Στις 26 Σεπτεμβρίου η συμπλήρωση 29 χρόνων από την ημέρα της άνανδρης «εκτέλεσης» του Παύλου Μπακογιάννη από τη 17Ν του κατά συρροή δολοφόνου Δημήτρη Κουφοντίνα, θα βρει τον αμετανόητο αιμοσταγή εγκληματία να κάνει …διακοπές στη σωφρονιστική ουτοπία του νόμου Παρασκευόπουλου.
Πριν λίγες μέρες, η επέτειος της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα από τον τραμπούκο της Χρυσής Αυγής Γιώργο Ρουπακιά, βρίσκει τον δολοφόνο του να δικάζεται στο πλαίσιο της δίκης της Χρυσής Αυγής, ελεύθερος ήδη από το 2016 λόγω παρέλευσης του ανώτατου διαστήματος προφυλάκισης.
Παύλος Μπακογιάννης… Μια προσωπικότητα που δολοφονήθηκε επειδή εξελισσόταν σε σύμβολο αλληλοκατανόησης, προπαθώντας να νικήσει τα ιδεολογικά μίση, να γεφυρώσει τα διχαστικά χάσματα και να φέρει γαλήνη σε μια πολιτικοποιημένη κοινωνία που στροβιλιζόταν κάθε τόσο στις φουρτούνες της μνήμης και των πληγών αλλεπάλληλων διχασμών. Και κατέληξε διαχρονικό σύμβολο θυσίας στο βωμό της Ειρήνης…
Παύλος Φύσσας… Ένα πρόσωπο που μετά τη δολοφονία του έγινε σύμβολο θυσίας στο βωμό του ιδεολογικού αλληλοσπαραγμού, που –ας μην κρυβόμαστε- έχει ανθίσει ξανά. Ποτισμένος από την ανθρωπιστική και κοινωνική κρίση που συνόδευσε την οικονομική και από τα κηρύγματα μίσους, ένθεν κακείθεν, ανθρώπων που επένδυσαν και επενδύουν πολιτικά στην οργή. Είτε την ηχηρή των αγανακτισμένων, είτε, εν συνεχεία, τη βουβή, των πικραμένων και των απογοητευμένων…
Στο διάβα των τριών δεκαετιών από τη δολοφονία του Μπακογιάννη, περάσαμε από το στάδιο του πολιτικού πολιτισμού που το έσκιαζε η δράση της άκρας αριστεράς όπως εκφραζόταν από την τρομοκρατία μιας εγκληματικής οργάνωσης που προφασίζεται ως και σήμερα ένα ιδεολογικό περίβλημα. Και έχουμε επιστρέψει σε ένα στάδιο πολιτικής αρένας, που εκδηλώνεται όχι μόνο με «εκτελέσεις», αλλά και με βίαια επεισόδια ψυχολογίας όχλου. Όπως αυτά σε βάρος πολιτικών προσώπων, του Κωστή Χατζηδάκη, του Γιώργου Κουμουτσάκου, του Γιάννη Μπουτάρη, του Πέτρου Κωνσταντινέα μόλις χθες… Όπως αυτά σε βάρος καθηγητών και φοιτητών μέσα σε πανεπιστήμια, από νεοαριστερά μπουλούκια τραμπούκων, ή σε βάρος αλλοδαπών και αριστερών από ακροδεξιά μπουλούκια τραμπούκων…
Έχουμε τα άβατα τύπου Εξαρχείων και τα νεοφασίζοντα τάγματα εφόδου τύπου Ρουβίκωνα…
Έχουμε παρ` ολίγον τραγωδίες, όπως επιθέσεις αναρχοτρομοκρατών στα γραφεία πολιτικών με χαρακτηριστικό παράδειγμα την πυρκαγιά στο γραφείο του Σταύρου Καλαφάτη τον Μάρτιο του 2013, όταν συνεργάτιδές του σώθηκαν με ελαφρά τραύματα μόνο επειδή υπήρχε μεγαλύτερη βεράντα στον 7ο όροφο για να πηδήξουν από το μπαλκόνι του 8ουορόφου.
Και το μίσος ποτίζεται ένθεν κι ένθεν. Και οι φωνές που δε ξεχωρίζουν τη βία σε καλή και κακή, πνίγονται από τις κραυγές εκείνων που την ξεχωρίζουν σε βία «δική τους» και βία «των άλλων»…
Ο Πέτρος Κωνσταντινέας, βγαίνοντας από το νοσοκομείο μίλησε σαν ταλαιπωρημένος άνθρωπος που έζησε στο πετσί του τη βία και είπε ότι το μίσος γεννά μίσος. Δεν ξέρω πόσο το εννοούσε χωρίς έντεχνες διακρίσεις (γιατί εκεί χάνεται η αλήθεια) το ότι «όσοι τρέφουν το μίσος είναι συνένοχοι» . Αλλά έτσι είναι.
Από την άλλη… Το Μέγαρο Μαξίμου, προτίμησε να βγάλει μια ανακοίνωση ενταγμένη απόλυτα στο παιχνίδι της ανακύκλωσης του μίσους και της «καθοδήγησης» του μίσους προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις… Κι όσοι ξέρουν να διαβάζουν και μπρος και πίσω από τις λέξεις καταλαβαίνουν τι εννοώ.
Όμως, είναι γεγονός, μάλλον αδιάφορο για όσους αποδεικνύουν πως επενδύουν πολιτικά στην αναμπουμπούλα ή στον ιδεολογικό και ταξικό διχασμό, πως το μίσος δεν είναι κοπάδι από πρόβατα για να καθοδηγείται από τσομπανόσκυλα… Είναι αγέλη λύκων και ορμά εκεί που μυρίζεται αίμα…
Η κατάσταση χειροτερεύει αντί να καλυτερεύει, επειδή όταν εκείνοι που επένδυσαν στην οργή χάνουν την εξουσία, ο μόνος που τρόπος που έχουν για να αντιδράσουν, είναι να παίξουν τα ρέστα τους…. Και τα ρέστα σε ένα ταμείο οργής, είναι μόνο περισσότερη οργή. Περισσότερο λάδι στις φωτιές…
Και η κατάσταση θα γίνεται χειρότερη όσο θα πηγαίνουμε σε εκλογές. Κι ακόμα και μετά τις εκλογές, θα συνεχίσει να χειροτερεύει… Γιατί οι μεθυσμένοι από την εξουσία, γίνονται εύκολα εθισμένοι και αντιδρούν αψυχολόγητα στην απώλειά της.
Το πολιτικό σύστημα και η κοινωνία, βρίσκονται σε συμπληγάδες. Και αναζητούν περιστέρια που θα πετάξουν μπροστά, ως την ασφάλεια και τη γαλήνη…
Σχεδόν 30 χρόνια μετά, χρειαζόμαστε περισσότερους νέους Μπακογιάννηδες για να πάψουμε να παράγουμε και να μετράμε Φύσσες, Αξαρλιάν, ή άλλα ονόματα που ακόμα δεν έχουμε γνωρίσει…
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου