν ξέρουν τι σημαίνει η φράση. Το αν θα συνεχίσουν, θα εξαρτηθεί από την κυβερνητική πολιτική και μόνο. Όσο αυτή παραπαίει μεταξύ αποτυχιών, αυταπατών, ψευδών, και θεατρικών παραστάσεων μεγαλοπρέπειας, σαν τη σημερινή στο μουσείο Ακρόπολης, θα έχουν λόγο να υπάρχουν, και θα πρέπει να υπάρχουν.
Όχι γιατί οι «παραιτηθείτε» αποτελούν πολιτική λύση -σε καμιά περίπτωση. Αλλά γιατί η χώρα χρειάζεται κριτικούς πολίτες. Οι κομματικοί οπαδοί την τσάκισαν…
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου