Το θέατρο περί τον προαναγγελλόμενο, αλλά μη πραγματοποιούμενο, ανασχηματισμό, συνεχίζεται, διότι η παράσταση είναι χρήσιμη σε όλους:
Και στους σκηνοθέτες που κουλαντρίζουν τον Λαό με προσμονές και ελπίδες.
Και στους ηθοποιούς που επιμένουν να διατηρήσουν τους ρόλους τους.
Και στο παρασκήνιο, διότι έχει νήματα να κινεί.
Και στους εφεδρικούς του θιάσου, διότι κι αυτοί θώκους ονειρεύονται.
Αλλά και στους θεατές, διότι η κινητικότητα επί της σκηνής τους οξύνει την περιέργεια.
Όσο για τον ...Αρχισκηνοθέτη της παράστασης – ακόμη και αν δεν υπήρχε το έργο "Ανασχηματισμός", όφειλε να το εφεύρει ο ίδιος, διότι του δίνει τη δυνατότητα να ρετουσάρει το Αρχηγικό προφίλ του, να επιβάλλει τη δέουσα πειθαρχία στον θίασο, να ανεγείρει και δεύτερη και τρίτη σκηνή, ώστε να μαζευτεί η πρώτη και να μοιράσει ρόλους στο άμεσο περιβάλλον του.
Με δύο, και πλέον, αιώνων κυβερνητική πείρα, οι αστοί πολιτικοί έγιναν πια αριστοτέχνες στις πολιτικές μανούβρες, – μια από τις οποίες υπήρξαν και παραμένουν οι ανασχηματισμοί. Και όταν, βεβαίως, ο Αστικός κόσμος βρισκόταν σε άνοδο, είχαν σημαντική αξία και τα κόμματα και οι ανασχηματισμοί και η διάκριση των εξουσιών και οι, λεγόμενες, δημοκρατικές ευθιξίες.
Με την πάροδο του χρόνου, όμως, και με την κυριαρχία του κεφαλαίου, όλα αυτά ατόνησαν και ξεχάστηκαν και οι Αστοί πολιτικοί έγιναν υπηρέτες, όχι του Λαού, πια, αλλά των καπιταλιστών. Και τώρα, στη Νεοταξική εκδοχή του Καπιταλισμού, η αστική δημοκρατία έχει καταντήσει άδειο πουκάμισο. Όχι επειδή άλλαξαν οι θεσμοί, αλλά διότι δεν τους σέβονται οι κρατούντες.
Παλιότερα, ομολογουμένως, τα κόμματα είχαν σημαντικές και σαφείς διαφορές και το καθένα από αυτά, όταν κέρδιζε τις εκλογές, ασκούσε σαφώς μια διαφορετική πολιτική. Και παλιότερα, επίσης, ο ανασχηματισμός αποτελούσε σημαντικό πολιτικό σταθμό, διότι, η διενέργειά του δρομολογούσε διορθωτικές πολιτικές κινήσεις.
Όλα αυτά, αποτελούν, δυστυχώς, ιστορικό παρελθόν, – ειδικά για τη χώρα μας, όπου θριαμβεύουν η οικογενειοκρατία, η αναξιοκρατία και η ήσσων προσπάθεια και όπου τα κόμματα είναι φέουδα των Αρχηγών και όχι δημοκρατικά οργανωμένοι πολιτικοί σχηματισμοί.
Μεταπολιτευτικά στη χώρα μας έχουν γίνει περισσότεροι από τριάντα ανασχηματισμοί. Κανένας ανασχηματισμός, όμως, δεν άλλαξε τη ρότα κανενός κυβερνητικού σκάφους. Την επομένη του κάθε ανασχηματισμού, οι νέοι υπουργοί συνέχιζαν την (από αδιέξοδη μέχρι καταστροφική) πολιτική του προκατόχου τους.
Κάτι χειρότερο: Ακόμη και οι βουλευτικές εκλογές στη χώρα μας, τα τελευταία τριάντα χρόνια, εξέπεσαν σε ιδιότυπους… Ανασχηματισμούς.
Διότι, μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση – ακόμη και αν κέρδιζε άλλο κόμμα – η ασκούμενη πολιτική παρέμενε πεισματικά ίδια.
Ετσι, οι έντεκα εκλογικές αναμετρήσεις από το 1981 μέχρι σήμερα (1981, 1985, 1989, 1989, 1990, 1993, 1996, 2000, 2004, 2007 και 2009), Ανασχηματισμοί ήταν, αφού η πολιτική παρέμεινε ίδια.
Όλα τα υπόλοιπα είναι θεατρική παράσταση!
Χρήστος Θεοχαράτος
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου