Καλή η σάτιρα, καλή η πλάκα, αναγκαία η κριτική, αλλά δε ξέρω για εσάς, εμένα το τέλος της ημέρας με αφήνει με ένα αίσθημα απογοήτευση, θλίψης, στενοχώριας και όχι μνησικακίας και ρεβανσισμού.
Ειδικότερα, δεν τον στήριξα ποτέ τον συγκεκριμένο, το αντίθετο, έχω πολύ κακή γνώμη γι` αυτόν, τα πεπραγμένα του και όσα βιώνουμε εξαιτίας του.
Στο τέλος της ημέρας όμως ξέρω ότι είναι ο Πρωθυπουργός της χώρα μου και θέλω, για θεσμικούς και εθιμοτυπικούς λόγους, η εικόνα του στον έξω κόσμο να είναι τουλάχιστον όσο το δυνατόν καλύτερη.
Είναι πράγματι όμως λυπηρό, ένας νέος άνθρωπος που κατάφερε να γίνει Πρωθυπουργός, να εμφανίζει τέτοια όψη.
Δε ξέρω και δε με νοιάζουν τα κίνητρα του, οι μύχιες σκέψεις του και οι επιδιώξεις του.
Αυτό που εισπράττω εγώ, είναι ένας άνθρωπος, πιστός στις ιδεοληπτικές του εμμονές, που προσπαθεί να το παίξει αντισυμβατικός, εναλλακτικός και το κάνει με τόσο μα τόσο λάθος και αδιανόητα ερασιτεχνικό τρόπο που όχι μόνο δε δουλεύει υπέρ του αλλά καταντάει τραγική φιγούρα.
Το φαινόμενο δε εντείνεται, όχι μόνο επειδή έχει απέναντι του τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, αλλά και το μεγαλύτερο επικοινωνιακό ταλέντο των τελευταίων ετών, που, χωρίς να προσπαθεί ιδιαίτερα, παραδίδει μαθήματα για το πως μπορεί να "παντρέψεις" άψογα το κλασικό εθιμοτυπικό στυλ τέτοιων εκδηλώσεων με το πηγαίο επικοινωνιακό ταλέντο που σε ξεχωρίζει και σε κάνει μοναδικό.
Ο Ομπάμα λοιπόν, κατά τη τελετή υποδοχής τις προάλλες στο Λευκό Οίκο, είπε ορθά στον Τραμπ: "Αν επιτύχει ο πρόεδρος, η χώρα θα επιτύχει".
Γιατί αυτό ακριβώς είναι στο τέλος.
Μόνο που στη περίπτωση Τσίπρα, η αποτυχημένη του εικόνα στον έξω κόσμο, είναι αποτυχημένη εικόνα για όλους μας.
Και έτσι κάπως, το καραβάνι προχωρά....
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου