Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2016

Ο Λάκης και ο Ποπολάκης

Το διεθνούς φήμης ντουέτο των κ.κ. Λάκη και Πολάκη, δεν είναι παρά οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Κάμουν δηλαδή την ίδια βρωμοδουλειά – ο καθείς φυσικά με τον ιδιαίτερο τρόπο του και από το προσωπικό του μετερίζι [όπως θα ΄λεγαν και οι μάο-μάο της σαβουροδημοτικιάς]
Συγκεκριμένα αναλαμβάνουν εργολαβικά να αποενοχοποιήσουν τον μέσο βολεμένο μικροαστό, πλασάροντας του τη φαντασίωση, πως εξακολουθεί να είναι αυτό που θα ήθελε να είναι, εις πείσμα της μίζερης πραγματικότητας του.
Κι έτσι ο τραπεζικός υπάλληλος, μέσα από τη ραφιναρισμένη γυφτιά του κ. Λάκη, μπορεί να φαντασιώνεται ότι είναι τάχα μου ο επαναστατημένος μποέμ της νιότης του [που ως γνωστόν του έδειχνε πως θα γινόταν άλλος] ενώ ο πάσα ένας συριζαίος βασιβουζούκος, διαμέσου της σκηνοθετημένης βαρβαρότητας του κ, Πολάκη, δικαιούται να αισθάνεται ότι παραμένει ένας μικρός Λένιν, παρά το γεγονός ότι καταρρέουν γύρω του και τα οκτάωρα και η αξιοπρέπεια της εργασίας και το κοινωνικό κράτος και όλα όσα κατέκτησε η εργατιά, από την εποχή του Ντίκενς ίσαμε σήμερα.

Συμμετέχοντας λοιπόν το πόπολο στην καλά οργανωμένη παράσταση των πάσης φύσεως λάκηδων, είναι σαν να ρουφάει την επιούσιον επαναστατική του σαμπάνια, ώστε να αντέξει τις ενοχές και την απόγνωση της ζοφερής του πραγματικότητας.
Αυτοί δηλαδή δεν είναι απλώς λάκηδες – είναι ποπολάκηδες. Κι αν δεν υπήρχαν, το πόπολο θα έπρεπε να τους εφεύρει.Με μοναδική τους διαφορά βεβαίως-βεβαίως, ότι ο ένας προκαλεί γέλιο, ενώ ο έτερος προκαλεί θλίψη…
Η πρόσφατη ενδοκαθεστωτική σύγκρουση μεταξύ της δικαστικής και της εκτελεστικής εξουσίας, με αφορμή τον έλεγχο τηλεκατευθυνόμενης προπαγάνδας, έφερε στην επιφάνεια τα τρισχειρότερα σημεία του «φαντασιωτικού λαϊκισμού», που χαρακτηρίζει την μεταπολεμική μικροαστική αριστερά, εν Ελλάδι.

Φυσικά ο λαϊκισμός, με τη μορφή της δημαγωγίας, δεν είναι αποκλειστικά ελληνική εφεύρεση και δεν είναι καν κάτι το νεοφανές, στην πανάρχαια ιστορία της αποπλάνησης των μαζών.
Ωστόσο καλό είναι να ξεχωρίζουμε τον φαντασιωτικό λαϊκισμό από τη λαϊκίστικη δημαγωγία, διότι ενεργούν σε διαφορετικά επίπεδα και προπαντός, τα αποτελέσματα τους δεν είναι το ίδιο καταστροφικά, για την ιστορική πορεία των μαζών.

Η λαϊκιστική δημαγωγία στοχεύει στο να παρασύρει τις μάζες, προβάλλοντας τους τις επιθυμίες τους, ως εφικτό και διαχειρίσιμο στόχο, τον οποίο φυσικά αναλαμβάνει να πραγματοποιήσει ο δημαγωγός. Η δημαγωγία συνεπώς ασκείται επί του θυμικού των μαζών και διεγείρει τα κατώτερα ένστικτα τους, έτσι ώστε να εμπιστευθούν τον «ηγέτη», για να τις οδηγήσει στη γη της επαγγελίας.

Δημαγωγία παραδείγματος χάριν ήταν το περίφημο: «Τσοβόλα δώστα όλα», που πλάσαρε ο Ανδρέας Παπανδρέου, στους χαχόλους μίας χώρας, η οποία ήταν ήδη χρεωκοπημένη αλλά ακόμα διέθετε λίγο χρόνο για να παίρνει κι άλλα δανεικά, μέχρι να έρθει η δύσκολη ώρα να τα εξοφλήσει [που ως γνωστόν ήρθε το 2010, με τον ρόλο του εισπρακτορα να ανατιθεται στον γιο του θανόντος δημαγωγού… ]
Δημαγωγία επίσης ήταν η θεωρία του «ζωτικού χώρου» της Γερμανίας του Αδόλφου Χίτλερ, που καταμάγεψε τους Γερμανούς, οι οποίοι όμως δεν συνυπολόγισαν πως ο «ζωτικός τους χώρος» θα αποτελούσε μία ακόμα νεοσύστατη αυτοκρατορία, σε μια εποχή, που ήδη είχε σημάνει το τελος των αυτοκρατοριών.

Ο φαντασιωτικός λαϊκισμός όμως προχωράει ένα βήμα παραπέρα, από την λαϊκίστικη δημαγωγία. 
Κι αν ο απλός δημαγωγός γνωρίζει πώς να χειριστεί το θυμικό [και τις επιθυμίες] των μαζών, ώστε να καταστείλει την κρίση τους και να τις εγκλωβίσει στο δημαγωγικό ψεύδος, ο φαντασιωτικός λαϊκιστής επιχειρεί τη μοιραία κίνηση, να ενεργοποιήσει το συλλογικό ασύνειδο της μάζας, όχι απλώς για να προβάλλει τις επιθυμίες της [κάτι που γίνεται στο επίπεδο του συνειδητού], αλλά για να ενδοβάλλει τις δικές του φαντασιώσεις.

Ο δημαγωγός δηλαδή αρκείται στο να διαστρέψει την κρίση της μάζας, έτσι ώστε να καταστεί ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης της. Γι αυτό και η επιρροή του είναι πάντοτε μικρής διάρκειας, εφόσον μετά την αποχώρηση του από το εξουσιαστικό παιχνίδι, οι μάζες απεγκλωβίζονται και συχνά αντιλαμβάνονται το μέγεθος του σφάλματος τους.
Όπως παραδείγματος χάριν, απεγκλωβίστηκαν οι Αθηναίοι πολίτες από τη γοητεία των δημαγωγών, που τους παρέσυραν στη Σικελική εκστρατεία αλλά κατανόησαν το έγκλημα τους, όταν ήταν πια πολύ αργά.

Στον φαντασιωτικό λαϊκισμό όμως η επιρροή του λαϊκιστή είναι πολύ πιο μόνιμη και συνεπώς πολύ πιο καταστροφική.
Διότι σε αντίθεση με τον δημαγωγό, ο φαντασιωτικός λαϊκιστής δεν απευθύνεται καθαρά και άμεσα στο θυμικό του πόπολου αλλά στοχεύει πολύ βαθύτερα, στα πιο σκοτεινά σημεία του συλλογικού ασύνειδου, ενεργώντας ύπουλα, μεθοδικά και προσχεδιασμένα, με στόχο όχι απλώς να παρασύρει τις μάζες αλλά να τις μεταλλάξει.
Να τις καταστήσει δηλαδή μόνιμα υποχείρια των δικών του φαντασιώσεων, έτσι ώστε να ακολουθούν στο διηνεκές, την πορεία που θα τους χαράσσει η συγκεκριμένη ελίτ, στην οποία ανήκει ο λαϊκιστής.

Ο πάσα ένας ποπολάκης επιχειρεί να υποκαταστήσει τη φωνή της συνείδησης στο θολωμένο μυαλό του πιστού του οπαδού, εισάγοντας στο κατακερματισμένο «υπερεγώ» του, τις προστακτικές του «κόμματος», οι οποίες όμως δεν έχουν τίποτα να κάμουν με την πραγματικότητα αλλά μόνον με τα συμφέροντα της ελίτ. Κι οι προστακτικές αυτές δεν αφορούν άμεσα πρακτικά οφέλη, όπως τα επιδόματα και οι διορισμοί του ανδρεοπαπανδρεϊσμού αλλά φαντασιωτικά πρότυπα, τα οποία έχουν εκπαιδευθεί να αναγνωρίζουν ως «φάρους» στη μίζερη ζωή τους, οι μπερδεμένοι και αλλοτριωμένοι μικροαστοί.
Γι αυτό άλλωστε και ο φαντασιωτικός λαϊκισμός αναδύθηκε, μετά την επικράτηση της μετανεωτερικότητας στην παιδεία, στην τέχνη και στον στοχασμό του λευκού ανθρώπου, εφόσον προ-απαιτεί για την εφαρμογή του, μάζες με ήδη διαλυμένους κώδικες αξιών και με ήδη κατεστραμένη συλλογική συνείδηση.
Αν λοιπόν οι δημαγωγοί παρασύρουν τους ανθρώπους, στο να τους ακολουθούν μαζικά, οι φαντασιωτικοί λαϊκιστές, μεταλλάσουν τον άνθρωπο, σε μαζάνθρωπο, ο οποίος ενδοβάλλει τις δικές τους φαντασιώσεις, αντικαθιστώντας την άθλια και επαπειλούμενη πραγματικότητα του, σε μία ονείρωξη καθοδόν [διότι εκτός των άλλων, ο επίγειος παράδεισος, που τάζουν οι λαϊκιστές στους αμνούς τους, αναβάλλεται διαρκώς…] 
Οι σημερνοί ποπολάκηδες της αριστεράς, έχουν τη δύναμη να μεταλλάξουν ανθρώπους σε γουρούνια [όπως η Κίρκη] χωρίς όμως να αφηνουν περιθώρια, στο να αντιλαμβάνονται αυτά τα γουρούνια ότι ήσαν πρώην άνθρωποι και νυν χοίροι. 
Αντιθέτως, όντας βρωμεροί και τρισάθλιοι, σαν να κυλιόντουσαν χρόνια στις λάσπες των διαψεύσεων τους, μέσα από τον φαντασιωτικό λαίκισμό των ποπολάκηδων, αποενοχοποιούνται με την ψευδαίσθηση ότι παραμένουν άνθρωποι, ενώ ακόμα κι όταν εμφανιστεί ένας Οδυσσέας, αρνούνται να τον πιστέψουν, φοβούμενοι πως αν τους ξανακάμει ανθρώπους, θα αποκαλυφθεί η σκληρή αληθεια πως μέχρι τότε ησαν απλώς γουρούνια.

