Η ελληνική Αριστερά ξυπνάει από μια Χειμερία Νάρκη που διήρκεσε 70 χρόνια, αλλά το αποτέλεσμα της επαφής με την πραγματικότητα είναι κωμικοτραγικό.
Εκείνες τις μέρες που ο Πρόεδρος Ομπάμα επρόκειτο να έρθει στην Ελλάδα, το επιτελείο του Τσίπρα έκανε συνεχείς διαβουλεύσεις προκειμένου ο Πρωθυπουργός να βρει πώς να κάθεται σε μια επίσημη συνάντηση, μια και οι προηγούμενες επιδόσεις του σε μεγάλες συναντήσεις είχαν καταστροφικά αποτελέσματα. Όπως εκείνη με τον Μπιλ Κλίντον στην Αμερική πέρσι, όπου άλλα τον ρωτούσε ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ και άλλα απαντούσε ο Αλέξης. Έτσι αποφάσισαν να του δείξουν την φωτογραφία κάποιου πολύ έξυπνου ανθρώπου, ώστε να μπορέσει ο Τσίπρας να μιμηθεί το παράδειγμα του. Του έδειξαν όμως την φωτογραφία του Στήβεν Χώκινγκ.
Αυτό το κάπως μαύρου χιούμορ ανέκδοτο είναι ένα από τα πολλά που κυκλοφόρησαν μετά από αυτήν την ανεκδιήγητη εμφάνιση του Τσίπρα στην άσπρη πολυθρόνα του γραφείου του, που πέρα από τα αστεία, έκανε πολλούς να αναρωτιούνται αν ο Πρωθυπουργός πάσχει στ’ αλήθεια από κάτι. Πολλά λέγονται και γι αυτό μια και η συμπεριφορά του Τσίπρα σ’ αυτήν την συνάντηση ήταν απλώς ακατανόητη. Με μια στάση νωχελική, άλλοτε βυθισμένος στον καναπέ άλλοτε με μια περίεργη έκφραση στο πρόσωπο και άλλοτε σαν να χασμουριόταν, ο Έλληνας Πρωθυπουργός, έκανε πολλούς από μας να ντρέπονται για την συμπεριφορά του, πριν αρχίσουν τα θανατηφόρα σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Και όπως θα καταλάβει είναι χειρότερο να προκαλείς το γέλιο, παρά να προκαλείς θυμό.
Ο Πρωθυπουργός έδινε την εντύπωση ενός ανθρώπου που δεν καταλαβαίνει που βρίσκεται ή τι ακριβώς κάνει. Όμως αυτή η συμπεριφορά δεν χαρακτηρίζει μόνο τον Τσίπρα. Χαρακτηρίζει το μεγαλύτερο μέρος αυτής της περίεργης παρέας που μας κυβερνά εδώ και σχεδόν δυο χρόνια. Τα ανοιχτά πουκάμισα, τα κασκόλ και τα μπουφάν του Βαρουφάκη, τα τσαλακωμένα ρούχα του Τσακαλώτου, τα χωρίς γραβάτα πουκάμισα του Τσίπρα στις πιο επίσημες περιστάσεις, ο τρόπος που μιλάει ο Πολλάκης και γενικά μια συνολική εμφάνιση πολλών μελών της Κυβέρνησης που δείχνει ανθρώπους που απλώς δεν καταλαβαίνουν τι κάνουν.
Ο ίδιος ο Τσίπρας δείχνει να νομίζει ότι πραγματοποιεί κάποια «επανάσταση» που συμβαίνει μόνο στο μυαλό του, με το να μην φοράει γραβάτα κάτι που τον έχει κάνει περίγελο διεθνώς. Το θεωρεί πιθανόν ως ένδειξη λαϊκότητας και επαναστατικότητας. Στο παιδικών επιδόσεων μυαλό του, προφανώς δεν μετράει το ότι σαν Έλληνας Πρωθυπουργός, μένει στα καλύτερα ξενοδοχεία όπου πηγαίνει, ότι τρώει τα καλύτερα φαγητά, ότι κυκλοφορεί με λιμουζίνες, ότι συναντιέται στις πιο επίσημες αίθουσες του κόσμου με τους πολιτικούς ηγέτες όλου του κόσμου. Ούτε το ότι όταν είσαι Πρωθυπουργός, δεν αντιπροσωπεύεις πια ούτε τον εαυτό σου, ούτε το κόμμα σου, αλλά ολόκληρη την κοινωνία.Η γραβάτα τα αντισταθμίζει όλα αυτά.
