"Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι"...

Όσο και αν μοιάζει σουρεαλιστικό, ως ένα είδος κακόγουστης φάρσας, εν έτει 2016, ήτοι 27 χρόνια μετά την παταγώδη κατάρρευση των κομμουνιστικών δικτατοριών που είχαν (επί 45 τουλάχιστον χρόνια) βυθίσει στην φτώχια, την μιζέρια, την εξαθλίωση και την ανελευθερία τους λαούς της ανατολικής Ευρώπης, ένας συρφετός τυφλωμένων κομμουνιστών έφθασε να διαχειρίζεται, εδώ και πάνω από έναν χρόνο, την εξουσία σε μία χώρα που φέρει – τύποις τουλάχιστον – την ψευδεπίγραφη επωνυμία «Ελληνική Δημοκρατία», μια χώρα καθημαγμένη μετά από 42 και πλέον έτη κοινοβουλευτικής κλεπτοκρατίας που άνοιξε τον δρόμο για την άνοδο των (νέο-)κομμουνιστών.

Οι οπερετική αυτή (νέο-)κομμουνιστική κυβέρνηση-τσίρκο, λειτουργώντας, άκρως σχιζοφρενικώς, εντός ακραιφνούς καπιταλιστικού πλαισίου, ανασχηματισμένη εσχάτως (προχθές) σε μια προσπάθεια να παρατείνει λίγο ακόμη τον απολύτως καταστροφικό για την χώρα, πολιτικό της βίο, έχοντας εξ ολοκλήρου παραδώσει την οικονομική διαχείριση της χώρας σε υπερεθνικά διευθυντήρια που την έχουν περιαγάγει στο ατιμωτικό καθεστώς υποτελούς αποικίας-μπανανίας, προωθεί εκ παραλλήλου με ταχείς ρυθμούς όλη την εθνοαποδομητική ατζέντα του αφελληνισμού, του εθνομηδενισμού και του κοινωνικού εκφυλισμού που ανέκαθεν αποτελούσαν τον πυρήνα των διακηρύξεων και δογμάτων της.

Δύο φαίνεται ότι υπήρξαν εξ αρχής οι προτεραιότητες της πολιτικής των σάπιων (νέο-)κομμουνιστών του ΣΥΡΙΖΑ οι οποίοι γαντζώθηκαν πια στους κυβερνητικούς θώκους: (α) το άνοιγμα των συνόρων στις απειράριθμες μεταναστευτικές ορδές του 3ου κόσμου, προκειμένου να μετατραπεί τάχιστα η ελληνική κοινωνία από εθνικώς ομοιογενής σε ένα απεθνισμένο και ακαθόριστο πολυεθνοτικό σύμφυρμα, ώστε δι’ αυτού του τρόπου να υπονομευθεί κάθε πιθανή απόπειρα εθνικής αντιστάσεως στον εξυβριδισμό και (β) η πλήρης επιβολή (στην εκπαίδευση, στην διαμορφούμενη ιστορική συνείδηση των νέων γενεών και εν γένει στον πνευματικό πολιτισμό), των διαστροφικών ιδεών της μαρξίζουσας αριστεράς – πλήρης, υπό την έννοια ότι, καθ’ όλη την διάρκεια της μεταπολιτεύσεως, η αριστερά είχε επιτύχει την απόλυτη ιδεολογική κυριαρχία στα πανεπιστήμια, στον δημοσιογραφικό κόσμο, στον χώρο της τέχνης, κλπ, είχε τοιουτοτρόπως κατορθώσει, καίτοι επί δεκαετίες εβρισκόμενη στην αντιπολίτευση, με ισχνή μάλιστα εκλογική δύναμη, το αντεθνικό δόγμα της να διαποτίσει, να διαπεράσει και να αλώσει όλη την κοινωνία και όλες τις πολιτικές δυνάμεις, να καταστεί η κυρίαρχη ιδεολογία! 

Κομβικό σημείο σ’ αυτή την διαδικασία αποτελεί η εκ μέρους της αριστεράς, η ιστοριογραφική επιβολή του μύθου «εθνικής αντίστασης» κατά των γερμανικών κατοχικών δυνάμεων. Πάγια επιδίωξη της αριστεράς υπήρξε η επιβολή της άποψης ότι ήταν η μόνη πολιτική παράταξη που (τάχα) αντιστάθηκε.

