Πόσο περήφανη μπορεί να νοιώθει η ΟΝΝΕΔ;

Του Μάνου Στεφάνου...

Άκουσα πολλές φορές σ’ αυτόν τον ενάμιση μήνα έναν από τους υποψηφίους να επαναλαμβάνει το περήφανη ΟΝΝΕΔ. Σκέφτηκα, τι σημαίνει; Είμαστε περήφανοι για την ιστορία μας, για τις αρχές μας, για τις ιδέες μας, λέει. Επεισόδια στο ΣΕΦ, διαδικτυακός πόλεμος χωρίς ουσία, προσυνεδριακός διάλογος στα όρια της παρωδίας, μια, δύο γραφικές υποψηφιότητες. Ψάχνω κάτι για να βάλω θετικό πρόσημο. Αναζητώ την περηφάνια.
Σκέφτηκα ότι είναι μόδα. Έξυπνο επικοινωνιακό τρικ, στη γραμμή Σαμαρά: «Είμαστε περήφανοι για τις ιδέες μας». Επικοινωνία. Άλλωστε, είναι ο μόνος που παρουσιάζει ένα σοβαρό σταθερό επικοινωνιακό πλαίσιο από την αρχή και είναι συνεπής σ’ αυτό: Νέα ΟΝΝΕΔ, ανοιχτή ΟΝΝΕΔ, ΟΝΝΕΔ των ιδεών, της πατρίδας, ΟΝΝΕΔ της Νέας μεταπολίτευσης, εξωστρέφεια, διαφάνεια, δημοκρατία, λογοδοσία. Ό,τι λίγο πολύ είπε και ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας από τη Θεσσαλονίκη.

Σύμπνοια απόψεων ή σύμπλευση αναγκών στη Νέα Δημοκρατία;
Στο ίδιο μήκος κύματος και η ατζέντα για αλλαγές, που παρουσιάζει εδώ και περίπου δύο μήνες. Η επικοινωνία του είναι προσαρμοσμένη στους νέους, προσωπικό ιστολόγιο, facebook, twitter, youtube, ζωντανές μεταδόσεις.
Εντυπωσιακό πλαίσιο, καθημερινή δουλειά με συνέπεια. Και εμένα με τρώει η περιέργεια πρώτον για την περήφανη ΟΝΝΕΔ και δεύτερον να δω τι κρύβεται πίσω από αυτά; Επικοινωνία, πολιτική, ή επικοινωνία και πολιτική; Πήρα δύο, τρία τηλέφωνα. Ποιός κάνει την επικοινωνία του Παπαμίμικου, ρε παιδιά ήταν η ερώτηση. Ποια επικοινωνία, μου λένε; Όλα αυτά, τα μέσα, τα νέα ΟΝΝΕΔ, τις ιδέες, την πατρίδα και την περήφανη ΟΝΝΕΔ; Οι υποστηρικτές του. Δηλαδή; Δαπίτισσες, Δαπίτες, Οννεδίτες που έχουν ζήσει την οργάνωση και ξέρουν. Δηλαδή δεν υπάρχει επαγγελματίας ρωτάω; Ποιος επαγγελματίας ξέρει την οργάνωση καλύτερα από εμάς μου απαντάνε, τα προβλήματά μας, τις ιδέες μας, τις ανάγκες μας, την περηφάνια ρε Μάνο, μπορεί να τη νιώσει κανένας επαγγελματίας. Τα γραφιστικά, τα συνθήματα, ρωτάω; Μεταξύ μας, όπως πάντα. Διάβασε την ιστορία του Ανδρέα με τον Γιάννη το γραφίστα, μου λένε, είναι στο blog. Θα καταλάβεις. Έτσι γίνονται όλα, ανάγκη, πίστη φιλότιμο, όρεξη, προσπάθεια από πολλούς εθελοντές. Έτσι, δούλευε ο Ανδρέας πάντα, μου λένε, από τη βάση, έδινε σε όλους χώρο και κάτι να ασχολούνται, μοίραζε ευθύνες, για αυτό είναι μαζικός, για αυτό οι οργανώσεις του κάνανε επιτυχίες, για αυτό και οι άνθρωποι γύρω του είναι περήφανοι.
Έπρεπε μόνος μου να σκεφτώ τώρα τι βρίσκουν στο περήφανη ΟΝΝΕΔ. Διαβάζω τις ομιλίες του Παπαμιμίκου στο blog. «Ξέρω τι μας κάνει περήφανους. Ξέρω τι μας πληγώνει. Ξέρω την οργάνωση. Ξέρω ότι είναι ώρα να αλλάξουμε». Αυτό που μου είπανε, γνώση της οργάνωσης. Έχουν δίκιο. Ξαναπαίρνω έναν φίλο μου. Στηρίζει Παπαμιμίκο. Δεν τον ήξερε από παλιά. Ρε σύ, του λέω, τι σημαίνουν όλα αυτά. «Κοίτα να δεις μου λέει, έχει δίκιο σ’ αυτά που λέει. Ξέρει την οργάνωση. Μιλάει καθαρά για τα προβλήματα, βάζει το μαχαίρι στο κόκαλο. Έζησε νίκες, έζησε ήττες, έχει δύναμη, έζησε και αποκλεισμούς από το σύστημα. Ξέρει την ψυχολογία του Δαπίτη. Το καλοκαίρι «έπαιξε μεγάλη μπάλα» με όσους απέκλειε το παλιό σύστημα. Ξέρει τα προβλήματα της οργάνωσης παντού. Αυτά χτυπάει με όσα λέει, και οι από κάτω συμφωνούν. Θα μου πεις και οι άλλοι λένε για παράγοντες κλπ κλπ. Όλοι το λέμε. Ο Παπαμιμίκος, όμως προτείνει και λύσεις. Έχει απαντήσεις για τα προβλήματα. Ελπίζω να τα κάνει όταν βγει και να μην μας απογοητεύσει. »
Και να σου πω ρε φίλε, γιατί είναι περήφανος, τι είναι η περήφανη ΟΝΝΕΔ; «Η περήφανη ΟΝΝΕΔ; Καλό ε; Μάνο, εσύ είσαι μια μέσα, μια έξω, αλλά δεν είσαι περήφανος ρε φίλε για όσα πιστεύουμε; Αυτό που καταλαβαίνω εγώ ως περήφανη ΟΝΝΕΔ, θα είναι ότι είμαι περήφανος που ασχολούμαι με την ΟΝΝΕΔ και θα το λέω, γιατί η ΟΝΝΕΔ είναι σύγχρονη, ανοιχτή, ευρωπαϊκή νεολαία, που λειτουργεί όπως πρέπει, για όλους μας και για όλους του νέους, όχι για μερικές παρεούλες που μετά παίρνουν θέσεις στα ψηφοδέλτια. Γιατί η ΟΝΝΕΔ θα πρέπει να είναι ζωντανή, να είναι παρούσα, να έχει δράση, να διεκδικεί για τους νέους. Αλλιώς γιατί να ασχοληθούμε μαζί της; Και να σου πω και κάτι άλλο, εγώ είμαι πολύ περήφανος για τη ΔΑΠ και την τιμάω. Γιατί αν δεν ήμασταν εμείς οι σχολές θα ήταν κάθε μέρα κλειστές. Γιατί όταν οι άλλοι ήταν τριτοκοσμικοί, εμείς προτείναμε θέσεις, λύσεις, τα ξέρεις, εσύ τα έλεγες, όταν οι άλλοι προσκυνούσαν τον Παπανδρέου και τον Τσε Γκεβάρα, εμείς ήμασταν δίπλα στο φοιτητή. Μέσα στο πανεπιστήμιο, όχι έξω από αυτό»
Μάλιστα… με κάρφωσε με το «μια μέσα, μια έξω» αλλά φίλε, σκέψου ότι έτσι τα βλέπω πιο καθαρά, χωρίς παραμορφωτικούς φακούς, από συναίσθημα ή συμφέρον. Τελικά οι εκλογές στην ΟΝΝΕΔ δεν είναι μόνο ο πόλεμος στα blogs. Μπορεί και να μην είναι μάχη ανάμεσα στους τρεις. Είναι μάχη στη βάση. Είναι αυτό που λέει ο Παπαμιμίκος «να ανοίξουμε την οργάνωση προς τα μέσα, και προς τα έξω». Για αυτό λέει ο φίλος μου ότι έχει πιάσει το σφυγμό. Το επικοινωνιακό πλαίσιο του Παπαμιμίκου εκεί στηρίζεται τελικά. Αυτό παίζει και τόσο στο διαδίκτυο. Θέλει επαφή επικοινωνία άμεση, προσωπική. Ξέρει που παίζουν οι νέοι. Οι εκλογές τώρα δεν είναι 4-5 πρωτοκλασσάτοι και 4-5 παράγοντες στην επαρχία. Θέλει δουλειά στη βάση. Σωστός, λέω εγώ. Αν κρίνω και από το φίλο και το πάθος που μου μιλούσε για Νέα ΟΝΝΕΔ. «Ο Παπαμιμίκος μας δίνει λόγους να τον στηρίξουμε, να τον εμπιστευτούμε, αυτό είναι όλο» μου είπε. Το σύνθημα της Αλλαγής, της περηφάνιας έχει περάσει. Δεν είναι επικοινωνία, τελικά. Έχει βάση στη βάση της ΟΝΝΕΔ. Προέρχεται από τη βάση. Είναι ανάγκη της βάσης. Ο Παπαμιμίκος το συμπύκνωσε όλα αυτά: Νέα ΟΝΝΕΔ, αλλαγή, περήφανη ΟΝΝΕΔ, κλπ. «Τώρα το χρίσμα το έχετε εσείς», τους λέει. Ελπίζω να το έχουμε εμείς στ’ αλήθεια. Αλλιώς μας καοροιδεύουν.
Βάζω θετικό πρόσημο στην πολιτική του και στην επικοινωνία του. Περιμένω, όμως να δω και τις πράξεις. Θα είναι ο φίλος μου περήφανος; Θα θέλω και εγώ να είμαι ξανά μέσα; Ναι, αν βάλουν τέλος στα συστήματα, στην εποχή πρόεδρων που ήταν εκλεκτοί, αρεστοί αλλά όχι χρήσιμοι, στη lifestyle πολιτική, στους παράγοντες, στον πόλεμο ανώνυμων ηλιθίων στα μπλογκ. Ναι. Θα είμαι, αν ξυπνήσω την Κυριακή 18 Απριλίου και είμαι περήφανος που θα πάω να ψηφίσω για μια Νέα ΟΝΝΕΔ. Αυτή είναι η πρόκληση.