Σοσιαλισμός και βαρβαρότητα...

ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ έχουμε κυβέρνηση σοσιαλιστική, του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος.
Ο πρωθυπουργός μας είναι και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Στην πράξη έχουμε τη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα. Στο εργασιακό, στο ασφαλιστικό, παντού.
ΕΝΑΝ ΑΙΩΝΑ σχεδόν, ενενήντα χρόνια για την ακρίβεια, οπισθοδρόμησε η προστασία των εργαζομένων. Μειώνονται θεαματικά οι χρόνοι προειδοποίησης του νόμου 2112 του 1920, του Ελευθερίου Βενιζέλου. Μισές μετά, οι αποζημιώσεις απολύσεων. Δυναμιτίζονται οι συλλογικές συμβάσεις, οι διαιτησίες, οι συνδικαλιστικές ελευθερίες. Τρομοκρατούνται οι εργαζόμενοι με τις επιμηκύνσεις του χρόνου εργασίας στο ασφαλιστικό και σπεύδουν όσοι έχουν τις προϋποθέσεις να συνταξιοδοτηθούν τώρα. Απογοήτευση, οργή, φόβο δείχνουν οι δημοσκοπήσεις σε συντριπτικά ποσοστά. Δικομματικά και διακομματικά.
ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ "Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα" είχε θέσει ο Γιώργος Παπανδρέου στις ευρωεκλογές του 2009. Ο τέως πρωθυπουργός -τον θυμάστε;- είχε θεωρήσει υβριστική τη βαρβαρότητα για τους ψηφοφόρους της Ν.Δ. Η αριστερά έκρινε προσβλητικό για τη μνήμη της Ρόζας Λούξεμπουργκ, που είχε θέσει πρώτη το δίλημμα το 1915, τον σοσιαλισμό του κ. Παπανδρέου (βλ. «Κ.Ε.» 24 Μαΐου 2009, «Γνώμες», σελ. 2, «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα»). Λίγους μήνες αργότερα, στις εκλογές του 2009, πλειοψήφισε ο σοσιαλισμός. Και έχουμε βαρβαρότητα. Σαν να μην υπήρχε δίλημμα.
Σαν η βαρβαρότητα να είναι μονόδρομος.
ΘΑ ΠΕΙΤΕ: Παίζουμε με τις λέξεις; Ποιος είχε πιστέψει στον σοσιαλισμό του κ. Παπανδρέου, στις προεκλογικές κορόνες, στις ιστορικές αναφορές; Από την κυβερνητική ανικανότητα της Νέας Δημοκρατίας θελήσαμε να απαλλαγούμε και το ΠΑΣΟΚ, στο σύστημα του πλειοψηφικού κοινοβουλευτισμού δικομματικού τύπου, ήταν η μόνη εναλλακτική λύση. Οχι για σοσιαλισμό. Ισως για λιγότερη βαρβαρότητα, σύμφωνα με τις προεκλογικές υποσχέσεις και τις προγραμματικές δηλώσεις. Με όλες τις εκπτώσεις, διαψεύστηκαν πανηγυρικά.
ΕΚΑΝΕ ΛΑΘΗ ο κ. Παπανδρέου. Κυρίως λάθη τακτικής, υπερτιμώντας τις διπλωματικές του ικανότητες. Η εξέλιξη, όμως, δεν οφείλεται σε αυτά. Ηταν, όπως όλα δείχνουν, αναπότρεπτη. Τώρα, στόχος της κυβέρνησης δεν είναι η κοινωνική δικαιοσύνη. Είναι η επόμενη δόση. Η τήρηση του μνημονίου, του ασφυκτικού χρονοδιαγράμματος, υπό διεθνή εποπτεία. Και σε μια Δημοκρατία υπό επιτροπεία, σε μια εθνική οικονομία υπό την αναγκαστική διαχείριση των δανειστών της, δεν υπάρχει εναλλακτική πολιτική λύση. Ούτε άλλωστε διαφαίνεται καμία στον ορίζοντα, σύμφωνα και με τις δημοσκοπήσεις, όπου, παρ' όλη την απογοήτευση και την πτώση, εξακολουθεί να πλειοψηφεί το ΠΑΣΟΚ. (Τόσο μάλλον που ο αρχηγός της πάλαι ποτέ «Πολιτικής Ανοιξης» εγκωμίασε την Παρασκευή τη νεοφιλελεύθερη πολιτική του κ. Μητσοτάκη - η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή ήταν, πιστεύουμε, περισσότερο ανίκανη παρά νεοφιλελεύθερη.)
ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ είναι ότι η βαρβαρότητα είναι εμπεπηγμένη στο σύστημα. Στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό, στον νεοφιλελευθερισμό που οδήγησε στην κρίση και εξακολουθεί παράλογα να κυριαρχεί, θεσμοθετημένος στη Συνθήκη της Λισαβόνας (της οποίας ωστόσο αγνοείται πρακτικά ο κοινωνικός πυλώνας), στην έξαρση του ανταγωνισμού, στην υποτίμηση της αλληλεγγύης, στο κέρδος πάνω από τον άνθρωπο, στη λατρεία της οικονομετρίας, στην αδιαφορία για την κοινωνία.
Αν ο σοσιαλισμός είναι ουτοπία, ρεαλισμός είναι η βαρβαρότητα. Ακόμη και η αναπόδραστη οικονομική λογική του Κρούγκμαν και του Στίγκλιτς (που δεν είναι διόλου σοσιαλιστική αλλά αντιμετωπίζει την ύφεση με βάση την εμπειρία της δεκαετίας του '30) προσκρούει στον τοίχο της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας. Το διαπίστωσε έκπληκτος ο κ. Παπανδρέου. Και υποτάχθηκε στη βαρβαρότητα για τη «σωτηρία της πατρίδας».
ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ διάζευγμα, σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα, μετατράπηκε σε αντιθετική σύζευξη.
Οπως λέμε, οι λέξεις και τα πράγματα. Για τη σωτηρία της πατρίδας, βέβαια...
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΣ