Από τις σημαντικότερες κοινωνικές ομάδες συμφερόντων, που προστατεύουν τον πολίτη απέναντι στην κεντρική εξουσία είναι τα συνδικάτα. Ειδικά στις αστικές κοινωνίες, όπου λειτουργούν αστικά Κοινοβουλευτικά Συστήματα (όπως το δικό μας), κατευθυνόμενα από τους ολιγάρχες του χρήματος, τα ισχυρά συνδικάτα είναι εκείνα που αποτελούν την ασπίδα του ανίσχυρου εργαζόμενου πολίτη, ενάντια στην εκμετάλλευση και στην εξαθλίωσή του.
Δυστυχώς στη χώρα μας το πολιτικό σύστημα είναι κάθετα δομημένο και απόλυτα ελεγχόμενο. Βασικοί πυλώνες του συστήματος είναι τα αρχηγικά κόμματα που είναι δομημένα με μορφή πυραμίδας. Τα κόμματα στη χώρα μας λειτουργούν αυθαίρετα, πάνω και πέρα από Σύνταγμα και νόμους και τα διακρίνει πλήρη οικονομική αδιαφάνεια. Απόλυτος άρχων μέσα στα κόμματα είναι ο αρχηγός, ως απομεινάρι παλιότερων ιδιοκτητών των κομμάτων και η λειτουργία του πολιτικού συστήματος εξαρτάται από τη δύναμη ή την αδυναμία του κομματικού αρχηγού να αντιστέκεται ή όχι στα κρατικοδίαιτα παράσιτα που ελέγχουν κυρίως τη χρηματοδότηση των κομμάτων και τη ροή των πληροφοριών. Δηλαδή σπάνια.
Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις λοιπόν, ενώ θα έπρεπε να μπαίνουν ανάμεσα στα αρχηγικά κόμματα και τα συμφέροντα που τα ελέγχουν από το ένα μέρος και στους εργαζόμενους πολίτες από το άλλο, δυστυχώς αποτελούν μέρος της κομματικής πυραμίδας και υπακούουν πλήρως στις αρχηγικές εντολές και τα συμφέροντα που υπαγορεύουν αυτές τις εντολές.
Αυτό το ζούμε, κατά τον πλέον εμφανή τρόπο σήμερα, όπου έχουμε, όσο ποτέ άλλοτε, ανάγκη τις συνδικαλιστικές οργανώσεις για να προστατέψουν τον ανίσχυρο εργαζόμενο πολίτη.
Και ενώ έχουμε αυτή την ζωτική ανάγκη, αντιθέτως σήμερα βλέπουμε τις συνδικαλιστικές οργανώσεις να γυρίζουν επιδεικτικά την πλάτη στους εργαζόμενους και να εκτελούν τα παραγγέλματα της κομματικής ηγεσίας, η οποία κατευθύνεται από τα ντόπια και διεθνή τοκογλυφικά παράσιτα.
Ορισμένες 24ωρες απεργίες και στάσεις εργασίας για την τιμή των όπλων, περισσότερο εκθέτουν τους εργαζόμενους του κάθε κλάδου και ταλαιπωρούν τους πολίτες παρά ενοχλούν τον αρχηγό.
Θα πρέπει επιτέλους οι συνδικαλιστικές ηγεσίες να μας πουν αν θέλουν ανατροπή της πολιτικής της κυβέρνησης ή απλά την εξαπάτηση των εργαζομένων;
Γιατί, αν επιθυμούν ανατροπή της πολιτικής του μνημονίου και της Τρόϊκας, μόνο με έναν τρόπο αυτό επιτυγχάνεται: Με ανατροπή της κυβέρνησης. Δηλαδή μόνο με διαρκή απεργία μέχρι τελικής λύσης.
Το θέλουν όμως αυτό οι κομματικές συνδικαλιστικές ηγεσίες ή όχι;
Αλλά τι λέμε; Θα πρέπει να ρωτήσουν πρώτα τον κομματικό αρχηγό τους.
hassapis
Συμφωνούμε απόλυτα με το κείμενο, αλλά θα πρέπει να τονιστεί και κάτι άλλο. Τα περισσότερα συνδικαλιστικά Διοικητικά συμβούλια ελέγχονται από την ΠΑΣΚ.Μια συνδικαλιστική οργάνωση που ανδρώθηκε μέσα από τους χιλιάδες διορισμούς και ρουσφέτια που έκανε για πολλά χρόνια το ΠΑΣΟΚ και οι κυβερνήσεις του. Στρατολόγησαν εγκάθετους για να έχουν τη δυνατότητα να ελέγχουν το συνδικαλιστικό κίνημα. Και τούτο πράττουν ακόμη και σήμερα στις δύσκολες αυτές στιγμές που περνά ο τόπος και ο λαός. Μπροστά στο κομματικό συμφέρον τα ξεπουλάν όλα. Υποσχέσεις, εργασιακά, ασφαλιστικά, συνθήκες εργασίας. Εμπαίζουν και αδιαφορούν για τους ίδιους τους συναδέλφους τους. Τα παραδείγματα πολλά και καθημερινά. Επειδή είμαι εκπαιδευτικός θα αναφέρθω σε συγκεκριμένα γεγονότα. Το 2006 εμείς οι εκπαιδευτικοί απεργήσαμε 20 και πλέον ημέρες,με αίτημα ένα επίδομα 105 ευρώ το οποίο τελικά μας δόθηκε σε τρεις δόσεις. Σήμερα η κυβέρνηση μας έχει στερήσει 180 ευρώ το μήνα και πραγματοποιήσαμε 3 εικοσιτετράωρες απεργίες. Οι ηγεσίες είναι πουλημένες. Στο σύλλογο δασκάλων Ιωαννίνων το προεδρείο τη σχολική χρονιά που διανύουμε το παίζει "αμερικάνος", ούτε φωνη, ούτε διαμαρτυρία, ούτε τίποτε. Τα προβλήματα τεράστια και αυτοί απολαμβάνουν τα οφίτσια του ΠΑΣΟΚ. Ασχολούνται με τη νομή της εξουσίας και της παραεξουσίας. Δουλεύουν τους συναδέλφους καθημερινά. Είναι απαράδεκτοι, εγωπαθείς, ξερόλες και αδίστακτοι.ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΥΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφή