Η γύμνια της ..."αριστεράς"

Προχτές , ενώ βρισκόμουν στη πορεία που έκανε το ΠΑΜΕ προς το Σύνταγμα κι έβλεπα γεμάτη χαρά το πόσος πολύς κόσμος ήταν γύρω μου (χαζά παιδιά χαρά γεμάτα....) κάποιος νεαρός δίπλα μου γυρνάει και λέει στη παρέα του:
«ρε σεις, σαν να είμαστε στον επιτάφιο δεν σας φαίνεται?»
Μέχρι να φτάσει στ΄αφτιά μου η φράση είχε ήδη μετατραπεί στη γνωστή φράση του παραμυθιού. «ο βασιλιάς είναι γυμνός?» Κι επειδή δεν ζούμε ένα παραμύθι αλλά μια σκληρή πραγματικότητα η ερώτηση μπορεί να τεθεί κι αλλιώς.
Με τι ρούχα είναι ντυμένη τελικά η αριστερά? Και οι παραδοσιακοί βασιλιάδες της και οι ανανεωτικοί πρίγκιπες?
Ποιον ωφελεί επί τέλους εκείνο το στρίψιμο αλά γαλλικά του ΠΑΜΕ σε κάθε πορεία προς ασφαλή κατεύθυνση και ο πετροπόλεμος που ξεκινούν οι υπόλοιποι αμέσως μόλις έχει απομακρυνθεί και ο τελευταίος οπαδός του? (συγνώμη για το οπαδός αλλά η λέξη σύντροφος, συναγωνιστής, συμπατριώτης έχει τόσο πολύ αλλοιωθεί που και μια παστή σαρδέλα στριμωγμένη στο κουτί μυρίζει καλύτερα).
Ζούμε σε ένα πολιτικό σύστημα που είναι ο ορισμός του κλισέ, των δεδομένων, των αριθμών, των συγκεκριμένων κινήσεων που κάθε ρομποτάκι πρέπει να κάνει στην ώρα του. Κάθε καλός μαθητής πρέπει να υπακούει στο δάσκαλό του αλλιώς θα τις φάει, κάθε υπήκοος πρέπει να νοιώθει και να αποδέχεται το ότι είναι υπήκοος.
Σε τι ωφελεί λοιπόν αυτός ο επιτάφιος? Να θυμόμαστε πως ίσως κάποια μέρα έρθει η ανάσταση? Να τιμούμε το σώμα των εργατών που κρεμάστηκε με τα καρφιά του μνημονίου? Να κουβαλάμε για λίγο στο σταυρό όλοι μαζί όπως κάνουν σε κάποιες χώρες στη θρησκευτική ιεροτελεστία της σταύρωσης για να εκστασιαζόμαστε (μη πω καμιά άλλη λέξη) ένα τέταρτο και μετά πάλι τα κεφάλια μέσα?
Βρήκα ώρα να τα βάλω με το κόμμα ε? Μα γαμώ το κέρατό μου ποτέ δεν είναι πρέπον τελικά να τα βάλεις με το κόμμα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ίσως κι από τότε που θυμάται το δικό του εαυτό ο πατέρας μου ήταν ιεροσυλία να τα βάλεις με το κόμμα.
Υπήρξαν πολλές φορές στη ζωή μου που αναρωτήθηκα μήπως θα έπρεπε να καθιερωθεί στα σπίτια των παραδοσιακών αριστερών η βάπτιση με τη γέννηση ενός τέκνου, η μετάληψη στο Περισσό, η εξομολόγηση κάθε φορά που θα αμαρτάνεις σκεπτόμενος κλπ κλπ....
Κι όταν υπάρχει εκείνη η γνωστή φράση που πρέπει να με φορτώσει τύψεις για την αχαριστία μου, για το ότι εγώ ένα άχρηστο και αμέτοχο ανθρωπάκι κρίνω εκείνους που έδωσαν το αίμα τους γι΄αυτό το τόπο, προσπαθώ να καταλάβω πως έτσι εύκολα μια αριστερά που παίζει χρόνια το δικό της παιχνίδι του εντός βουλής, τη βουλή ενός φασιστικού ενδεδυμένου με τη στολή της δημοκρατίας, συστήματος γιατί πρέπει ο οποιοσδήποτε αγανακτισμένος πολίτης να πρέπει να της δίνει τα εύσημα του αγώνα?
Τι σας κόστιζε άραγε όλο εκείνο τον όγκο που με θρησκευτική ευλάβεια ακολουθούσε όπως πάντα τις ντουντούκες σας να τον οδηγήσετε να κλείσει όλο το χώρο γύρω από τη βουλή. Να κάτσει κάτω σε μια διαμαρτυρία διαρκείας, να ακούγονται οι φωνές, τα συνθήματα, τα τραγούδια μέχρι που να τους σπάσουν τα νεύρα, έτσι για τη τιμή των όπλων.
Τι αντιπροσωπεύει σε μια εποχή που σφάζονται οι εργαζόμενοι σαν πρόβατα, που οι εργατικοί νόμοι σκίζονται και γίνονται χαρτοπόλεμος στο καρναβάλι του ΔΝΤ, που η δυστυχία αρχίζει και σκεπάζει τη πλειοψηφία ενός ολόκληρου λαού, τι νόημα έχει η διακριτικότητα, η κομψότητα, η ευγενής άμιλλα, οι ψαλμωδίες και τα λιβάνια?
Ξέρω, ξέρω. Να έρθουμε να γραφτούμε στα σωστά συνδικάτα, να γραφτούμε στο κόμμα, να αρχίσουμε από κάτω τη δουλειά, να εισχωρήσουμε μέσα στους χώρους δουλειάς, να σκάααααααψουμε όπως θα έλεγε κι ο Φωτόπουλος στο «οι γερμανοί ξανάρχονται»....
Δεν θέλω να το πω γιατί με πληγώνει κι εμένα, αλλά κι ο κύριος Χατζηδάκης ανυποψίαστος είχε βγει να πιει το καφεδάκι του, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ ήταν πιο σώφρον και δεν έσκασε μύτη πουθενά, εσείς ακόμα είστε μέσα στη καλή χαρά και τη σιγουριά του θρόνου. Προσέξτε γιατί στο χαμό που έρχεται το πρώτο πράγμα που διψά να κάνει ο κάθε κακομοίρης είναι να γκρεμίσει τους θρόνους. Όποιο χρώμα κι αν έχουν. Δεν κοιτάει ούτε ιδεολογίες, ούτε κανόνες, ούτε αν ο προπάππους ήταν αγωνιστής κι έδωσε αίμα. Το τώρα θα κοιτάξει. Τι αίμα δίνεις εσύ τώρα.
Έτσι προσέξτε λοιπόν, γιατί καμιά μέρα όταν θα σας ρωτήσουν για εκατομμυριοστή φορά τι να κάνουμε για να ανατρέψουμε το πολιτικό σκηνικό, για να πάρουμε το δίκιο στα χέρια μας, για να τους τρομάξουμε και ξεκινήσετε να λέτε....
Πρέπει να σκααααααααααψουμε ....Μήπως βρεθείτε μέσα στο λάκκο.

vasiliskos2