Άσυλο και καταλήψεις.!

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, με αφορμή το -ετήσιο πλέον- νέο νομοσχέδιο για την Παιδεία γίναμε για πολλοστή φορά θεατές του θεάτρου των καταλήψεων των πανεπιστημιακών –και όχι μόνον- ιδρυμάτων από τους κατ’ εξακολούθηση βιαστές τους, τους τρομοκράτες της κόκκινης και ροζ αριστεράς, από κοινού με τον πολύχρωμο θίασο των κουρασμένων συνοδοιπόρων φοιτητοπατέρων των λοιπών... κομματικών παρατάξεων.
Επί πλέον πρόσχημα για τις φετινές καταλήψεις αποτέλεσε η πρόβλεψη του νομοσχεδίου για την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, το οποίο χρόνια τώρα διασφαλίζει την κυριαρχία και ατιμωρησία των αριστερών συμμοριών στους πανεπιστημιακούς χώρους, αλυσοδένοντας με προμηθεϊκά δεσμά την ακαδημαϊκή κοινότητα. Εν τούτοις, η υποκρισία της αριστεράς, που δεν ενδιαφέρεται φυσικά για την Παιδεία, αλλά αποκλειστικά για την διαιώνιση της τρομοκρατικής κυριαρχίας της εντός των ιδρυμάτων, κυριαρχίας απολύτως δυσανάλογης προς το συντριπτικά ελλειπτικό κοινωνικό της έρεισμα, έχει στην παρούσα φάση υπερβεί κάθε ανεκτό όριο. Διότι η ίδια η πρακτική των καταλήψεων την οποία εφαρμόζει, έρχεται σε άκρα αντίθεση με τον θεσμό τον οποίο δολίως δήθεν υπερασπίζεται μέσω των καταλήψεων, δηλαδή το άσυλο.
Πράγματι, ενώ το άσυλο είναι η προάσπιση της ελευθερίας πρόσβασης στους χώρους των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων όπου διακονείται η γνώση και η απαρακώλυτη διακίνηση των ιδεών εντός της ακαδημαϊκής κοινότητας, η βία της κατάληψης δεν είναι παρά η άρνησή του, αφού καταλύει ακριβώς την ελεύθερη προσπέλαση ανθρώπων και ιδεών στον πανεπιστημιακό χώρο. Είναι δηλαδή πράξη ισοδύναμη με τον βιασμό μιας γυναίκας, προκειμένου ο βιαστής να καταδείξει πόσο εξευτελιστική και επονείδιστη πράξη είναι ο βιασμός.
Αλλά η αριστερά ουδόλως ενδιαφέρεται για την Παιδεία, που ούτως ή άλλως είναι κοινός μόχθος διακόνου και διδασκάλου για το όργωμα και την σπορά των τραχέων και αγεώργητων πεδίων της γνώσεως και η εκ παραλλήλου καλλιέργεια, δηλαδή η σφυρηλάτηση χαρακτήρος και ήθους στο πυρωμένο αμόνι και ακόνι της Πόλεως, αλλά ενδιαφέρεται μόνον για την συντήρηση και εξάπλωση των ιδεολογικών κεκτημένων της, που δίκην καρκινικού όγκου βιάζουν, περιστέλλουν και καταπνίγουν την ζωή της πανεπιστημιακής και κατ’ επέκταση της λαϊκής κοινότητας.
Το έργο της αποκάθαρσης της ακαδημαϊκής κοινότητας από το αριστερό άγος και της παλινόρθωσης της Παιδείας δεν δύναται να αναλάβει και να φέρει εις πέρας η αποσυντεθειμένη και σαπισμένη δημοκρατία. 

Το έργο της κάθαρσης, σαν σε ελληνική τραγωδία, πρέπει να το αναλάβουμε Εμείς.

xryshaygh