Ξαφνικά σε κάποιους φάνηκε καλή ιδέα να κάνουν αντιπολίτευση για την εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου. Αναδεικνύουν, λοιπόν, το περιβόητο νούμερο 1142 ως το τηλέφωνο της "ρουφιανιάς". Όποιος καλεί και καταγγέλλει ότι κάποιος καπνίζει σε χώρο όπου απαγορεύεται σύμφωνα με το νόμο, είναι ρουφιάνος; Αυτό κατάλαβαν οι "αντισυστημικοί" υποστηρικτές του τσιγάρου;
Προφανώς αυτό ήθελαν να καταλάβουν. Γιατί, αν είχαν κατανοήσει το πραγματικό νόημα του αντικαπνιστικού, τότε δεν θα κυκλοφορούσε στα social media τέτοια μπαρουφολογία. Υπάρχει κάτι πολύ πιο απλό. Όπως το να εφαρμόσουμε όλοι την απαγόρευση του καπνίσματος σε όλους τους κλειστούς κοινόχρηστους χώρους. Και δεν θα χρειαστεί να χτυπήσει ποτέ το τηλέφωνο στο 1142. Κανείς δεν θα καταγγείλει κανέναν. Απλώς θα εφαρμόζεται ο νόμος. Και κυρίως θα δείξουμε ότι σεβόμαστε τους συμπολίτες μας.
Αλλά αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Όχι στο τσιγάρο. Έχουμε φτάσει στο 2020 και ακόμα προσπαθούμε να κλέψουμε τη σειρά του μπροστινού μας σε κάποια ουρά. Οδηγούμε όχι μόνο χωρίς να τηρούμε τον ΚΟΚ, αλλά και χωρίς να λογαριάζουμε τον οδηγό στο διπλανό Ι.Χ. ή τους πεζούς. Παρκάρουμε σε διπλή και τριπλή σειρά για να πεταχτούμε να κάνουμε τις δουλειές μας μπλοκάροντας δρόμους. Βγάζουμε βόλτα το σκύλο μας, δεν μαζεύουμε τις ακαθαρσίες του και τα πεζοδρόμια της γειτονιάς μας βρομοκοπάνε. Και αμέσως μετά γκρινιάζουμε γιατί ο δήμος δεν καθαρίζει. Δεν κόβουμε αποδείξεις όπου μπορούμε και όπου μας παίρνει, και στη συνέχεια καταγγέλλουμε στα λόγια τη φοροδιαφυγή. Πάμε και χτίζουμε μέσα σε ρέματα, και μετά κλαίμε για τα θύματα και τις καταστροφές από τις πλημμύρες.
Πως το λέγαμε παλιά, ότι χρειαζόμαστε έναν μπάτσο δίπλα στον καθέναν μας; Θα είχε νόημα ή θα χρειαζόταν τηλέφωνο καταγγελιών για οτιδήποτε; Έχει νόημα το 1142 για τον αντικαπνιστικό; Χρειάζεται να γίνουμε «ρουφιάνοι»; Και βέβαια όχι. Με μία και μόνο προϋπόθεση: να τηρούμε τους κανόνες. Δεν είναι «χούντα». Δεν είναι το «νόμος και τάξη». Πρόκειται για ένα απλό ερώτημα: θέλουμε να ζούμε σε μια χώρα όπου θα σεβόμαστε ο ένας τον άλλον; Σε μια χώρα όπου δεν θα γκρινιάζουμε πως «δεν θα αλλάξει τίποτα και ποτέ»;
Η χώρα μπορεί να αλλάξει. Και η αλλαγή πρέπει να ξεκινήσει από τη συμπεριφορά μας στην καθημερινότητα. Για να μην τα βλέπουμε όλα μαύρα, φαίνεται πως υπάρχει αυτή η βούληση πλέον στη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών. Πάνω από το 75% συμφωνούν με τον αντικαπνιστικό νόμο. Προφανώς, αντίστοιχα ποσοστά στην κοινωνία συμφωνούν και σε άλλα ζητήματα που απαιτούν αλλαγή νοοτροπίας. Είναι κρίμα, λοιπόν, να μην προχωράμε μπροστά γιατί αντιδρούν μικρές μειοψηφίες. Δεν είναι δύσκολο. Δεν χρειάζεται να γίνουμε «ρουφιάνοι». Απλώς χρειάζεται να συμβαδίζουμε με την κοινή λογική.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου