Τετάρτη 17 Αυγούστου 2016

Όχι άλλο ...κάρβουνο!

Στην χώρα μας ευδοκιμεί το είδος του "ευαίσθητου" στην "προσφυγιά". Το είδος αυτό το συναντάς παντού. Από υψηλές κυβερνητικές θέσεις μέχρι την πρώην γειτόνισσα σου που μετακόμισε στα προάστια και νοίκιασε το διαμέρισμα της σε σαράντα νοματαίους αγνώστου ταυτότητας, συγκεκριμένης βέβαια κουλτούρας, γιατί "τα καημένα τα παιδιά κάπου έπρεπε να μείνουν". Και αυτό το κάπου βέβαια ήταν δίπλα στο σπίτι σου. Όχι δίπλα στο δικό της. Κι άμα πεις και τίποτα για την βρώμα και την φασαρία και το τσαντίρι που έχει στηθεί είσαι "ρατσιστής". Το χρυσαυγίτης είναι αυτονόητο.

Επειδή δεν μας έφταναν οι ντόπιοι "ευαίσθητοι" και επειδή τα λεφτά είναι πολλά Άρη (αθάνατη ελληνική κινηματογραφική ατάκα), κάναμε και εισαγωγές. Με αποτέλεσμα το κέντρο της Αθήνας και τα μέρη, όπου υπάρχουν καταυλισμοί, να έχουν γίνει ένα απέραντο γήπεδο, όπου διάφορες ΜΚΟ, εγχώριες και άλλες από τα πέρατα της οικουμένης, και διάφορα παιδιά σαν κι αυτά που καίνε τα τρόλεϊ στην Πατησίων κάθε Παρασκευή, παίζουν καθημερινά κλωτσοσκούφι με τις ζωές μας και τις περιουσίες μας.

Βέβαια η ευαισθησία αυτή έχει ως επίκεντρο κυρίως τον μουσουλμάνο "πρόσφυγα". Το ότι π.χ. οι κάτοικοι των περιοχών που εποικίζονται καταφεύγουν σε εσωτερική μετανάστευση, μήπως και ζήσουν ως άνθρωποι και όχι ως ξένοι στον τόπο τους αφήνει τους "ευαίσθητους" αδιάφορους. Για να μην πω ότι κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους,για να ξεσπιτωθούμε. Κυβερνώντες, αντιπολίτευση, τοπικοί άρχοντες. Όλοι μα όλοι. Μάλλον, γιατί δεν είμαστε ακόμη "πρόσφυγες". Ούτε μουσουλμάνοι να χαίρουμε κάποιας προστασίας για τα πιστεύω μας.

Και δεν φτάνει αυτό, αλλά εδώ και χρόνια ο εγκέφαλός μας βιάζεται καθημερινά από μία προπαγάνδα άνευ προηγουμένου ότι η πραγματικότητα δεν είναι αυτή η μαύρη που βλέπουμε, αλλά είναι κάποια άλλη, κάπως ροζ, κάπως βιολετί. Κι ας έπηξε το μάτι μας στην μαντίλα, στα ταλιμπανικά μούσια και στην εισαγόμενη παρανομία. Φαίνεται πως όλη αυτή η "ευαισθησία" οδηγεί τελικά σε αχρωματοψία.

Ευαίσθητοι στα φράγκα, αναίσθητοι στον άνθρωπο. Και οι δικές μας αντοχές έχουν εξαντληθεί.

0 comments:

Δημοσίευση σχολίου