Η αλήθεια είναι ότι η αριστερά υπήρξε – μετά βεβαιότητος – η πολιτική παράταξη που ΔΕΝ αντιστάθηκε, διότι δεν είχε καμία επιθυμία να αντισταθεί. Αποκλειστική επιδίωξη της ενόπλου αριστεράς (ΚΚΕ-ΕΑΜ-ΕΛΛΑΣ) κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής, και κατόπιν, όπως απεδείχθη ξεκάθαρα από την πορεία των γεγονότων, μετά δηλαδή την αποχώρηση των Γερμανών, ήταν η διά των όπλων και διά της τρομοκρατίας, κατάληψη της εξουσίας, με σκοπό την επιβολή κομμουνιστικής δικτατορίας και την υπαγωγή και της Ελλάδος το σοβιετικό μπλοκ. Για την εξυπηρέτηση αυτού του σκοπού οι κομμουνιστές, ενεργώντας ως συνειδητοί πράκτορες της Μόσχας, διέπρατταν σποραδικές προβοκατόρικες επιθέσεις εναντίον μεμονωμένων γερμανικών αποσπασμάτων, οι οποίες καίτοι στρατηγικά παντελώς ασήμαντες και ακίνδυνες για την παρουσία των γερμανικών στρατευμάτων, επέσυραν εντούτοις τα διεκηρυγμένα σκληρά αντίποινα του γερμανικού στρατού κατοχής στα χωριά πλησίον των οποίων πραγματοποιούνταν οι δολιοφθορές και οι δολοφονίες (συχνά μάλιστα σκοπίμως ατιμωτικές και περιυβριστικές των νεκρών), θεωρώντας οι Γερμανοί (αφελέστατα) ότι οι δράστες προέρχονταν από εκείνα τα χωριά και έβρισκαν καταφύγιο σ’ αυτά, με αποτέλεσμα την αναγκαστική διαφυγή μέρους των τοπικών πληθυσμών στα βουνά, τους οποίους έσπευδαν οι κομμουνιστές να εκπαιδεύσουν και να στρατολογήσουν στις γραμμές τους, με απώτερο στόχο την ένοπλη διεκδίκηση της εξουσίας, διά του εκμηδενισμού κάθε μη κομμουνιστικής δυνάμεως. Αυτό ιδίως επεχείρησαν με τον λεγόμενο β΄ γύρο, οπότε συνέχισαν να ακολουθούν το σχέδιο καταλήψεως της εξουσίας διά της ενόπλου δράσεως του λεγομένου «Δημοκρατικού Στρατού» (ΔΣΕ), τη αρωγή των όμορων κομμουνιστικών χωρών (Γιουγκοσλαβίας, Αλβανίας), μέχρις ότου η αποστασιοποίηση του Τίτο από το σοβιετικό στρατόπεδο αποδυνάμωσε τις δυνατότητές του ΔΣΕ, αφού ο Γιουγκοσλάβος ηγέτης έπαψε να υποστηρίζει και να ανεφοδιάζει τον ΔΣΕ.

Αυτές οι τόσο προφανείς αλήθειες για τον ρόλο του κομμουνιστικού κινήματος κατά την περίοδο 1940-‘49, έπαψαν προοδευτικώς να ακούγονται από το 1974 και μετά, ώσπου σταδιακώς η εκδοχή της κομμουνιστικής προπαγάνδας επεκράτησε πλήρως, αφού καθιερώθηκε ως η επισήμως αποδεκτή (και θεσμικώς καλλιεργούμενη) ιστορική άποψη, η οποία διδάσκεται στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, περιλαμβάνεται στα σχολικά εγχειρίδια, κλπ. Όποιος (ακόμη και ιστορικός) τολμήσει να αμφισβητήσει την άποψη αυτή σήμερα, γνωρίζει τον στιγματισμό ή και την διαπόμπευση, με την κατηγορία ότι είναι «φασίστας»…

Ευτυχώς έχουν βρεθεί ορισμένοι (πρώην) αριστεροί οι οποίοι έχουν την εντιμότητα να αναγνωρίζουν την ιστορική αλήθεια και να μιλούν ευθαρσώς για τον προδοτικό και ειδεχθώς εγκληματικό ρόλο της αριστεράς. 

Μία τέτοια είναι η περίπτωση του Τάκη Λαζαρίδη, ο οποίος έγραψε ένα συγκλονιστικό βιβλίο με τον εύγλωττο τίτλο «Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι», βιβλίο στο οποίο αποκαλύπτεται ο εθνοπροδοτικός και εγκληματικός ρόλος του ΚΚΕ και της αριστεράς την επίμαχη περίοδο. 

Ο Λαζαρίδης καθόλου τυχαίος δεν είναι. Είναι βγαλμένος από τα σπλάχνα της αριστεράς και υπήρξε μεταξύ των πρωταγωνιστών κατά την αιματοβαμμένη σκοτεινή εκείνη περίοδο, αν και νεαρότατος. Στη δεύτερη δίκη του Νίκου Μπελογιάννη, στο Στρατοδικείο, το 1952, ο Λαζαρίδης καθόταν στο ίδιο εδώλιο, εικοσάρης τότε, με στολή στρατιώτη. Καταδικάστηκε σε θάνατο και μαζί με τους άλλους μελλοθάνατους, κλείστηκε στην απομόνωση των Φυλακών Καλλιθέας και εκεί περίμενε το εκτελεστικό απόσπασμα. Τελικά εκτελέσθηκαν, στα τέλη Μαρτίου του 1952, μόνο ο Μπελογιάννης, ο Μπάτσης, ο Καλούμενος και ο Αργυριάδης. Το πρωί που πήγε να τους πάρει το εκτελεστικό απόσπασμα, ο επίτροπος διάβασε και το βασιλικό διάταγμα, με το οποίο απονεμόταν χάρη στον Τάκη Λαζαρίδη, λόγω του νεαρού της ηλικίας του, οπότε η θανατική καταδίκη του μετατρεπόταν σε ποινή ισοβίων δεσμών.

Ας σημειωθεί ότι ο πατέρας του Τάκη Λαζαρίδη ήταν ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ και εκτελέσθηκε από τους Γερμανούς, μαζί με τους 200 κομμουνιστές την 1η Μαΐου 1944, στην Καισαριανή. Την συντήρηση και την ανατροφή του Τάκη και της αδελφής του, μετά τον θάνατο του πατέρα τους, ουσιαστικά την ανέλαβε το ΚΚΕ. Μεγάλωσε και ανατράφηκε με οικογένεια το ΚΚΕ και θα υπέθετε κανείς ότι στους κόλπους του θα σταδιοδρομούσε. 

Έμελε να πάρει όμως άλλο δρόμο… 

Μετά το δραματικό πρωινό στις Φυλακές Καλλιθέας μεταφέρθηκε στις φυλακές Κεφαλονιάς και αργότερα στις Φυλακές Κέρκυρας, για να εκτίσει την ποινή των ισοβίων δεσμών. Ήταν ακόμα τότε σκληρός και ανυποχώρητος κομμουνιστής, στην ανάκριση, στο Στρατοδικείο και μετά στη φυλακή, όπου έμεινε συνολικά 14 και κάτι χρόνια. Ήταν όμως και μελετηρός. Μελετώντας και αναστοχαζόμενος τα γεγονότα που είχε ζήσει, συνειδητοποίησε τον προδοτικό ρόλο του ΚΚΕ και της αριστεράς. Οι αποκαλύψεις του αποτελούν καταπέλτη για τους πολιτικούς φορείς της αριστεράς, της πνευματικής και ψυχικής αυτής λέπρας – που τώρα πια έχουν καταλάβει (ετεροχρονισμένα) και την εξουσία, μία που, αν και έχασαν στον πόλεμο στις αιματοβαμμένες κορυφές (Γράμμο και Βίτσι) το 1949, κέρδισαν τον πόλεμο της προπαγάνδας στο καιρό της άδοξης ειρήνης επιβάλλοντας την στρεβλή ιστορική εκδοχή τους.

Ακολουθεί μια συνέντευξη-κόλαφος του Τάκη Λαζαρίδη στο ραδιόφωνο του alpha όπου αποκαλύπτεται ο εθνοδιαλυτικός ρόλος της αριστεράς κατά την κομμουνιστική ανταρσία.

armahellas