Ψήφος μηδενικής αξίας

Τα πράγματα είναι πλέον καθαρά.
Ψηφίζοντας στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές της επόμενης Κυριακής δεν επιλέγεις μόνο τον φοροεισπράκτορα που θα σου αλλάξει τα φώτα, εφαρμόζοντας την πολιτική του Μνημόνιου σε τοπικό επίπεδο, αλλά ψηφίζεις και γενικότερη πολιτική. Ακόμη και το ΠΑΣΟΚ, που επέμενε στον τοπικό χαρακτήρα των εκλογών, έκανε στροφή 180 μοιρών και ζητά ψήφο για να συνεχίσει τη… σωτηρία της χώρας. Ας δούμε, λοιπόν, ποιες είναι οι επιλογές της κάλπης.

• Ψηφίζοντας ΠΑΣΟΚ ψηφίζεις την πολιτική του Μνημόνιου. Μια πολιτική που έχουμε δει μόνο την αρχή της και την έχουμε αισθανθεί στο πετσί μας. Πρέπει να είναι κανείς εξαιρετικά αφελής ή εντελώς τρομαγμένος και με τη δυνατότητα σκέψης σε αναστολή, για να πιστέψει ότι υπάρχει έξοδος απ’ αυτή την πολιτική. Και μόνο το γεγονός ότι ο Παπανδρέου σπεύδει προεκλογικά να τάξει μερικά ψίχουλα στους χαμηλοσυνταξιούχους, τα οποία το πιθανότερο είναι να μην τα δώσει ποτέ (όπως έκανε και με τη δεύτερη δόση του επιδόματος κοινωνικής αλληλεγγύης, που τόσο πολύ διαφημιζόταν πριν ένα χρόνο) δείχνει πως η ακολουθούμενη πολιτική δεν αλλάζει. Αντίθετα, θα γίνει πιο βάρβαρη, προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι κατοχικοί όροι δανεισμού που έχει επιβάλει το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο.
• Ψηφίζοντας ΝΔ ψηφίζεις την ίδια πολιτική. Το «αντιμνημονιακό» κάλεσμα του Σαμαρά είναι ίδιας αξίας με το «λεφτά υπάρχουν» του Παπανδρέου. Η ΝΔ, άλλωστε, έχει διακηρύξει ότι θα σεβαστεί το Μνημόνιο, που συνιστά διεθνή συμφωνία της χώρας. Χρειάζεται μήπως να επιχειρηματολογήσουμε ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλη πολιτική στο πλαίσιο του Μνημόνιου;
• Για το ΛΑΟΣ δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα. Αλλωστε, ο Καρατζαφέρης φρόντισε να κάνει θρύψαλα τη φασίζουσα δημαγωγία του ψηφίζοντας το Μνημόνιο.
• Τα διάφορα συστατικά του τέως ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και αν επανενωθούν (πράγμα που δεν αποκλείεται) αποτελούν ένα πρώτης τάξεως ηρεμιστικό για το σύστημα. Μέσα στην ΕΕ, με σεβασμό στο λεγόμενο Διεθνές Δίκαιο, με τον ελληνικό καπιταλισμό μακροημερεύοντα, αυτοί υπόσχονται να βρουν λύση με «ε-παναδιαπραγμάτευση» του χρέους, με «συμμαχίες του Νότου» και άλλες τέτοιες φαιδρότητες.
• Οσο για τον Περισσό, η αντικαπιταλιστική ρητορική (αρκετούς τόνους κάτω, μιας και έχουμε τοπικές εκλογές και τοπικές συμμαχίες), δεν είναι παρά η ιδεολογική σάλτσα στο πιάτο της κοινοβουλευτικής ενδυνάμωσης. Μιας ενδυνάμωσης που μπορεί να ενδιαφέρει μεν σφόδρα τον κομματικό μηχανισμό, δεν πρόκειται όμως να έχει –όπως δεν είχε και στο παρελθόν– καμιά επίπτωση στην πορεία της ταξικής πάλης. Αλλωστε, αυτό που ο Περισσός ονομάζει ταξική πάλη έχει αυστηρές συντεταγμένες: δεν βγαίνει έξω από τα όρια της αστικής νομιμότητας και στηρίζεται μόνο όταν ελέγχεται απόλυτα από το κομματικό δυναμικό. Ο,τι δεν ελέγχεται συκοφαντείται και υπονομεύεται. Τρανή απόδειξη η νεολαιίστικη εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008.
• Και τι να πεις για τις διάφορες ομάδες της «εξωκοινοβουλευτικής» Αριστεράς; Οπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη. Πρώτη μούρη και σ’ αυτές τις εκλογές με στόχο την καταγραφή και μόνο.

Ας βάλει ο καθένας και η καθεμιά μας το ερώτημα: πόσο μετράει η ψήφος (και) σ’ αυτές τις εκλογές; Η απάντηση είναι εύκολη: δεν μετράει καθόλου. Οποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, η ψήφος θα είναι μεν χρήσιμη για τα κόμματα που θα την εισπράξουν και θα την εντάξουν στη μυθολογία τους, εντελώς άχρηστη όμως γι’ αυτούς που θα τη ρίξουν. Πέρα, όμως, από τα κόμματα, το ίδιο το σύστημα θα εντάξει την όποια ψήφο στο ενεργητικό του. Θα τη θεωρήσει –και θα είναι– δείγμα σταθερότητας του πολιτικού συστήματος. Ο λαός για μια ακόμη φορά θα έχει επιλέξει ποιοι θα διαχειρίζονται τη βαρβαρότητα, ποιοι θα τεθούν stand by για να διαδεχτούν τους προηγούμενους και ποιοι θα παίζουν το ρόλο του κοινωνικού ναρκωτικού.
Η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία στηρίζεται στην ψευδαίσθηση ότι δήθεν ο λαός επιλέγει πολιτικούς και πολιτικές. Αν κάποτε οι εκλογές καθόριζαν κάποιες ανεπαίσθητες αλλαγές στην πολιτική διαχείριση, πλέον δεν καθορίζουν τίποτα.
Η ψήφος είναι εντελώς άχρηστη.
eksegersi