Κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες λέμε τα κοινότυπα. Ο Γολγοθάς της χώρας, η Σταύρωση, η προσμονή της Ανάστασης. Πότε με την οικονομία και τα μνημόνια, πότε με την κοινωνία, τις ηθικές αξίες, πότε με τα εθνικά θέματα.
Όλα είναι κάθε χρόνο τα ίδια, και πάντα η ίδια προσμονή. Ανάσταση μετά τα βασανιστήρια. Άραγε υπάρχει για την Ελλάδα;
Δεν ξέρουμε αν εμείς είμαστε απαισιόδοξοι, αν τα βλέπουμε όλα μαύρα. Όμως, κάθε μέρα που περνά, κάθε που φτάνουμε στο Πάσχα, βλέπουμε την πατρίδα μας να μικραίνει.
Μικραίνει από αξίες, από οράματα, από ηγέτες, από πολίτες. Τι άλλο μένει; Να μικρύνει και από εδάφη. Γιατί πια η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Δεν είναι μόνο η παρούσα κυβέρνηση που έχει τις ευθύνες της διότι ο αριστερός ενδοτισμός ήταν πάντα εδώ έστω κι αν δεν του δίναμε σημασία. Όλο το πολιτικό σύστημα έχει ευθύνη για την κατάντια της χώρας.
Μια Ελλάδα που σήμερα δεν της δίνει κανείς σημασία. Μια Ελλάδα που την επιβουλεύονται όλοι, την κοροϊδεύουν όλοι, την προσβάλλουν όλοι. Από τους Τούρκους, τους Σκοπιανούς και τους Αλβανούς, μέχρι τους δανειστές, όλοι ζητούν κι από κάτι. Απίθανα πράγματα.
Κι εμείς δεν μπορούμε να αρθρώσουμε λέξη. Κατάντια. Από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή μέχρι τον Ανδρέα Παπανδρέου καταντήσαμε να κάνει πατριωτική πολιτική ο Πάνος Καμμένος. Από το «βυθίσατε το Χόρα» στο «θα σας τσακίσουμε» του υπουργού Άμυνας, του σημερινού που το μόνο που τον νοιάζει είναι πώς θα επιβιώσει πολιτικά.
Κι από τον Βενιζέλο τον Ελευθέριο στον… Βασίλη Λεβέντη και τον Μιχαλολιάκο. Για να μην πούμε για τα αυτονόητα, τον Τσίπρα και τον Μητσοτάκη.
Δεν γκρινιάζουμε. Εμείς τους επιλέγουμε, εμείς τους αναδεικνύουμε, εμείς τους στηρίζουμε. Τον Καμμένο εμείς τον βάλαμε στη Βουλή, τον Λεβέντη επίσης, τον Τσίπρα τον αποθεώνουμε ακόμη και τώρα και τον Μητσοτάκη τον ανεχόμαστε γιατί δεν έχουμε εναλλακτικές. Και δεν μιλάμε για τους πρόσφατους ηγέτες μας. Άστα να πάνε. Μόνο την πάρτη τους και την υστεροφημία τους…
Η Ελλάδα μικραίνει σε όλα τα επίπεδα. Θα είμαστε υποτελείς για πάρα πολλά χρόνια, την ώρα που κάποιοι μας πουλάνε παραμύθι για καθαρές εξόδους και τέλος των μνημονίων. Θα είμαστε σε διαρκή έλεγχο, αδύναμοι και ταυτόχρονα πιεζόμενοι και στα εθνικά θέματα. Πόσο χειρότερα μπορεί να συμβεί. Τι είναι η Σταύρωση μπροστά σ’ αυτά που ζούμε; Και πώς μπορεί η Ανάσταση να έχει πραγματικό νόημα;
Γι’ αυτό ας αφήσουμε στην άκρη τις γενικές ευχές. Η προσωπική ανάσταση είναι αυτή που προέχει μπας και όλοι μαζί καταλάβουμε ότι θέλει πολύ δουλειά για να ξεφύγουμε από το δράμα που ζούμε.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου