Aν και καθυστερημένη, είναι δίκαιη η οργή των πολιτών για την ατιμωρησία των πολιτικών.
Δυστυχώς, το πολιτικό σύστημα λειτούργησε ως τυπική συντεχνία. Φρόντισε να προστατεύσει τα μέλη του ακόμη και από διώξεις για καραμπινάτες παρανομίες. Το κακό είναι ότι αυτή η παράδοση συνεχίζεται, με τις ομόφωνες σχεδόν αποφάσεις περί μη άρσης της ασυλίας των βουλευτών για κατηγορίες που δεν αφορούν τα βουλευτικά τους καθήκοντα. Είναι ένα άγος του πολιτικού συστήματος που κάποτε πρέπει να σταματήσει.
Οπως και όλα τα πράγματα στην Ελλάδα, είναι ανάγκη να αλλάξει εκ βάθρων και η πολιτική διαδικασία. Να τερματιστεί η σκανδαλώδης ατιμωρησία των πολιτικών. Γι’ αυτό τον λόγο πρέπει να αλλάξει το Σύνταγμα, ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, ο νόμος περί ασυλίας των βουλευτών, όπως και οι διαδικασίες του "πόθεν έσχες" της περιουσίας των πολιτικών.
Η οργή, όμως, δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος. Μέσα σε κατάρες και αναθέματα δεν λαμβάνονται οι καλύτερες αποφάσεις. Ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος του "ασυμβίβαστου". Οσοι θυμούνται η αναθεώρηση του Συντάγματος του 2000, έγινε σε αντίστοιχο πολιτικό κλίμα που διαμόρφωσαν οι (όχι καλύτερες) τηλεοπτικές εκπομπές. Ούρλιαζαν τότε τα ΜΜΕ για βουλευτές που έγιναν "συνήγοροι εμπόρων ναρκωτικών", έγινε συνταγματική επιταγή το "ασυμβίβαστο". Κατόπιν, τα ίδια ΜΜΕ ούρλιαζαν για τους παραλογισμούς που γέννησε το ασυμβίβαστο, και το 2005 καταργήθηκε η συγκεκριμένη διάταξη. Ενα πολιτικό πρόβλημα, έγινε νομικό, δημιούργησε προβλήματα για να λυθεί τελικώς με πολιτικό τρόπο. Οι ψηφοφόροι δεν εξέλεξαν όσους τους προσέβαλαν.
Είναι κοινός τόπος πλέον ότι το άρθρο 86 του Συντάγματος πρέπει να καταργηθεί.
Ορθώς, αλλά αυτό δεν αρκεί. Πρέπει ταυτόχρονα να ωριμάσει η ελληνική κοινωνία και να σοβαρευτούν όσοι υπηρετούν τους θεσμούς της. Απαιτεί θαρραλέους, ανεξάρτητους και με γνώσεις δικαστές. Πολιτικούς που δεν θα βλέπουν μόνο το βραχυχρόνιο όφελος των επιλογών τους, αλλά θα αναλογίζονται το μακροχρόνιο κόστος της χώρας από την έλλειψη δικαιοσύνης.
Χρειάζεται επίσης πολίτες που δεν θα επιλέγουν εκείνους που χαϊδεύουν αυτιά, αλλά ακέραιους, οι οποίοι δεν θα διστάζουν να γίνουν δυσάρεστοι.
Μπορούμε να το κάνουμε;
Φυσικά, αλλά οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι ο δρόμος είναι μακρύς και ο λαϊκισμός ελλοχεύει σε κάθε στροφή.
Λίγο αργά για δάκρυα Πάσχο. Αυτά έπρεπε να είχαν γίνει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι δεν σώζεται παρτίδα ούτε και με τις εκλογές. Θέμα χρόνου πλέον το πεζοδρόμιο.
Ο Πάσχος είναι ένας υπερακραίος κύρηκας του νεοφιλελευθερισμού και συνεπώς ότι λέιε δεν μπορεί παρα να θεωρηθεί ώς αποτέλεσμα της απεχθούς ιδεολογίας του. Καλώ τον γιανιώτη να μην ξαναδημοσιεύσει άρθρο του
ΑπάντησηΔιαγραφή