"Τι ώρα είναι; Ώρα να φύγουν"

Του Γρηγόρη Ρουμπάνη

Ίσως το πιο πετυχημένο σύνθημα στην πλατεία Συντάγματος την οποία κατέκλυσαν χιλιάδες λαού το απόγευμα της Τετάρτης, 25 Μαΐου 2011. Απαντά ευθέως:

• Στους εμπνευστές και εκτελεστές της νέας υποδούλωσης του ελληνικού λαού.
• Στην τρόικα που ζητάει «κι άλλα».
• Στους Ισπανούς του κινήματος «αγανακτισμένοι», οι οποίοι αναρωτήθηκαν «τι κάνουν οι Έλληνες;» ή και διατύπωσαν το χλευαστικό σύνθημα «κάντε ησυχία, μην ξυπνήσετε τους Έλληνες».
• Στους… ήσυχους συμπατριώτες μας, οι οποίοι πίστεψαν, οι αφελείς, ότι όσα σκαρφίστηκε η παρέα του Γιώργου Παπανδρέου, ή Jeffrey (όπως τον αποκαλούσαν όσο ζούσε στις ΗΠΑ), ήταν για το καλό και το νοικοκύρεμα της πατρίδας.
• Στην αποχαυνωμένη Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, η οποία αρκείται στα οικονομικά ωφελήματα που έχει και δεν εννοεί να χάσει την κουτάλα μέσα από τη μαρμίτα.
• Σε όσους καλοβλέπουν τη «συναίνεση» με όσα αυτή συνεπάγεται.

Όπως όλα δείχνουν, οι συγκεντρώσεις δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων στην πλατεία Συντάγματος, την πλατεία του Λευκού Πύργου, της πλατείας Γεωργίου, της παραλίας του Βόλου και αλλού, ήταν η αποδοχή στο κάλεσμα που σκέφτηκαν κάποιοι νέοι άνθρωποι, οι οποίοι βρίσκονται έξω από τα γνωστά κομματικά κιγκλιδώματα ή τις συνδικαλιστικές νόρμες. Πολλοί θα κοιτάξουν να οικειοποιηθούν το νεογέννητο κίνημα. Μερικοί θα φροντίσουν να το προβοκάρουν, όπως συχνά συμβαίνει στην Ελλάδα. Οι «ειδικοί» θα επιδιώξουν να το φέρουν στο… σωστό δρόμο, να το ντύσουν, να το στολίσουν και στο τέλος να το καταστρέψουν. Όπως περίπου έγινε και με τη γενιά της μεταπολίτευσης, με κάθε γενιά που εξεγέρθηκε στο παρελθόν. Αυτός ο κίνδυνος πάντα υπάρχει για κάθε αυθόρμητη εξέγερση.

Ωστόσο το μήνυμα είναι καθαρό: το πολιτικό σύστημα, το οποίο έφερε τον πολίτη στη σημερινή απελπισία, έχει τελειώσει. Κάτι καινούργιο θα έρθει. Αυτή τη φορά όμως και ο πολίτης έχει διπλή πια την ευθύνη να μην δεχτεί κάτι κάλπικο ως νέο και ελπιδοφόρο. Να μη δεχτεί σωτήρες, απελευθερωτές και φωτισμένους ηγεμόνες ή ηγέτες.

Το καθαρό νέο σύστημα θα πρέπει να στηρίζεται σε μια νέα σεισάχθεια, τουτέστιν αναδιανομή του πλούτου, διαγραφή χρεών, υποχρέωση των οικονομικά ισχυρών να συμμετέχουν κατά τη δύναμή τους στην εξυπηρέτηση των δημοσίων δαπανών, έλεγχο των πηγών πλουτισμού για τον καθένα, εξασφάλιση και προστασία της εργασίας. Σ’ αυτές τις προϋποθέσεις μπορεί να γίνει η θεμελίωση της δημοκρατίας: το κράτος του δήμου, των πολιτών.