Αυτό από το οποίο πάσχει ο Πρωθυπουργός αλλά και τα περισσότερα μέλη της Κυβέρνησης του είναι δυο κυρίως πράγματα. Τερατώδης Άγνοια και θηριώδης Αγένεια. Η Ευγένεια είναι κάτι που κανείς το έχει ή δεν το έχει. Χαρακτηρίζει τον τρόπο και την συμπεριφορά μας σε κάθε περίπτωση. Η Ευγένεια δεν είναι αποτέλεσμα πλούτου ή επίκτητων γνώσεων. Είναι ιδιότητα της Ψυχής και του Χαρακτήρα μας. Και σ’ αυτό το επίπεδο ο ίδιος ο Πρωθυπουργός είναι τρομερά ελλειπής.
Πως όμως η ελληνική Αριστερά έφτασε σ’ αυτό το χάλι; Όλα έχουν την εξήγηση τους.
Τα προβλήματα της ελληνικής Αριστεράς εμφανίστηκαν στην διάρκεια του Εμφυλίου 70 χρόνια πριν. Ήταν τότε που οι ηγέτες της Αριστεράς εκείνης της εποχής δεν μπορούσαν να κατανοήσουν τα δεδομένα της Συμφωνίας της Γιάλτας, όταν ο Στάλιν, ο Ρούσβελτ και ο Τσώρτσιλ μοίρασαν τα κράτη της Ευρώπης που από το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και μετά θα βρίσκονταν κάτω από την δική τους επιρροή. Με τα δεδομένα αυτής της συμφωνίας οι αντιπαράθεση της Δύσης με το Σοβιετικό μπλοκ, εφεξής δεν θα γινόταν στα εδάφη της Ευρώπης που είχε βγει πολλαπλά τραυματισμένη από αυτόν το καταστροφικό πόλεμο, αλλά μόνο στον υπόλοιπο κόσμο. Με λίγα λόγια ακόμη και εάν η Αριστερά κατάφερνε να νικήσει στρατιωτικά σ’ αυτόν τον αιματηρό Εμφύλιο και πάλι στο τέλος θα έχανε. Η Συμφωνία της Γιάλτας προέβλεπε ότι η Ελλάδα θα ανήκε στην Δύση κατά 90%, ενώ η Σοβιετική επιρροή δεν θα ξεπερνούσε το 10%. Με λίγα λόγια ο εμφύλιος για την Αριστερά ήταν χαμένος πριν ακόμη αρχίσει. Το μόνο που μένει να απαντηθεί είναι το γιατί άρχισε.
Το τέλος του Εμφυλίου βρήκε την Αριστερά ηττημένη, αφού δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς σύμφωνα με τις γεωπολιτικές ισορροπίες της εποχής.
Η ήττα σ’ έναν Εμφύλιο είναι συχνά πιο οδυνηρή από την ήττα σ’ έναν πόλεμο με άλλα κράτη. Όταν τα αδέλφια σκοτώνονται μεταξύ τους, το τραύμα κοινωνικά είναι πολύ πιο βαρύ και συνήθως θέλει κάποιες γενιές γα να θεραπευθεί.
Όπως ήταν φυσικό αλλά και σωστό να γίνει, η ελληνική Αριστερά έμεινε προσκολλημένη στους νεκρούς της. Δεν μπορείς ηθικά να εγκαταλείψεις αυτούς που πέθαναν για να υπερασπιστούν τις ιδέες σου, ανεξάρτητα από το αν είναι σωστές ή λάθος. Τα οράματα της Αριστεράς είχαν βρει βαθιές ρίζες στην ελληνική κοινωνία στην διάρκεια του Μεσοπολέμου. Στα χρόνια που μεσολάβησαν ανάμεσα στο τέλος του Πρώτου Παγκόσμιου Πόλεμου και στην αρχή του Δεύτερου. Ήταν τότε που για τα πιο εξελιγμένα μυαλά της εποχής το όραμα μιας Κομμουνιστικής κοινωνίας έμοιαζε πιο ηθικό και πιο δίκαιο, από αυτό μιας Καπιταλιστικής κοινωνίας. Και ίσως και να ήταν έτσι…
Να ήταν έτσι Τότε …
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο κόσμος άρχισε να αλλάζει όμως…
Και πολύ σύντομα έγινε φανερό ότι οι Κομμουνιστικές κοινωνίες της Σοβιετικής Ένωσης, δεν ήταν αυτό που κάποτε είχαν οραματιστεί κάποιοι. Αλλά είχαν μεταβληθεί σε μια δικτατορία των μελών του Κόμματος, που δεν είχε καμία διαφορά από τις δεξιές δικτατορίες ή τις δικτατορίες οποιασδήποτε άλλης απόχρωσης.
Η ελληνική Αριστερά έμενε όμως προσκολλημένη στους νεκρούς της.
Κι έτσι σιγά-σιγά άρχισε να χάνει την επαφή της με την πραγματικότητα.
Ο κόσμος άλλαζε με όλο και πιο ταχείς ρυθμούς, αλλά η ελληνική Αριστερά έμενε προσκολλημένη σε μια Ουτοπία, που με κανέναν τρόπο πια δεν θα μπορούσε να υπάρξει στον σύγχρονο κόσμο.
Και κάπως έτσι η ελληνική Αριστερά μεταβλήθηκε σ’ έναν ιδιόρρυθμο Μπέντζαμιν Μπάτον. Ο κόσμος πήγαινε μπροστά αλλά η ελληνική Αριστερά πήγαινε προς τα πίσω. Η παιδικότητα της ελληνικής Αριστεράς την οδήγησε όχι μόνο σε μια άρνηση της πραγματικότητας, αλλά και σ’ έναν ακραίο συντηρητισμό. Κάθε νεωτερικότητα την έκανε να αισθάνεται ανασφαλής και την οδήγησε σε άρνηση κάθε εξέλιξης. Χωρίς να το καταλάβει είχε αρχίσει να γίνεται το ακριβώς αντίθετο από αυτό που κάποτε ήταν. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Με τον καιρό στις τάξεις της άρχισαν να φυτρώνουν τα άνθη του Κακού. Κάθε είδους καιροσκόποι άρχισαν να οικειοποιούνται το προσωνύμιο «Αριστερός», αφού η φίρμα «πουλούσε». Το γιατί πουλούσε όπου πουλούσε είναι άλλο θέμα, που σε άλλες περιπτώσεις είχε να κάνει με την άγνοια, σε άλλες με τον καιροσκοπισμό και σε άλλες απλώς με τον δείκτη ευφυΐας.
Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα.
Η επαφή της Αριστεράς με την πραγματικότητα, είναι μια οδυνηρή εμπειρία από κάθε άποψη. Είναι σαν να ξυπνάει κάποιος από κώμα, μετά από 70 χρόνια. Το αποτέλεσμα είναι δυστυχώς ή ευτυχώς κωμικοτραγικό. Έχει μεγάλο κόστος βέβαια, αλλά έτσι έπρεπε να γίνει.
Το να κυβερνήσει η Αριστερά στην Ελλάδα ήταν από κάθε άποψη αναγκαίο. Γιατί ο μόνος τρόπος για να θεραπευθούν τα παλιά τραύματα, αλλά και για να προχωρήσει η ελληνική κοινωνία συνολικά, είναι το να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα στην πράξη όλες οι πολιτικές αποχρώσεις της. Και αν υπάρχει κάποιο κέρδος από αυτήν την κωμικοτραγική ιστορία, είναι το ότι έχουν κυβερνήσει όλες οι πολιτικές παρατάξεις.
Το κακό είναι ότι καμία δεν ήταν επαρκής.
Το τι θα σημαίνει «Αριστερά» μετά την εμπειρία με τον Τσίπρα και τον ανεδαφικό θεσμό που ονομάζεται Σύριζα, είναι κάτι που μένει να το δούμε.
Μέσα στα ατέλειωτα εκτός πραγματικότητας που έχει πει κατά καιρούς ο Τσίπρας, είπε και κάτι σωστό: «Η Αριστερά στην σημερινή εποχή είναι αυτή που δημιουργεί θέσεις εργασίας».
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου