Τά Ἐγκλήµατα τοῦ Κοµµουνισµοῦ...

Γιά νά καταγραφοῦν τά ἐγκλήµατα τοῦ κοµµουνισµοῦ, χρειάζονται τόµοι. Δέν ἀρκεῖ ὁ λίγος αὐτός χῶρος. Ἀναφέρουµε ὅµως ἐλάχιστα, ἀπό τά µνηµονευθέντα κατά τήν ἐξιστόρησι τῆς δράσεως τοῦ ΚΚΕ στό παράρτηµα. Αὐτά καί ὄχι µόνον, ἐπιµελῶς ἀποσιωποῦνται, ἀπό τούς δηµιουργούς τῆς «νέας ἀλήθειας» ἱεροκήρυκες τῆς ἐπιλεκτικῆς λήθης, θαυµαστές της «προόδου» τῶν σοσιαλιστικῶν καί κοµµουνιστικῶν κοινωνιῶν, ἀπό τίς ὁποῖες γλυτώσαµε µαχόµενοι σέ ἀπηνῆ πόλεµο γιά νά σκλαβωθοῦµε παραδιδόµενοι ἀπό µιά ἀνύπαρκτη ἡγεσία ἐν εἰρήνῃ. Τό...
πλέον ὀλέθριο εἶναι ὅτι ἐξακολουθεῖ τό ΚΚΕ νά ζηµιώνει τήν Ἑλλάδα διεισδύοντας στόν συνδικαλισµό µέ τά στρατευµένα στελέχη του καί παρεµποδίζοντας, γελοιοποίωντας τήν ψοφοδεῆ κυβέρνησι (ἐν ἔτει 2008 γράφονται οἱ γραµµές αὐτές) πού φαίνεται ὅτι ἀδυνατεί νά κυβερνήσει. Ἐνῷ ἡ χώρα παραµένει δέσµια στήν ὀπισθοδρόµησι καί τήν ἄρνησι κάθε ἔννοιας προόδου, µέ τήν βία καί τήν τυραννική δρᾶσι τοῦ ἐρυθροῦ φασισµοῦ. Ταυτοχρόνως ἐξαναγκαζόµεθα στόν 21ον αἰῶνα ἀντί νάἀναζητοῦµε τήν καινοτοµία καί τήν γνῶσι νά ἐπανερχόµεθα καί νά ὀµφαλοσκοποῦµε προκείµενου νά καταδείξοµεν, στήν ἰδεολογικῶς ἀπροστάτευτη σηµερινή νεολαία, τό ἐγκληµατικό καί ἀµετανόητο τοῦ κόµµατος, πού κατέστη κατά Γ. Παπανδρέου, συνώνυµον τοῦ ἐγκλήµατος καί τῆς προδοσίας. 

1. Ἰατρός Ἰωάννης Ἀγγελόπουλος. 

Ἀντιγράφω ἀπό ἐπιστολή τοῦ κοῦ Λεωνίδα Δ. Παπαγεωργίου πού δηµοσιεύθηκε στό φύλλο τῆς ΕΣΤΙΑΣ τῆς 26/5/2006 

«...Ἀφορµή τῆς παρούσης ἐπιστολῆς ἀπετέλεσε τό κείµενο, πού δηµοσιεύθηκε σέ φυλλάδιο τοῦ Δήµου Πυθαγορίου Σάµου, γιά νά καταγράψη ἐξέχουσες προσωπικότητες τοῦ ἀκριτικοῦ νησιοῦ. Ὁ καλοπροαίρετος συντάκτης του, ἀναφερόµενος σέ µέλη τῆς ἐκ µητρός µου οἰκογενείας, κατέγραψε σύντοµο βιογραφικό του παπποῦ µου, Ἰωάννη Ἀγγελοπούλου, Ἰατροῦ κλείνοντας µέ τήν φράση: « ..ἔπεσε θύµα τῆς χαώδους κατάστασης πού ἐπικρατοῦσε». Δηλαδή, ὅπως θά λέγαµε: «..µέσα στό σεισµό ἔπεσε ἕνα τοῦβλο»! Ἀντιλαµβάνοµαι τήν ὀµηρεία, πού διακατέχει τίς περιορισµένες ἐπαρχιακές κοινωνίες ..Δέν κατανοῶ, ὡστόσο τήν οἰκειοθελῆ ἀµνησία, ὅταν αὐτή χρησιµοποιεῖται ὡς ἐργαλεῖο παραποιήσεως τῆς ἱστορίας...Κατά τήν διάρκεια τοῦ «τετάρτου γύρου» 1981-2004... µιά στρατιά ἀκριβοπληρωµένων λογίων καί ψευτολογίων τῆς Ἀριστερᾶς ἀνέλαβε νά ἀπενοχοποιήσει τήν ἀνθελληνική ὕβρη τῆς περιόδου 1942-1949. Οἱ δυνατοί ἔγραψαν τήν ἱστορία τους καί τήν ἐπέβαλαν στή νεολαία τῆς Ἑλλάδος.

Ὁ ἰατρός Ἰωάννης Ἀγγελόπουλος ἦταν µετριοπαθής εἰς τά πολιτικά, λόγιος, ἰατρός-παθολόγος, γόνος οἰκογενείας ἐπιστηµόνων ἰατρῶν. Λόγω οἰκονοµικῶν δυσχερειῶν, µετώκησε τό 1939 εἰς τήν Μακεδονίαν, εἰς τά χωριά τοῦ Βάλτου, τά ὁποία τότε ἐµαστίζοντο ἀπό τήν ἐλονοσία.Κατά τήν περίοδο τῆς κατοχῆς, οἱ ἐαµίτες-ἐλασίτες συχνά τόν ἐπεσκέπτοντο νύχτα, γιά νά τόν ὁδηγήσουν σέ κάποιο χωριό, ὅπου εἶχαν ἕνα «δικό τους» ἄρρωστο. Στό κτῆµα Καραπάνου (ἀδελφοῦ του γνωστοῦ Μακεδονοµάχου) ὅπου διέµενε, τό 1944 ἔκρυβε τόν Ἀγγλο Κένεθ Σκόττ, µέ ἄλλους τέσσερεις ἄνδρες του (τήν ὁµάδα SOE, πού εἶχε ἀνατινάξει τή γέφυρα τοῦ Ἀσωποῦ.) Δυστυχῶς ὅµως, οἱ τοπικοί ὀπαδοί τοῦ ΣΝΟΦ τόν πρόδωσαν στούς Γερµανούς, οἱ ὁποῖοι τόν συνέλαβαν καί τόν ὁδήγησαν στήν Βέροια γιά ἀνάκριση. Μέ τήν παρέµβασι τῶν προυχόντων τῆς Βεροίας, ἀφέθη ἐλεύθερος. Ὅµως τό ἴδιο βράδυ πού ἐπέστρεψε στό κτῆµα Καραπάνου, ἐνεφανίσθησαν οἱ ἐλασίτες, ὅπου νύκτα τόν πέρασαν ἀπό λαϊκό δικαστήριο καί ἀφοῦ τόν ἔδεσαν σ’ ἕνα κορµό δέντρου, τοῦ ἔκοψαν τό κεφάλι µέ µία τσάπα! Τό σῶµα καί τό κεφάλι ἀνέσυρε τό 1945 ἡ κόρη του καί µητέρα µου, πού τά µετέφερε στήν Ἐδεσσα πρός ταφήν.» 

2. Δασκάλα Οὐρανία Παναγιωτοπούλου-Ἠλιοπούλου καί ἡ κόρη τῆς Ὄλγα 

Συνελήφθησαν τήν 6η Σεπτεµβρίου 1947, ἀπό τούς «ἄντρες τοῦ ΔΣΕ» µέ ἐντολή καί παρουσία τοῦ Καπετάν Γιώτη. Ἡ µητέρα ὑπεχρεώθη νά παρακολουθήση τόν ὁµαδικό βιασµό καί ξυλοδαρµό ἐν συνεχείᾳ µέ βούρδουλα, µέχρι θανάτου τῆς κόρης τῆς ἐνῷ ἡ ἰδία ἐσφάγη, κυριολεκτικῶς, δίπλα στήν ξεψυχισµένη κόρη της, πάντοτε παρουσία τοῦ «γενναίου» αὐτοῦ Καπετάνιου τοῦ Δ.Σ.Ε Ὅµως ὁ διασωθείς γιός τῆς Δασκάλας Οὐρανίας, Γιάννης Ἠλιόπουλος δάσκαλος καί αὐτός (ἀλλά καί µέλη τοῦ ἐκτελεστικοῦ ἀποσπάσµατος πού ἐπιζοῦν, µαρτύρησαν καί µαρτυροῦν) περιέγραψε τό µαρτυρικό τέλος τῆς Μητέρας του καί τῆς Ἀδελφῆς του, στό φύλλο τῆς ΕΣΤΙΑΣ τῆς 20/01/2006. Τῷ 2007, ἡ ζωή καί ἡ συγκλονιστική τραγική θυσία δολοφονία τῆς δασκάλας Οὐράνιας Παναγιωτοπούλου-Ἠλιοπούλου καί τῆς κόρης τῆς Ὄλγας, ἐξιστορήθη ἀπό τόν µικρό γιό της, σήµερα δάσκαλο συνταξιοῦχο, Γιάννη Ἠλιοπουλο στό βιβλίο µέ τῖτλο «Ἡ Δασκάλα Οὐρανία» πού ἐξέδωσε ὁ ἴδιος, ἀφοῦ τό ἀριστερό κατεστηµένο τῶν ἐκδοτικῶν οἴκων δέν δέχθηκε νά ἐκδώση τό βιβλίο –µαρτυρία.

Στό ἴδιο αὐτό βιβλίο, πού ἀποτελεῖ ἀδιάψευστη µαρτύρια τῶν ἐγκληµάτων τοῦ Χαρίλαου Φλωράκη καί τῶν ἀνδρῶν του, καταγράφονται καί τά θύµατα ἀπό τό διπλάνο χωριό – ὅµηροι τῶν Ἐλασιτῶν πού ἐν ἀγνοίᾳ τῆς δολοφονίας τῆς δασκάλας εἶχαν σπεύσει στό ἀρχηγεῖο τοῦ ΕΛΑΣ στή Γρανιτσά, γιά νά ζητήσουν τήν ἀπελευθέρωσί της. Ἠσαν οἱ Παζαχαρίου, ὁ Αὐγερόπουλος καί ὁ Κατσίµπας. Κρατήθησαν ἀρχικώς ὡς ὅµηροι, ἐν συνεχείᾳ δέ µετά ἀπό σκληρά βασανιστήρια ἐκτελέστηκαν φρικτά διά τεµαχισµοῦ τῶν µελῶν τους. 

Ἀντιγράφω σχετικό ἀπόσπασµα ἀπό τό βιβλίο τοῦ γιοῦ τῆς δασκάλας. 

«Δυό τρεῖς ‘’ἥρωες‘’ τοῦ δηµοκρατικοῦ ‘’στρατοῦ’’ προσπάθησαν νά τήν κρατήσουν ὄρθια, νά δεῖ τό µαρτύριο τοῦ παιδιοῦ της, νά βασανιστεῖ περισσότερο καί ἡ ἴδια. Κάρφωναν µέ τό µαχαίρι τό µητρικό της φίλτρο. 

Σάν τελιώσαν τήν Ὄλγα τά «παληκάρια», οἱ δήµιοι κρατῶντας την ἀπ’τό παλτό –χιτῶνα τήν ἄφησαν νά ξεγλιστρήσει πρός τήν θυγατέρα της τρέχοντας µ’ ἀνοιχτά χέρια. Τεσσάρα-πέντε βήµατα ἀκόµα καί θά ἔφτανε στό κορµί πού τή µιά µαζευόταν καί τήν ἄλλη ἁπλωνόταν ὅλο καί πιό ἀδύναµα, καθώς ἡ ζωή εἶχε φύγει ἀπό µέσα του καί νεκρωνόταν µέ ξυλιασµένα τά νεῦρα. Ἔκανε τόν σταυρό της ἡ δασκάλα καί πλησίασε νά πέσει πάνω στήν Ὄλγα πού ξεψύχαγε καί τιναζόταν γιά τελευταῖα φορά. 

Ὅµως ὁ χάρος τήν ἀντάµωσε δυό µόλις βήµατα µακριά της. Χτυπήθηκε πρός τό µέρος τῆς καρδιάς.. Οἱ δήµιοι κυκλοφόρησαν διαταγή –φοβερά µέ τήν ποινή θανάτου νά µείνουν τά πτώµατα ἄταφα στή θέα τῶν διερχόµενων.Ὅµως σάν πέρασαν δυό-τρεῖς µέρες δυό παιδιά ὁ Νίκος Μπετχαβάς καί ὁ Θανάσης Καλµαντής, δεκαεφτάρηδες τότε,.. ἄνοιξαν ἔνα πρόχειρο τάφο µέ πέτρες µέ ξύλα καί µέ τά χέρια καί τά ἀράχωσαν βιαστικά ὅσο καλύτερα µποροῦσαν..» Ἡ ἐκταφή τῶν ὀστῶν ἀπό τόν προσωρινό τάφο πού εἶχαν ἀνοίξει αὐτά τά παιδιά τό 1947 καί ἡ ἐκ νέου ταφή στό κοιµητήριο τοῦ Ζωραϊνοῦ ἔγινε τό 1951. 

(Γιάννης Ἠλιοπουλος, Κούκουρα Εὐπαλίου, τηλ. 2634051892,

‘’Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΟΥΡΑΝΙΑ’’ Ἡ ζωή καί ἡ προσφορά µιᾶς Ἑλληνίδας δασκάλας-Ναύπακτος 2007, ISBN : 978-960-930298-2)

3. Ἡ Πηγάδα τοῦ Μελιγαλᾶ. 

Ἀπόσπασµα ἀπό τό βιβλίο «Ἡ Πηγάδα τοῦ Μελιγαλᾶ» 

Συνταγµατάρχου ἔ.ἄ Ἠλία Θεοδωροπούλου σελίς 117-120 

«Ἡ ἐκτέλεσις τοῦ τερατουργήµατος ἀρχίζει. Πρόκειται περί ἐκδηλώσεων ἀφαντάστου ἀγριότητος τῶν κοµµουνιστῶν κατά τῆς Ἑλληνικῆς φυλῆς. Ἡ παγκόσµιος ἱστορία δέν ἔχει καταγράψει µεγαλύτερον. Ὑπάρχουν βεβαίως αἵ ὁµαδικαί ἐκτελέσεις ἀπό τούς Γερµανούς τῶν Ἑβραίων, τῶν 1000 καλαβρυτινῶν. Ἀπό τούς Ρώσσους τῶν 10.000 Ἀξιωµατικῶν Ὁπλιτῶν καί Πολιτῶν Πολωνῶν στό δάσος τοῦ Κατύν. Ἀλλά σάν τό ὁµαδικό ἔγκληµα τῶν 1500 Ἑλλήνων εἰς Μελιγαλά τόν Σεπτέµβριον τοῦ 1944 δέν ὁµοιάζει ἄλλο. 

Μόνον ἕνας µεγάλος ἐχθρός της Ἑλλάδος θά ἠδύνατο νά συλλάβη καί νά ἀποφασίση τέτοιο ὁµαδικό καί τροµερό ἔγκληµα κατά εἰδεχθῆ τρόπο καί µέ ὑποχρεωτική παρουσία εἰς τόν τόπον τῆς σφαγῆς, εἰς τήν Πηγάδα τῶν κατοίκων τῆς περιοχῆς, συγγενῶν καί φίλων τῶν σφαγιαζοµένων. Ἄς παρακολουθήσοµεν τήν ἐκτέλεσιν τοῦ µεγίστου αὐτοῦ ἐγκλήµατος. 

Γύρωθεν τῆς Πηγάδας συγκεντρώνουν οἱ βάρβαροι ὑποχρεωτικῶς τούς κατοίκους τῶν πέριξ χωρίων διά νά παρακολουθήσουν τό θέαµα. Τοποθετοῦνται εἰς τά χείλη τῆς Πηγάδας οἱ δήµιοι, οἱ ἐκτελεσταί οἱ σφαγεῖς. Τµήµατα τοῦ ΕΛΑΣ παραλαµβάνουν ἀπό τό Μπεζεστένι ἀνά 100 κρατουµένους καί δεµένους µέ καλώδια τρεῖς- τρεῖς τούς µεταφέρουν εἰς τήν Πηγάδα...Γυµνοί, ἀνυπόδητοι νηστικοί, διψασµένοι, τραυµατίαι ἀσθενεῖς καλοῦνται ἀπό τά τέρατα νά βαδίσουν. Οἱ περισσότεροι µουδιασµένοι ἀπό τήν ἀκινησία τόσων ἡµερῶν δέν δύνανται νά βαδίσουν γρήγορα. Οἱ κοµµουνισταί σφάζουν ἀµέσως καί ἐπί τόπο ὅσους δέν βαδίζουν γρήγορα... 

Οἱ παρασυρόµενοι ἀπό τόν σφαγιασθέντα – εἶναι καί αὐτοί δεµένοι µέ τό ἴδιο καλώδιο-σφάζονται καί αὐτοί. Ὅποιος τολµᾶ κατά τήν διαδροµή νά εἴπη ἕνα λόγον ἔνα παράπονο ἤ νά τοῦ διαφύγη ἕνα βογγητό, ἕνας πόνος, σφάζεται ἀµέσως. Κατά τήν διαδροµή τῶν 2500 καί πλέον µέτρων ἀπό τό Μπεζεστένι ἔχουν τεχνηέντως τοποθετηθεῖ κοµµουνισταί καί προετοιµάζουν καί προκαλοῦν τό πλῆθος φωνάζοντες θάνατος θάνατος θάνατος. 

Μερικοί ἐξ αὐτῶν εὑρίσκουν µία εὐκαιρία, τρέχουν και σφάζουν ὅσους θέλουν. Ἔτσι δέν ἔφτασαν ποτέ καί οἱ 100 ζωντανοί ἀπό τό Μπεζεστένι εἰς τήν Πηγάδα....». 

4. Μιά ἀκατανόητη ἐπίδειξις ἀµνησίας. 

(Τηλέµαχος Μαρᾶτος «Ἑστία» 28.5./2005) 

"…Κυριολεκτικῶς ἀνάλγητη πρέπει νά χαρακτηρισθῆ αὐτή ἡ συµπεριφορά ἀπέναντι ὅλων ἐκείνων πού ἔχασαν τήν ζωή τούς ὑπερασπιζόµενοι τήν πατρίδα καί κυρίως ἀπέναντι στούς συγγενεῖς τῶν ἀθώων θυµάτων τῶν κοµµουνιστῶν. Κοριτσιῶν πού στή ἀρχή τῆς ἐφηβείας τῶν βιάσθησαν καί σφαγιάσθησαν παρουσίᾳ τῶν γονέων των ἐνῶ οἱ µητέρες τούς εἶχαν τήν ἴδια τύχη καί οἱ γέροντες παπποῦδες τούς κρεουργήθησαν ἀφοῦ εἶχαν ἐξαναγκασθεῖ νά δοῦν αὐτά τά ὄργια… 

Ἡ πραγµατική προδοτική στάσις τῶν κοµµουνιστῶν ἔχει τεκµηριωθεῖ ἱστορικά. Παροουσιάσθηκε ὅµως ξανά κατά τόν ἐπικήδειο στήνπατρώα γῆ, τήν ὁποίαν ὁ τοπικός κουκουές, ἀνέφερε µέ τό σλαβικό τοποωνύµιο ἐνῶ ἐν συνεχείᾳ ἐπαινοῦσε τόν Φλωράκη γιά τις µάχες τοῦ ἐναντίον τών Ἀγγλο-Ἀµερικάνων. 

5. Ἡ δολοφονία τοῦ Raoul Wallenberg

(17 Ἰουλίου 1947, Τοῦ Ἀναστασίου Ζολώτα. Ἑστία 1η Σεπτεµβρίου 2004) 

(Σουηδός διπλωµάτης πού διέσωσε µεγάλο ἀριθµό Ἑβραίων τῆς Οὐγγαρίας καί ὁ ὁποῖος συνελήφθη τήν 17ην Ἰανουαρίου 1945 ἀπό τόν W.S.Abakumov, ἀρχηγόν τῆς SMERSH (σοβιετικῆς ὀργανώσεως ἀντικατασκοπίας) ὑπό τήν ‘προστασίαν’ τῆς ὁποίας ἐδολοφονήθη στό κελλί του στίς 17 Ἰουλίου 1947, στίς φυλακές Lubyanka. Ἐξέδωσε 20.000 σουηδικά διαβατήρια διά τούς ἑβραίους τῆς Οὐγγαρίας. 

...Ἡ ἐπιβεβαίωσις τοῦ γεγονότος ὅτι ὁ Wallenberg ἐδολοφονήθη κυριολεκτεῖται ὑπό τοῦ Ρώσου ἱστορικοῦ συγγραφέως Roman Brackman εἰς τό ἔργον τοῦ «Ὁ Μυστικός Φάκελος Τοῦ Ἰωσήφ Στάλιν» (The secret file of Joseph Stalin) 

...Δία τήν ἱστορία νά λεχθεῖ ὅτι, ὅταν περί τό 1985, ἐπί Πασόκ προεβλήθη ἡ ταινία µέ τήν ἱστορία τοῦ Wallenberg, κατ’ ἐντολήν τοῦ Λαλιώτη, περιεκόπη τό τελευταῖο τµῆµα αὐτῆς, πού ἐξιστοροῦσε τήν σύλληψιν τοῦ Wallenberg ἀπό τά σοβιετικά στρατεύµατα πού εἰσέβαλαν στήν Βουδαπέστη. 

6. Ἡ σφαγή τοῦ Κατύν 

Τό 1943 ἀπεκαλύφθη ἡ σφαγή τοῦ Κατύν, τῶν Πολωνῶν ἀξιωµατικῶν καί διανοουµένων, πού ὑπολογίζονται σέ δεκαοκτώ χιλιάδες (18000) διά τῆς ὁποίας ὁ Στάλιν ἐπεδίωκε νά ἐξαφανίση τήν πολωνική ἰθύνουσα τάξι καί νά καταστήση τό πολωνικό ἔθνος ἀκίνδυνο κοµµουνιστικό κράτος, ὑποτελές στήν ΕΣΣΔ. Σηµαντικές καί ἀποκαλυπτικές πληροφορίες στό βιβλίο ‘’Ἡ Μαύρη Βίβλος τοῦ Κοµµουνισµού’’. Βιβλιοπωλεῖον τῆς Ἑστίας, Ἀθῆναι 2001 Δεύτερη ἔκδοσι, σελίς, 272, 273 φωτογραφίες, καί σελίδες 401, 402, 403 ἱστορικό. 

Ἐνῷ ο Βʹ Παγκόσµιος Πόλεµος καί ἡ ʺεπιχείρησι Μπαρµπαρόσσαʺ ἦσαν σέ πλήρη ἐξέλιξι, οἱ Γερµανοί ἀνακοίνωσαν ὅτι κοντά στό δάσος τοῦ Κατύν ἀνακάλυψαν σειρά 8 ὁµαδικών τάφων µέ 4.150 πολωνούς βαθµοφόρους ἐκτελεσθέντες ὑπό τῶν σοβιετικῶν. Ἡ ΕΣΣΔ ἀρνήθηκε τήν κατηγορία καί ἀπέδωσε τήν γερµανική ἀνακοίνωσι σε προπαγάνδα τοῦ Γκαίµπελς. 

Ἕνα ἀπόρρητο ὑπόµνηµα του 1956, τό ὁποίο διέρρευσε στή Δύσι, ἀναφέρει ὃτι µέσα σέ 40 ἡµέρες ἐκτελέστηκαν 4.421 ἄτοµα στό Κατύν, 6.311 στό Ὀστατσκόφ-Καλίνιν, 3.820 στό Στάραµπιελσκ-Χάρκοβο, 7.305 στό Τσούκοτσκ κλπ. Εἰδικά στό Κατύν ἐξοντώθηκαν καθηγητές πανεπιστηµίου, γιατροί, πιλότοι, συγγραφείς, µηχανικοί κλπ. 

Τό 1989, ὁ Μιχαήλ Γκορµπατσώφ ἀναγκάζεται νά παραδεχτεῖ τήν ἱστορική ἀλήθεια ἀλλά ἐπιµένει νά χαρακτηρίζει τίς επαίσχυντες ἐκκαθαρίσεις ὡς ʺἔγκληµα πολέµουʺ παρʹ ὅτι εἶναι σαφές ὅτι ἐπρόκειτο γιά διαδικασία γενοκτονίας ἀφοῦ στόχο εἶχαν τήν εξολόθρευσι ὅλων τῶν ἐπιφανών πολωνών οἱ οποῖοι θά µποροῦσαν νά αναδειχτοῦν σε ἡγετικές µορφές µιᾶς πιθανῆς ἀντιστάσεως. Τόσον ὁ Γιέλτσιν ὅσον και ὁ Πούτιν υἱοθέτησαν τήν ἄποψι τοῦ Γκορµπατσώφ, ἀφοῦ σε περιπτώσεις γενοκτονιῶν τό διεθνές δίκαιο ἐπιβάλλει ἀφʹ ἑνός µέν τήν ποινική δίωξι τῶν ἐπιζώντων ἐκτελεστῶν ἀφʹ ἑτέρου δέ τήν καταβολή ἀποζηµιώσεων στούς συγγενεῖς τῶν ἐκτελεσθέντων. Οἱ ἐκτελέσεις ἦσαν µεθοδικές. Τά θύµατα ἐπυροβολοῦντο στό πίσω µέρος τῆς κεφαλῆς καί ἐν συνεχείᾳ µέ φορτηγά µετεφέροντο στούς τόπους ταφῆς. Κοντά στό Σµόλενσκ οἱ Πολωνοί ὡδηγοῦντο µε τά χέρια δεµένα πίσω τους µέχρι τούς τάφους των, ὅπου καί οἱ ἐκτελεστές τούς σκότωναν µέ µία σφαῖρα, στόν λαιµό. Ἡ διαδικασία αὐτή συνεχίζετο κάθε νύχτα µέ µόνη διακοπή τήν ἡµέρα τῆς Πρωτοµαγιᾶς πού ἦταν ἀργία. Τό 2008 ὁ ὑπουργός ἐξωτερικῶν τῆς Πολωνίας ζήτησε ἀπό τήν Ρωσσική κυβέρνησι κινηµατογραφηµένα στιγµοιότυπα, πού ἔχουν φυλαχθῆ ἀπό τά ἀρχεῖα τῆς µυστικῆς ὑπηρεσίας NKVD. 

Πρέπει ἐπίσης νά ἀναφερθῆ, ὅτι µετά τήν ἀποκάλυψι προσθέτων µαρτυριῶν το 1991,1992 ὁ Ρῶσος Πρόεδρος Μπόρις Γιέλτσιν, ἐπέτρεψε τήν παράδοσι (ὁ ἴδιος τά µετέφερε καί τά ἔδωσε) στόν πρόεδρο της Πολωνίας Λέχ Βαλέσα ἄκρως ἀπορρήτων ἐγγράφων µεταξύ των ὁποίων τό ἀνωτέρω, δηλαδή τήν πρότασι τοῦ Λαβρέντι Μπέρια τόν Μάρτιο τοῦ 1940 νά ἐκτελέση 25.700 πολωνούς πού ἐκρατούντο αἰχµάλωτοι στά στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Τό ἔγγραφο αὐτό ἔφερε καί τήν ὑπογραφή τοῦ Στάλιν (ἰνδάλµατος τῶν σταλινικῶν ὀπαδῶν) τῆς ἐγκρίσεως δηλαδή τῆς «ἐπιχειρήσεως». 

Τέλος ὅτι στίς 13 Ἀπριλίου 1990, τήν 47η ἐπέτειο τῆς ἀνακαλύψεως τῶν ὁµαδικῶν τάφων ἡ Σοβιετική ἕνωσις ἐξέφρασε ʺτήν βαθειά της λύπηʺ καί ἀπεδέχθη τήν εὐθύνη τῆς σοβιετικῆς µυστικῆς ὑπηρεσίας γιά τήν δολοφονία τῶν Πολωνῶν. Εἶναι τραγικό. Μόνο οἱ ἡµεδαποί ἐντόπιοι Σταλινικοί ἀρνοῦνται τα γεγονότα αὐτά. 

7. « Τιµή καί δόξα στά γκουλάγκ». 

Ἄρθρο τοῦ Τηλέµαχου Μαράτου στήν Ἑστία 2003.

« ..Πολλοί νοµίζουν ὅτι γνωρίζουν τά γκούλαγκ ἀπό τό βιβλίο τοῦ Σολζενίτσυν. Τό τελευταῖο, στό Πέερµ, ἔκλεισε το 1992, πρίν δέκα χρόνια....Ὅταν ἀκούει κανείς γκούλαγκ φαντάζεται ἕνα συγκρότηµα ἀπό παράγκες στό παγωµένο τοπίο, πύργους µέ σκοπούς, συρµατοπλέγµατα, τά γνωστά. Δύσκολο νά τό πιστέψη κανείς ἀλλά ὑπῆρχαν 476 συµπλέγµατα ἀπό χιλιάδες στρατόπεδα συνολικῆς ἐκτάσεως µεγαλύτερης ἀπό τήν Γαλλία... Πάνω ἀπό δέκα ὀκτώ ἑκατοµµύρια ψυχές πέρασαν ἀπό κεῖ....Τά παιδιά, ἑκατοντάδες χιλιάδες, ἦταν ἀπό τούς πρώτους κατοίκους τῶν γκούλαγκ. Ἦταν τό ἀποτέλεσµα τῆς οἰκονοµικῆς πολιτικῆς. Εἴκοσι ἑκατοµµύρια ἀγρότες εἶχαν πεθάνει ἀπό τήν πεῖνα. Ἄγνωστος ἀριθµός εἶχε ἐκτελεσθεῖ κατά τήν ἐπιβολή τοῦ συστήµατος τῆς ‘κολεκτίβας’. Τά ὀρφανά ζοῦσαν σέ ἡµιάγρια κατάσταση σέ ἀγέλες µέσα σέ ὑπονόµους, γύρω ἀπό σιδηροδρόµους... Ἡ εἰκόνα ἦταν ἀνεπίτρεπτη γιά ἕνα ΄παράδεισο’. Ἡ διαταγή τῆς συγκεντρώσεως τῶν παιδιῶν ἐξετελέσθη µέ τόσηἀποτελεσµατικότητα, ὥστε ἀκόµη καί παιδιά πού εἶχαν µείνει γιά λίγο µιά στιγµή, µακριά ἀπό τούς γονεῖς τούς συνελήφθησαν καί κατέληξαν στά γκουλάγκ... 

Αὐτά τά γκουλάγκ, ἦταν τό φυτώριο τῆς σηµερινῆς ρωσσικῆς µαφίας, τῆς σκληρότερης καί πιό ἀδίστακτης ἐγκληµατικῆς φυλῆς πού γνώρισε ποτέ ὁ κόσµος.Δηµιούργηµα τοῦ Λένιν καί τοῦ Στάλιν καί ὅραµα τῶν ‘’προοδευτικών’’. 

8. Τά ἑλληνόπουλα καί ὁ σοβιετικός Μινώταυρος 

‘’Ἡ Μαύρη Βίβλος τοῦ Κοµµουνισµού’’. Στεφάν Κουρτουά, Ζάν Λουί Πανέ, Ἀντρέι Πατσκόφσκι, Κάρελ Μπαρτοσέκ, Ζάν Λουί Μαργκολέν, 

Βιβλιοπωλεῖον τῆς Ἑστίας, Ἀθῆναι 2001 Δεύτερη ἔκδοσι, σελίς 350,351 

«..Τά ἑλληνόπουλα καί ὁ σοβιετικός Μινώταυρος. 

Κατά τήν διάρκεια τοῦ ἐµφυλίου πολέµου ἀπό τό 1946 ἕως το 1948 οἱ Ἕλληνες κοµµουνιστές κατέγραψαν σέ ὅλες τίς ζῶνες πού ἦταν ὑπό τόν ἔλεγχό τους τά παιδιά καί τῶν δυό φύλων ἀπό τριῶν ἕως δεκατεσσάρων ἐτῶν. Τόν Μάρτιο τοῦ 1948 τά παιδιά αὐτά συγκεντρώθησαν στίς συνοριακές γραµµές καί πολλές χιλιάδες ὡδηγήθησαν στήν Ἀλβανία τήν Γιουγκοσλαβία καί τήν Βουλγαρία. Ὁ Ἐρυθρός Σταυρός καταµέτρησε 28.896. Τό καλοκαίρι τοῦ 1948, µέ τήν ρήξη Τίτο-Κοµινφορµ ἕνα µέρος τῶν παιδιῶν (11600) µετεφέρθησαν ἀπό τήν Γιουγκοσλαβία στήν Τσεχοσλοβακία, Οὐγγαρία, Ρουµανία Πολωνία. Στίς 17 Νοεµβρίου 1948, ἡ 3η συνέλευση τοῦ ΟΗΕ κατεδίκασε τήν ἀπαγωγή τῶν Ἑλληνόπουλων.Τόν Νοέµβριο τοῦ 1949 ἡ Γενική Συνέλευση τοῦ ΟΗΕ ἀπαίτησε τήν ἐπιστροφή τῶν παιδιῶν. Ὅλες οἱ ἀποφάσεις τοῦ ΟΗΕ ἔµειναν χωρίς ἀπάντηση. Τά γειτονικά κοµµουνιστικά καθεστῶτα ἐπέµεναν νά ἰσχυρίζονται ὅτι τά παιδιά* αὐτά ἔβρισκαν καλύτερες συνθῆκες ζωῆς στίς χῶρες τούς παρά στήν ἴδια τήν Ἑλλάδα.. 

...Συγκεντρωµένα σέ ‘παιδικά χωριά’ τά παιδιά ἔπρεπε νά παρακολουθοῦν µαθήµατα πολτικής διαπαιδαγώγησης. Ἀπό τήν ἡλικία τῶν δεκατριῶν ἐτῶν ἦταν ὑποχρεωµένα νά ἐκτελοῦν καταναγκαστικές ἐργασίες... Μεταξύ 1950 καί 1952 µόνο 684 παιδιά ἐπέστρεψαν στήν Ἑλλάδα... Μετά τό 1989 καί τόν ἐκδηµοκρατισµό*[*(ξεριζωµένα ἀπό τόν τόπο τους καί χωρισµένα ἀπό τούς γονεῖς τούς διά τῆς βίας)..]  (τοῦ ἀνατολικοῦ µπλόκ) σέ ἐξέλιξη, πολλές χιλιάδες αὐτῶν τῶν Ἑλλήνων, ἐπέστρεψαν στήν Ἑλλάδα..». 

9. "Ἡ Τραγική Ἀναµέτρηση" 

Ἀλέξανδρος Ζαούσης, Ἐκδόσεις Ὠκεανίδα, τόµος Β’ σελίς 33,34 

«..Ἡ ἐπιχείρησι ΠΕΡΓΑΜΟΣ ὅπως εἶχε ὀνοµαστεῖ εἶχε λήξει. ... Παρά τή σχετικῶς µικρή κλίµακα τῶν ἐπιχειρήσεων ὁ στρατός ἔχασε 596ἀξιωµατικούς καί ὁπλίτες σέ νεκρούς καθώς καί 178 ἀγνοουµένους. Γιά τήν τύχη αὐτῶν τῶν ἀγνοουµένων ἔχει γίνει πολύς λόγος. Σύµφωνα µέ ὅλες τίς πηγές, πρόκειται γιά ἄνδρες τοῦ 611 Τάγµατος Πεζικοῦ, τό ὁποῖο αἰφνιδιασθέν στίς 5 Μαρτίου 1948 ἀποδεκατίσθηκε καί καί διαλύθηκε ἀπό ἐπίθεση ἀνταρτῶν.Ἀπό τούς αἰχµαλωτισθέντες σέ πρώτη φάση τέσσερις ἀξιωµατικοί ‘’ δικάστηκαν’’ µέ συνοπτική διαδικασία στό χωριό Τσαµαντά καί ἐκτελέστηκαν.Στούς αἰχµαλώτους στρατιῶτες προσεφέρθησαν δυό ἐπιλογές. Ἤ νά προσχωρήσουν στό ἀντάρτικο ἤ νά παραδώσουν τίς στολές τους καί νά φύγουν γιά τά σπίτια τους.Οἱ περισσότεροι προτίµησαν τήν δεύτερη λύση καί ὁδηγήθησαν ἀπό τούς ἀντάρτες πρός τήν ἐλευθερία....Ἀπό κεῖ καί πέρα τά ἴχνη τούς χάθησαν καί οἱ οἰκογένειες τούς µαταίως περίµεναν ἐπί πολλά χρόνια τήν ἐπιστροφή τους.

 Τό 1971 ἕνας τσοπάνος ἀνακάλυψε κοντά σ’ ἕνα ἀσβεστόλακκο ἕναν ἀνθρώπινο σκελετό....Ἡ ἔρευνα ἀπεκάλυψε 120 σκελετούς , ὁ καθένας µέ µία σφαίρα στό κρανίο καί τά ὀστά τῶν χεριῶν δεµένα µέ καλώδια..» 

10. Μνηµεῖα πού δέν ἐπισκέπτονται οἱ κυβερνῆτες µας 

Στήν περιοχή τῶν Καλαβρύτων, κοντά στά χωριά Βεσσίνι καί Λεχόυνι ὑπάρχουν δυό ἀπέριττα µνηµεῖα, δυό σταυροί. Στή βάση τῶν µνηµείων αὐτῶν εἶναι γραµµένα τά ὀνόµατα 42 νέων παιδιῶν. Δέν ἦσαν δολοφόνοι ἤ προδότες. Μόλις εἶχαν τελειώσει τήν σχολή ἀστυφυλάκων καί πήγαιναν σιδηροδροµικῶς εἰς τήν Πάτρα γιά νά συµπληρώσουν τή δύναµη τῆς Ἀστυνοµίας τῆς Πόλεως. 

Ἦταν Κυριακή 9 Ἀπριλίου τοῦ 1944, τῶν Βαΐων, Ὥρα 7η πρωινή. Οἱ καµπάνες τῶν γύρω χωριῶν ἠχοῦσαν χαρµόσυνα καί καλοῦσαν τούς πιστούς στήν ἐκκλησία γιά τή µεγάλη γιορτή. Οἱ ἀστυφύλακες, φτωχά παιδιά τοῦ λαοῦ, ἀµέριµνοι κατευθύνοντο πρός τήν Πάτρα. Ἔξω ἀπό τήν Κόρινθο στό 157 χίλ. τῆς ὁδοῦ Ἀθηνῶν – Πατρών µεταξύ τοῦ Δερβενίου καί τῆς Αἰγείρας, οἱ δολοφόνοι τοῦ ΚΚΕ – ΕΑΜ ἐκτροχίασαν τήν ἁµαξοστοιχία, τήν ἀκινητοποίησαν καί ἄρχισαν νά βάλλουν ἐναντίον τῶν ἐπιβατῶν ἀπό ὅλες τίς κατευθύνσεις. Πολλοί τραυµατίστηκαν – ἀστυφύλακες καί πολῖτες, ἄνδρες, γυναῖκες, παιδιά. Δυό σιδηροδροµικοί, ἕνας ἀστυφύλακας καί ἕνας Γερµανός στρατιώτης ἐφονεύθησαν ἀµέσως. 

Οἱ 42 ἀστυφύλακες πού εὑρίσκοντο στήν ἁµαξοστοιχία, συνελήφθησαν. Ἄλλοι τραυµατίες καί ἄλλοι κατάκοποι, ἡµιθανεῖς, φαντάσµατα ἀληθινά τοῦ ἐαυτοῦ τους. Μαζί µέ αὐτούς καί δυό χωροφύλακες. 

Ἡ ποµπή τῶν συλληφθέντων ἀστυφυλάκων, µαζί µέ 4 γυναῖκες πού κατευθύνοντο καί αὐτές σέ ἕνα ἐνδιάµεσο χωριό, ἐκινεῖτο πρός Ζαχώλη. Τά βασανιστήρια οἱ ἐξευτελισµοί καί οἱ προπηλακισµοί δέν περιγράφονται. Ἄλλους τούς τρυποῦσαν µέ τή ξιφολόγχη, ἄλλους κτυποῦσαν, ἔδερναν. 

Μαστιγούµενοι βάναυσα κατά τήν πορεία, οἱ τραυµατίες µετά τή Ζαχώλη, ἦταν ἀδύνατο νά κινηθοῦν, Καί ἡ διαταγή ἔφτασε τήν Μεγάλη Πέµπτη 13-4-1944. Ὅσοι δέν µποροῦν νά κινηθοῦν, νά ἐκτελεστοῦν ἀµέσως. Καί οἱ δολοφόνοι χωρίς καθυστέρησι ἐξετέλεσαν τήν διαταγή. Οἱ ἀρχιφύλακες Παπαδηµητρόπουλος Νικόλαος, Μουτζοῦρος Σπυρίδων, οἱ ἀστυφύλακες Πετρινιώτης Εὐάγγελος, Σταµατόπουλος Γρηγόριος, Φειδός Βλάσιος καί οἱ χωροφύλακες Φουράκης Ἀντώνιος καί Ἀβλύχος Ἀνδρέας ἔπεφταν ἀπό τίς δολοφονικές σφαῖρες. 

Οἱ ὑπόλοιποι 35 ἀστυφύλακες καί οἱ 4 κοπέλες συνέχισαν τήν βασανιστική πορεία. Οἱ ἐξευτελισµοί, οἱ ταπεινώσεις καί τά ἀνήκουστα βασανιστήρια συνεχίστηκαν τή Μεγάλη Παρασκευή καί τό Μεγάλο Σάββατο. Τήν Κυριακή τοῦ Πάσχα 14 Ἀπριλίου 1944 ἡ ποµπή τῶν µελλοθανάτων εἶχε φτάσει στό Σουληνάρι, τῆς περιοχῆς Καλαβρύτων. Τότε ἔφτασε καί ἡ διαταγή ἀπό τό ΚΚΕ – ΕΑΜ. Νά ἐκτελεστοῦν ὅλοι, ἀµέσως, χωρίς καµία διάκρισι. 

Πρίν ἀπό τήν ὁµαδική σφαγή, οἱ δολοφόνοι τοῦ ΕΑΜ – ΕΛΑΣ ὑπέβαλαν τά θύµατά τους σέ πρωτοφανῆ βασανιστήρια. Τούς ἔσπασαν τά πόδια καί τά χέρια, τρύπησαν τό σῶµα τους µέ µαχαίρια, τούς ἔβγαλαν τά µαλλιά. 

Ἦταν 16 Ἀπριλίου τοῦ 1944. Κυριακή του Πάσχα. Ἡ µεγάλη ἡµέρα τῆς Χριστιανοσύνης.

____________________________

* Απόσπασμα από το βιβλίο του Ιάσωνα: "Οι Μονοπωλητές της αλήθειας" (σελίς 461)