Κι έτσι βλέπεις τους εκ γενετής συριζαίους, να γρυλίζουν πως όλα πάνε καλά στην ινδογρεκία, ενώ γύρω τους σέρνονται οι σύγχρονοι δούλοι, που αμείβονται με 400 εβρά το μήνα για δωδεκάωρη εξαντλητική εργασία ή έχουν το θράσος, όπως ο σύντροφος Κατρουγκαλος να δηλώνουν ότι δεν θα κουτσουρεψουν καμια συνταξη, την ιδια ωρα που χιλιαδες συνταξιουχοι αναρωτιουνται σε ποιον καδο σκουπιδιιων μπορει να βρουν λιγες σταγονες λαδι, στον πατο των πεταμενων δοχειων… 

Και να σας πω και κάτι ακόμα;
Οι ποπολάκηδες είναι ο πραγματικός πολιορκητικός κριός της ροζ συμμορίας και οι πιο αηδιαστικοί συν-ένοχοι των λιμασμένων αφεντικών, που έχουν λάβει την απόφαση των εξαφανίσουν το γένος των Ελλήνων.
Διότι ο πάσα ένας κατρούγκαλος μπορεί να ψεύδεται όσες φορές θέλει αλλά το πόπολο δεν θα άδειαζε ούτε να τον χέσει, αν δεν υπηρχαν οι ποπολάκηδες, που ενδοβάλλουν στα ταραγμένα μυαλά των χαχόλων, ότι οι κατρούγκαλοι κάμουν όλα όσα κάμουν, για το καλό της επαναστατικής φαντασίωσης και της «τελικής νίκης» του προλεταριάτου, στο οποίο τάχα μου ανήκουν και οι βολεμένοι βασιβουζούκοι τους… 
Οι καταγελαστοι ροζ συμμοριτες αναλαμβανουν μεν εργολαβικα την εθνικη, οικονομικη, κοινωνική και φυλετικη εξοντωση των Ελληνων αλλά θα προκαλουσαν απλως το γελιο, αν τους ελειπαν οι λακηδες και οι πολακηδες. 
Διότι χάρις σ’ αυτούς κατορθώνουν να κρατάνε το πόπολο αιχμάλωτο των μαζικων εξαπατησεων τους, ετσι ώστε να ξαναβαπτιζουν το Όχι σε Ναι και τη συναλλαγη, σε επαναστατικη ντρίμπλα… 

Αν θα έπρεπε από κάποιους να αρχίσουν το φτύσιμο οι Έλληνες, δεν είναι οι υπουργοποιημένοι αρπάχτρες της ροζ συμμορίας αλλά αυτές οι ύπουλες σαύρες της μαζικής συνειδησιακής μετάλλαξης.
Αλλά αντί της ροχάλας, είμαι βέβαιος ότι θα γιομίσουν πάλι τα θέατρα και τις τηλεοράσεις, για να τους απολαύσουν σε νέες περιπέτειες.
Είναι πάντα ανακουφιστικό να σου πλασάρουν έναν υπέροχο εαυτό, σαν αυτό που θα ήθελες να είχες, αν δεν ήσουν τόσο γουρούνι… 

0 comments:

Δημοσίευση σχολίου