Φαήλος Κρανιδιώτης: Αρχηγός όχι διαχειριστής.!

Με νέο άρθρο επιστρέφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης στην εφημερίδα "Δημοκρατία", με τίτλο: "Αρχηγός, όχι διαχειριστής".

Διαβάστε αναλυτικά το άρθρο:

"Η καθεστωτική παράγκα θέλει μόνο πειθήνιους διαχειριστές. Κι ως τώρα βρίσκει αρκετούς πρόθυμους μέσα στο πολιτικό προσωπικό. Αυτούς που αισθάνονται ότι ανήκουν σε μια συντεχνία που έχει δικά της συμφέροντα, συχνά αντίθετα από αυτά του έθνους και της πατρίδας, αντίθετα από τα συμφέροντα των πολλών και αδύναμων. Θα θέλανε λοιπόν πολύ κι ο Αντώνης Σαμαράς να είναι άλλος ένας φοβικός υποτακτικός του προθαλάμου τους. Περιορισμένης ευθύνης.

Διότι το σύστημα της μεταπολιτευτικής παρακμής, η ανώνυμη εταιρεία διαπλοκής, πολιτικών και ΜΜΕ, θέλει να ελέγξει την πτώση, να μειώσει τις απώλειές της και, ει δυνατόν, να φορτώσει όσες περισσότερες γίνεται στον λαό. Πάνω απ’ όλα όμως, να μπορέσουν να μείνουν στα "κόλπα", να μην διαταχθεί η παρασκηνιακή εξουσία τους.

Γι’ αυτό ακολουθείται μια διπλή μέθοδος: απειλές κι εκβιασμούς για οικονομικό Αρμαγεδδώνα στους πολίτες, υπονόμευση κι απόπειρα ποδηγέτησης της αξιωματικής αντιπολίτευσης και του αρχηγού της, με παράλληλες επιχειρήσεις "προπαγανδιστικού πολέμου". Στόχος των επιχειρήσεων αυτών, να ακυρωθεί το βασικότερο πλεονέκτημα του Αντώνη Σαμαρά, το καθαρό του παρελθόν, το καθαρό του πρόσωπο. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν μετείχε στο "πάρτι" της λεηλασίας της χώρας και η μεταπολιτευτική παράγκα, που στο χαλάκι της εξώπορτάς της κοιμούνται ένας ζογκλέρ και μια κυρία, το ξέρει. Τα λαμόγια ξεχωρίζουν πάντα τους καθαρούς, ενώ οι καθαροί δεν ξεχωρίζουν πάντα τα λαμόγια.

Πολλές φορές και με τεράστιο προσωπικό κόστος, ως τα όρια του πολιτικού αφανισμού, βρέθηκε απέναντι στις μειοψηφίες επιλογές που έβλαπταν τα εθνικά συμφέροντα. Όπως τότε, έτσι και τώρα, συντάχθηκε με τη λαϊκή πλειοψηφία, τα αισθήματα και τα συμφέροντά της, απέναντι στη μειοψηφία των απόψεων που κυριαρχούν στην πολιτική συντεχνία της παρακμής.

Γι’ αυτό θέλουν να τον βάλουν στον ζυγό της συνενοχής και παράλληλα να τον "λερώσουν" με ψέματα, ώστε να πουν "έλα μωρέ, κι αυτός ίδιος είναι". Οι κολοβές αλεπούδες της μπατιρημένης κρατικοδίαιτης ολιγαρχίας θέλουν τον μόνο φάρο ελπίδας του λαού να τον εμφανίσουν σαν και του λόγου τους.

Φουσκώνοντας δημοκοπικά κατά καιρούς την κάθε γραφική τους ορντινάτσα, διαστρεβλώνοντας ή αποκρύπτοντας τις πολιτικές θέσεις και πρωτοβουλίες του αρχηγού της ΝΔ, δημιουργώντας "διαρροές" ανύπαρκτων εσωτερικών συγκρούσεων, προσπαθούν να κοντύνουν τη δυναμική του, να δημιουργήσουν αναχώματα στο καθαρό κύμα που θα σαρώσει τη σαβούρα τους. Κύρια όργανα της υπονόμευσης η παραπολιτική, η μικροπολιτική, τα ψεύδη των "διαρροών", απ’ τα οποία, κι αν αποκαλύπτονται, κάτι μένει.

Βραχυπρόθεσμος στόχος η πρόκληση εσωστρέφειας, μεσοπρόθεσμος η υποταγή του μόνου πραγματικού κινδύνου για το ΠΑΣΟΚ και το μεταπολιτευτικό παρακμιακό σύστημα, ώστε να μπει στον ζυγό της συγκυβέρνησης και της συνενοχής. Μακροπρόθεσμους στόχους δεν έχουν γιατί και οι ίδιοι ξέρουν ότι τότε μπορεί να μην υπάρχουν.

Ξεχνάνε όμως ο βασικότερο, την αιτία και της ανασφάλειάς τους, αυτό που θα τους στείλει στον πολιτικό τάφο: ότι ο Αντώνης Σαμαράς πραγματικά δεν είναι σαν τα μούτρα τους. Προσπαθούν να τον ερμηνεύσουν με τα μόνα εργαλεία και τους μόνους τρόπους που ξέρουν.

Με την "καμαρίλα" μέσα στην οποία ανδρώθηκαν. Αδυνατούν να κατανοήσουν ότι ο Αντώνης δεν έχει "πελάτες", έχει ορκισμένους φίλους, αμέτρητους. Δεν έχει "αυλή", έχει στρατιώτες.

Δεν μπορούν να χωνέψουν ότι είναι παλαιάς κοπής χαρισματικός ηγέτης, που δίνει γραμμή και δεν παίρνει, που δεν έχει δουλόφρονες "υποτακτικούς", αλλά αφοσιωμένους εθελοντές. Δεν μπορούν να καταλάβουν σχέσεις που δεν βασίζονται στη ρουφιανιά, το ανήθικο αλισβερίσι και την εξάρτηση. Η κοινή πίστη σε ιδέες και στον αρχηγό που τις εκφράζει, η συντροφικότητα και το συναγωνιστικό πνεύμα τούς είναι ξένα, ακατανόητα.

Η πίστη σε οτιδήποτε τούς είναι ακατανόητη. Άνθρωποι που κοιτούν μόνο τα παπούτσια τους και που σκυφτούς, πάντα, τους περνάνε για τραπεζάκια στους προθαλάμους των επιχειρηματιών δεν μπορούν να χωνέψουν ότι υπάρχουν άνθρωποι που ζουν όρθιοι κι ατενίζουν τους μακρινούς ορίζοντες. Οι οδοιπόροι για τα Σούσα δεν θα 'βρισκαν ποτέ τον δρόμο για τον Μαραθώνα.

Η στάση του στο Μνημόνιο ήταν ένα σοκ για το παρακμιακό μεταπολιτευτικό σύστημα.

Μα πώς αυτός ο αστός, ο απόφοιτος του κολεγίου και του Χάρβαρντ, αντί να συνταχθεί με τους 100 τραπεζίτες, τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και τις καλοπληρωμένες Φιλιππινέζες της παραπληροφόρησης των 8.30, πήγε απέναντι, με τον λαό;

Δεν καταλαβαίνουν ότι το έκανε γιατί ο Αντώνης Σαμαράς είναι αληθινός αστός.

Γιατί ξέρει ότι κάποτε στο φιλόξενο σαλόνι της φαμίλιας του, που έδινε στην πατρίδα και δεν έπαιρνε από αυτήν, οργάνωναν τις νικηφόρες εξορμήσεις του ελληνισμού ο Ελευθέριος Βενιζέλος κι ο Πλαστήρας.

Γιατί δεν είναι απόγονος μαυραγοριτών και δωσίλογων, αλλά δημιουργών. Γιατί ξέρει τι είναι να πεθαίνεις για την πατρίδα, ακόμη κι από ντροπή, όταν τη βλέπεις δούλα.

Γιατί ξέρει ότι η αληθινή αστική τάξη πρέπει να έχει αίσθημα ευθύνης, καθήκον προστασίας του πολυτιμότερου αγαθού της πατρίδας, που είναι οι άνθρωποι, ο λαός.

Χθες, αυτός ο αληθινός αστός, φυσική ηγεσία του έθνους, που έχει πάρει τη μόνη θέση που του αρμόζει, ανάμεσα στις μάζες των πολλών που περιθωριοποιούνται και στο πλευρό της μεσαίας τάξης, που αντιμετωπίζει το φάσμα του αφανισμού, έδωσε την ξεκάθαρη απάντησή του. Είπε πως είναι αρχηγός του λαού, όχι διαχειριστής των άπλυτων της παρακμής. Ούτε συναυτουργός ούτε τσιλιαδόρος τους.

Ακούστε λοιπόν, το Ζάππειο ΙΙ, ακούστε τις θέσεις του στα εθνικά θέματα, στα πάντα. Είναι το δρομολόγιό μας για το μέλλον, με πρωθυπουργό τον μόνο, απ’ όλους αυτούς, που στη ζωή του ανέπλευσε μόνος το ποτάμι. Φανταστείτε τι μπορεί να κάνει με όλους τους Έλληνες μαζί του...".