Παράδειγμα ή προεπισκόπηση;

του Δημήτρη Παπαγεωργίου...

Mετά τα γεγονότα της Τετάρτης, αλλά και τα όσα επακολούθησαν αυτών στα ΜΜΕ, στο μυαλό μου κυριαρχεί ένα δίλημμα. Η χώρα μας, η Ελλάδα, στην οποία γεννήθηκα και μεγάλωσα, έχει μπει εδώ και μήνες στο επίκεντρο του παγκοσμίου ενδιαφέροντος.

Βρισκόμαστε στο επίκεντρο της παγκόσμιας αναστάτωσης, που ξεκίνησε με την οικονομική κρίση του 2008. Αυτό είναι το δεδομένο. Όλα αυτά, τα οποία επικαλούμαστε, οι ελληνικές παράμετροι, η διαφθορά, η αδιαφορία, η κομματοκρατία, είναι σαφώς παράγοντες, οι οποίοι συνέβαλαν στο να γιγαντωθεί στην χώρα μας η κρίση, την οποία αντιμετώπισε στο όνομα της παγκοσμιοποίησης και της «ελεύθερης διακίνησης του κεφαλαίου» όλη η υφήλιος.

Δεν είναι όμως αυτά η γενεσιουργός αιτία της κρίσης. Όσο και να προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, δεν οφείλεται η κατάρρευση της Lehman Brothers και της AIG (αμερικανική τράπεζα και ασφαλιστική) στο ότι οι Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι είναι κατά τι υπεράριθμοι. Δεν οφείλεται η κατάρρευση ενός συστήματος που παρήγαγε «φανταστικό χρήμα» (τοξικά ομόλογα) στο ότι κάποιοι πολιτικοί στην Ελλάδα έπαιρναν μίζες. Οι ελληνικές παράμετροι λειτούργησαν - ναι - σαν πολλαπλασιαστές ή μάλλον επιταχυντές της οικονομικής κρίσης στην χώρα μας. Δεν την προκάλεσαν αυτοί όμως.

Αυτό που αναρωτιέμαι τώρα είναι το αν η χώρα μου, η χώρα σας, η χώρα μας είναι το πεδίο ενός μεγάλου κοινωνικού πειράματος. Αυτό που υπάρχει ως δεδομένο αυτή τη στιγμή, είναι το ότι πάνω από το κουφάρι του κράτους της Ελλάδος, πέφτει βαριά η σκιά κάποιων υπερεθνικών οργανισμών. Από τη μία υπάρχει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Επίσης, υπάρχουν οι ΗΠΑ, μέσω του ΔΝΤ και τέλος η οργανική ένωση σημαντικότατων οικονομικών παραγόντων, που ονομάζεται - για λόγους ευπρέπειας - αγορά.

Οι τρεις αυτοί παράγοντες διαπλέκονται, συμψηφίζονται, ισορροπούν, διαπραγματεύονται κάθε στιγμή και λεπτό. Δεν είναι μονοδιάστατοι και η εικόνα της καλής Ε.Ε. που θέλει να μας σώσει από τους κακούς των αγορών, είναι μία οφθαλμαπάτη, που τεχνηέντως καλλιεργείται. Δυστυχώς, το κράτος μας πέθανε. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι το πώς θα διαχειρισθούν το θάνατό του.

Οι Γερμανοί θέλουν - ίσως δικαίως - να μας κάνουν ένα παράδειγμα προς αποφυγή, διατηρώντας το πτώμα, μη επιτρέποντάς του να αποσυντεθεί, χρησιμοποιώντας έναν συνδυασμό μηχανικής υποστήριξης και φορμαλδεΰδης (δάνεια και μέτρα αντίστοιχα). Χρειάζονται το παράδειγμά μας προκειμένου να πείσουν τους άλλους νότιους να καταπιούν το «πικρό φάρμακο» της ευρωπαϊκής ακαμψίας στην οικονομική πολιτική.

Από την άλλη, οι «αγορές» έχουν την καταπληκτική ευκαιρία να δημιουργήσουν έναν μικρό Φρανκενστάιν, για μία προεπισκόπηση του μέλλοντος με την σφραγίδα της παγκοσμιοποίησης. Μία ευρωπαϊκή χώρα με τριτοκοσμικές συνθήκες εργασίας. Το κοινωνικό «οχυρό» της Ευρώπης, που δημιουργήθηκε την δυναμική περίοδο του καπιταλισμού και των κοινωνικών διεκδικήσεων, πρέπει επιτέλους να εξισορροπηθεί με τον υπόλοιπο κόσμο. Η συνεχής αποβιομηχάνιση της Ευρώπης και η μεταφορών των παραγωγικών δραστηριοτήτων της στον «Τρίτο Κόσμο», αφήνει τα ευρωπαϊκά κράτη να δημιουργούν ολοένα και μεγαλύτερα ελλείμματα, προκειμένου να διατηρούν ένα «δίχτυ ασφαλείας» για τους «απορριφθέντες» πρώην παραγωγούς. Και σύντομα τα υπόλοιπα κράτη της Ε.Ε. θα αντιμετωπίζουν προβλήματα παρόμοια με αυτά της χώρας μας.

Οι «αγορές» δεν αντιμετωπίζουν αρνητικά την πιθανότητα μίας «τριτοκοσμοποίησης» των ευρωπαϊκών κρατών. Θα δώσει μία νέα αφετηρία στον φαύλο κύκλο τους, που από τη μία επιζητά φθηνή παραγωγή και από την άλλη κατανάλωση.

Για το κράτος της «Ελληνικής Δημοκρατίας» οι δύο αυτές προοπτικές έχουν λίγες διαφορές. Όσες μεταξύ ενός «φυτού» και ενός «ζόμπι». Για τους Έλληνες όμως;

Μία πολύ καλή ερώτηση, στην οποία την απάντηση δεν έχω βρει ακόμη. Τι μπορούμε να κάνουμε; Σίγουρα, το να κάψουμε το κέντρο της Αθήνας (και όσους τυχαίνει να παγιδευθούν σε αυτό) θυμίζει, όπως έλεγε ο Μάρκος Αυρήλιος «ένα γουρουνάκι, που την ώρα που το θυσιάζουν σκούζει και τινάζει τα πόδια». Αν οι εργατοπατέρες θέλουν να διακόψουν την «μηχανική υποστήριξη» ελπίζοντας ότι κάποιο θαύμα του Αποστόλου Μαρξ θα νεκραναστήσει το πτώμα της Ελλάδος, δικαίωμά τους να σκούζουν.

Εγώ προτιμώ να κάτσω και να σκεφθώ - για να πω την αλήθεια δεν μπορώ να κάνω και τίποτε άλλο, αφού είμαι στις Φυλακές Κορυδαλλού - περί μίας νέας προοπτικής, που θα έχει να κάνει με τους Έλληνες πολίτες και την δική τους επιβίωση, ως οργανικής ενότητος. Γιατί ούτε «φυτό» αλλά ούτε και «ζόμπι» είμαι, ούτε και θέλω να γίνω.

Και αυτό σημαίνει δημιουργική διαδικασία. Και όχι αντίδραση, αλλά δράση. Και εναλλακτικές!
xwris-kordonia.blogspot.com