Εντύπωση προκαλεί η προκλητική εξύμνηση, με κάθε μέσον, και με υπερβολική μάλιστα κυβερνητική και κομματική κάλυψη, της μνήμης του Ανδρέα Παπανδρέου. Η ζημία την οποία κατάφερε να προξενήσει ο άνθρωπος αυτός στην Ελλάδα, ζημία διαχρονική και ιστορική, κάποτε θα αποτιμηθεί ως σοβαρότερη της Μικρασιατικής καταστροφής και του συμμοριτοπολέμου, μαζί. Δεν είναι δυνατόν να εκτιμηθεί ακόμη δεδομένου ότι, ως νεοπλασία του σώματος του έθνους – μεταστατική, ευρίσκεται ακόμη στο στάδιο της εξελίξεως.
Όταν – από πού να αρχίσει κανείς! – η κοινή γνώμη ανέχθηκε την κραυγαλέα διαφθορά και διαπλοκή που παρουσιάσθηκε θριαμβικά με την πανάκριβη βίλα ως δήθεν προϊόν δανεισμού! Και επί πλέον, όχι μόνον, δεν δημοσιεύθηκε ποτέ ούτε το «πόθεν έσχον» των προθύμων δανειστών (οι οποίοι το μόνον που προσέφεραν ήταν ο όνομα τους), ούτε κάποια –προσχηματική έστω- συμβολική αποπληρωμή, καμία παρουσίασις κόστους του έργου. Αλλά επιπλέον, ενώ ο ένας έξ αυτών (πασίγνωστος μεσίτης όπλων) θα έπρεπε να είχε ανακριθεί για λεπτομέρειες περί «αγορών του αιώνος», όχι μόνον δεν γίνεται τίποτε, καμμία εξεταστική επιτροπή τέλος πάντων, αλλά ένας δανειστής επιβραβεύεται με το ανώτατο αξίωμα της χώρας, τότε : γίνεται κατανοητό το νόημα της προηγουμένης εκτιμήσεως περί νεοπλασίας αποφασιστικής σημασίας για την ηθική υπόσταση της χώρας. Αποφασιστικής και φασιστικής. Πρόκειται για την εμφύτευση του φασισμού και εθνικοσοσιαλισμού στην πολιτική ζωή της χώρας. Μάλιστα όχι της ιδεολογίας αυτών των κινημάτων, αλλά του τρόπου κατακτήσεως και νομής της εξουσίας.
Μετάστασις του Ανδρέα είναι ο Τσίπρας, μετάστασις εσκεμμένη και έντεχνη. Η μίμησις της φωνής, και του ρητορικού ύφους, είναι μόνον ένα «σημείο». Η εκμετάλλευσις της ανηθικότητος ως ασφαλέστερου τρόπου απόλυτης ασυλίας (και αλητείας συγχρόνως) είναι ο τρόπος και ο δρόμος προς την απόλαυση της εξουσίας. Απόλυτη απόλαυση χωρίς ενδοιασμούς και αναστολές. Εκεί που είχαμε το «ζιβάγκο» τώρα έχουμε την έλλειψη γραβάτας ως εφηβική αναίδεια προς ενηλίκους, και πρόκληση προλετάριων προς αστούς. Όπως ο Ανδρέας επέβαλε την επιλογή των κολάκων και ερωμένων του, χωρίς ενδοιασμούς, έτσι και ο Τσίπρας μας επιβάλλει την «παρέα» του και τα κατακάθια της, τέως πασοκαρίας, σε υπουργικούς θώκους και τους «πρασινοφρουρούς» – σε νέα εκδοχή – στην στελέχωση όλων των κομβικών θέσεων στον κρατικό μηχανισμό. Συχνά με τέτοια κραυγαλέα αντίφαση προσόντων και καθηκόντων, που αρκετοί διερωτώνται: μήπως και το κάνει επίτηδες για να δοκιμάσει που μπορεί να φτάσει; Αλλά μετά τον Καρανίκα, τι άλλο μας μέλλεται να δούμε;
«Οι βάσεις φεύγουν» – όταν μένουν – και «Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται» είναι η προδιαγραφή του «Προγράμματος της Θεσσαλονίκης», του «Plan B» αλλά συγχρόνως μία ακόμη απόδειξις ότι δεν υπάρχει όριο στην αναισχυντία όταν σκοπός είναι η αποπλάνηση του κόσμου και παραμονή στην εξουσία. Τους «αδεσμεύτους» – υπαρκτούς αλλά ανίκανους –γεωπολιτικούς συμμάχους γιά να μας στηρίξουν διαδέχτηκαν οι «χώρες του Νότου» που καμία διάθεση, ή δύναμη, είχαν ποτέ να συνστρατευθούν με τον μεγαλόστομο και αχαλίνωτο Τσίπρα στην «Αλλαγή της Ευρώπης» (και γιατί όχι;) του …κόσμου. Ξέφτισε ο αλητήριος “podemos”, και μας απέμεινε ο Μαδούρο. Πάρτε ουρά στα σουπερ-μάρκετ. Αλλά και αυτά κλείνουν το ένα μετά το άλλο, χάρις στην ιδιοφυΐα του Βαρουφάκη: «Αγάπη μου, έκλεισα τις τράπεζες!»
Τι απομένει από όλα αυτά; Μία μεγάλη μερίδα της νέας γενιάς, της επόμενης, που ακούει με ενθουσιασμό, σαν βάλσαμο στ’ αυτιά τους, ότι : «Η αριστεία είναι ρετσινιά» και η «καρριέρα είναι χολέρα». Ο Αντρέας έδειξε το δρόμο της δωροδοκίας του λαού με δανεικά αλλά και την ανάδειξη σε καίρια πόστα αγνώστων, και αχρήστων, που είχαν βρεί τον τρόπο να τον κολακεύουν και να τον πείσουν για την απόλυτη υποταγή τους. «Τι ώρα είναι Άκη;» «Ότι ώρα θέλετε κύριε Πρόεδρε!» Είναι το αμίμητο- αλλά τόσο πραγματικό- ανέκδοτο. Και σε αυτό ακόμη τον μιμείται. Είχαμε την «Ώρα ΠΑΣΟΚ» Τώρα έχουμε μία ώρα καθυστέρηση ακόμη και σε μεγάλη συγκέντρωση με σκοπό την …προβολή του Τσίπρα ως μεγαλεπήβολου ηγέτη. Αφού δεν σηκώθηκαν να φύγουν, καλά να πάθουν. Ο αγώνας δικαιώθηκε!
Τα κακέκτυπα όμως καμιά φορά βγαίνουν καρικατούρες. Προσέξτε τις καθημερινές γελοιογραφίες στον τύπο. Η γοητεία του Τσίπρα ως το «παλικαράκι που προσπαθεί» αρχίζει να ξεχειλώνει, καθώς τα αμείλικτα στρώματα πάχους έχουν αρχίσει να επικάθεινται στα προγούλια, τις κοιλιές, την πλάτη και τους μηρούς που αδυνατεί να συμμαζέψει. Στον δρόμο που πήραν –προ καιρού-, ανεπιστρεπτί, προς τα διακόσια κιλά, το ένα μετά το άλλο πρωτοκλασσάτα στελέχη του πιο δύσμορφου υπουργικού συμβουλίου που εγνώρισε ποτέ ο τόπος. Οι κάμεραμέν κάνουν ότι μπορούν αλλά όλα έχουν τα όριά τους.
«Αντρέα ζείς!» Εσύ τους οδηγείς. Το ότι «ζεί» είναι αλήθεια, πασιφανές. Το πού τους οδηγεί είναι αμφίβολο.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου