Σε βέρτιγκο βρίσκονται ο Αλέξης Τσίπρας και οι σύντροφοι. Προσπαθούν να κάνουν με κάθε τρόπο αντιπολίτευση. Επιχειρούν να εμφανιστούν αντίθετοι σε κάθε πρωτοβουλία, σε κάθε νομοσχέδιο της κυβέρνησης. Υπάρχει, όμως, μια μεγάλη διαφορά σε σχέση με την τελευταία φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν στην αξιωματική αντιπολίτευση. Κάτι πολύ απλό. Κυβέρνησαν επί τεσσεράμισι χρόνια.
Ο κ. Τσίπρας άλλες φορές φοράει το παλιό του κοστούμι του «αριστερού αντισυστημικού» πολιτικού. Άλλες φορές αντιγράφει την ανδρεοπαπανδρεϊκή ρητορική θέλοντας να αναβιώσει το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80. Την ίδια ώρα βρίσκεται ανάμεσα στα διασταυρούμενα πυρά του εσωκομματικού εμφυλίου που μαίνεται στον ΣΥΡΙΖΑ.
Αποτέλεσμα; Σε όλες τις δημοσκοπήσεις ο ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίζεται αρκετά αποδυναμωμένος σε σχέση με το εκλογικό ποσοστό της 7ης Ιουλίου. Παράλληλα, στους περισσότερους τομείς -με εξαίρεση το προσφυγικό- η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών δίνει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβερνητική πολιτική.
Ας δούμε σε τι επιμένει και πού αντιδρά ο ΣΥΡΙΖΑ και πώς αυτοαναιρείται σε καθημερινή βάση. Κάποιες ημέρες κατηγορεί την κυβέρνηση για εφαρμογή μνημονιακών πολιτικών, άλλες ημέρες την καταγγέλλει γιατί οι φοροελαφρύνσεις που νομοθετεί δεν είναι -ακόμα- τόσο μεγάλες. Ξεχνώντας, βέβαια, ότι στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ομολογούσαν στο παρελθόν πως η υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης ήταν ολόδική τους επιλογή. Αντιτίθεται στη νέα ασφαλιστική μεταρρύθμιση που φέρνει μειώσεις εισφορών για επαγγελματίες και επιχειρήσεις και αυξήσεις σε κύριες και επικουρικές, επιμένοντας στο νόμο Κατρούγκαλου, που κρίθηκε αντισυνταγματικός από το ΣτΕ και «καταδικάστηκε» από τους πολίτες. Εμφανίζεται λάβρος κατά της άρσης προστασίας της πρώτης κατοικίας για «κόκκινους» δανειολήπτες, όταν οι κ.κ. Τσίπρας και Τσακαλώτος ήταν εκείνοι που τη νομοθέτησαν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκε να υπερψηφίσει την αμυντική συμφωνία με τις ΗΠΑ, που ο ίδιος ως κυβέρνηση είχε προετοιμάσει. Το ίδιο έκανε και στο νομοσχέδιο που αναμορφώνει την Πολιτική Προστασία, παρά το γεγονός της πλήρους αποτυχίας της διαχείρισης της εθνικής τραγωδίας στο Μάτι. Και στο προσφυγικό, όπου η κυβέρνηση ακόμα ψάχνει βηματισμό, ο ΣΥΡΙΖΑ απλά ασκεί σκληρή κριτική χωρίς να προτείνει λύσεις, ενώ δεν τόλμησε να ψηφίσει την τροπολογία για τον έλεγχο των ΜΚΟ.
Ακόμα και εκεί που επέδειξε συναίνεση δεν το έκανε από συνειδητή επιλογή, αλλά σύρθηκε από τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες. Τόσο στην εκλογή της Προέδρου Δημοκρατίας όσο και στο δικαίωμα της ψήφου των αποδήμων, μέχρι τελευταία στιγμή προσπαθούσε με κάθε τρόπο να μην… συναινέσει.
Και όλα αυτά συμβαίνουν ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ έχει χωριστεί σε δυο μεγάλα στρατόπεδα. Υπέρ και κατά της πασοκοποίησης που προωθεί ο Αλέξης Τσίπρας. Το ζήτημα μπορεί να αντιμετωπίζεται στη βιτρίνα ως απλή διαφωνία «τάσεων», αλλά όσο πλησιάζει το συνέδριο του Μαΐου κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ακόμα και το ενδεχόμενο διάσπασης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει να αντιμετωπίσει ένα τριπλό και δυσεπίλυτο πρόβλημα. Το κυβερνητικό παρελθόν του κάνει να φαντάζουν γραφικές οι αντιπολιτευτικές κραυγές του. Η κανονικότητα που επέρχεται σε όλους τους τομείς της οικονομίας και της καθημερινότητας -πλην προσφυγικού- τον βγάζουν από τα νερά της… μπαχαλοποίησης, στα οποία έχει συνηθίσει να κινείται. Και, τέλος, εσωτερικά δεν έχουν ακόμα αποφασίσει αν θα συνεχίσουν να υποδύονται τους αριστερούς ή θα μεταλλαχθούν σε πασόκους. Και όσο περνάει ο καιρός τόσο θα βυθίζεται στην εσωστρέφεια…
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου