Η κυβέρνηση απέθανε, ζήτω η συγκυβέρνηση;

Με την επερχόμενη ελεγχόμενη χρεωκοπία θα εκμετρήσει προφανώς το ζην της και η ελληνική κυβέρνηση. Δεν είναι απαραίτητο να συμφωνήσει κανείς με την άποψη ότι ο Παπανδρέου ήρθε για να εκτελέσει συμβόλαιο σε βάρος της χώρας και του λαού της, αλλά όπως και να 'χει το πράγμα τη δουλειά της η κυβέρνησή του την έκανε. Φτώχυνε δραματικά τους ανθρώπους, επέβαλε καθεστώς δουλείας, διέλυσε όσα οι εργαζόμενοι χρειάστηκαν πενήντα... χρόνια αγώνων για να κατακτήσουν, κατασκεύασε ένα καθεστώς Φρανκεστάιν για τα επόμενα χρόνια, ή και τις επόμενες δεκαετίες. Ε, φυσικό ήταν προκαλώντας τέτοιας έκτασης δολιοφθορά να φθαρεί και η ίδια ανεπανόρθωτα και να μην είναι σε θέση πια ούτε τις εντολές να διεκπεραιώσει.
Μπορεί, λοιπόν, κανείς να προβλέψει, χωρίς να χρειάζεται να είναι μάντης, ότι αφού κάνει νόμο και το νέο νομοσχέδιο της καθολικής συμφοράς, χειροκροτήσει τη χρεωκοπία που υποτίθεται ότι εξόρκιζε και κάνει το χρέος της απέναντι στους πιστωτές με τον νέο προϋπολογισμό, θα πάει στο καλό. Για τα καλά μάλιστα, γιατί ποτέ μετά τη Μεταπολίτευση κυβέρνηση δεν γνώρισε τέτοια φθορά και δεν προκάλεσε τόσες αντιδράσεις - ακόμα και τόσο μίσος, αν κρίνουμε από τα γιαούρτια και τα γιούχα που συνοδεύουν τα μέλη της σε κάθε δημόσια εμφάνισή τους. 

Η τελευταία δημοσκόπηση της Public Issue που δίνει τη Ν.Δ. εννιά μονάδες μπροστά, τα μικρά κόμματα μεγαλωμένα και τη δημοτικότητα του Παπανδρέου στο ναδίρ των μεταπολιτευτικών ναδίρ δεν αφήνει κανένα περιθώριο αισιοδοξίας στα καλά παιδιά της κυβέρνησης του Μνημονίου.
Αναλώσιμοι ήταν εξάλλου και το διατυμπάνιζαν υπερηφάνως από την αρχή που δέχτηκαν να παίξουν το περνά-περνά η μέλισσα με την τρόικα.
Η φράση: "Εμείς θα σώσουμε τη χώρα ανεξάρτητα από το πολιτικό κόστος που αυτό συνεπάγεται" υπήρξε η επωδός κάθε σκληρού μέτρου, άποψη πάντως που δεν εξηγεί καθόλου γιατί αφού έσωζαν τη χώρα έχαναν σε υποστήριξη - οι Έλληνες δεν θέλουν να σωθεί η χώρα τους; Αυτή είναι όμως μια άλλη ιστορία, ο καθένας εξάλλου έχει το αναφαίρετο δικαίωμα. Ακόμα και σε καθεστώς Μνημονίου, να διαβάζει την ιστορία και να βλέπει τον εαυτό του μέσα σ’ αυτή με τον δικό του τρόπο. 

Ακόμα κι ο Τσολάκογλου, αν διαβάσετε τα απομνημονεύματά του, λέει: "Ευρέθην αντιμέτωπος ιστορικού διλήμματος, ή ν' αφήσω να συνεχισθή ο αγών και να γίνη ολοκαύτωμα, ή ν' αναλάβω την πρωτοβουλίαν της συνθηκολογήσεως... Τολμήσας δεν υπελόγισα ευθύνας... Μέχρι σήμερον δεν μετενόησα δια το τόλμημά μου. Τουναντίον αισθάνομαι υπερηφάνειαν". 

Είδατε τι κάνει η πουτάνα η ιστορία; 

Ολοκαύτωμα ή συνθηκολόγηση ο ένας. Χρεωκοπία ή συνθηκολόγηση ο άλλος. Και στο τέλος έγινε και το ολοκαύτωμα και η χρεωκοπία και το μόνο που έμεινε ποιο ήταν; Η συνθηκολόγηση αλλά και η υπερηφάνεια εκείνων που τη διέπραξαν.
Τέλος πάντων, μια ξεχαρβαλωμένη κυβέρνηση θα μας αφήσει όπως φαίνεται πολύ γρήγορα χρόνους, υπερήφανη πρωταθλήτρια του άλματος εις βάθος για τη χώρα και τον εαυτό της. Και το ερώτημα που απασχολεί είναι: Μετά τον Παπανδρέου τι - ή ποιος; Γιατί αν πιστεύει κανείς ότι οι κηδεμόνες και οι τοποτηρητές θα αφήσουν την Ελλάδα στο έλεος του "Δεν Πληρώνω" είναι μακριά νυχτωμένος. Ήδη παίζει δυνατά η εκδοχή της συγκυβέρνησης - μέχρι κι ο Βενιζέλος λέγεται ότι το έχει αποδεχτεί. Έτσι και η ευρεία συναίνεση εξασφαλίζεται, και η Ν.Δ. παίζει τον εθνικό της ρόλο χωρίς να επωμιστεί όλο το κόστος (κανένα χρόνο είναι ζήτημα αν θα αντέξει στην περίπτωση αυτή) και το ΠΑΣΟΚ πέφτει στα μαλακά. Αν θέλετε μάλιστα, η κίνηση θα ερμηνευτεί και ως υπακοή στη διαταγή του λαού, αφού, όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, κανένας δεν πρόκειται να εξασφαλίσει αυτοδυναμία.
Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα και μη μας φανεί παράξενο αν ξημερωθούμε το δύσκολο 2012 με Σαμαρά πρωθυπουργό, Βενιζέλο ή Χρυσοχοΐδη αντιπρόεδρο της κυβέρνησης σωτηρίας και Καρατζαφέρη, ή ακόμα καλύτερα Άδωνι, υπουργό Προστασίας του Πολίτη. 

Και το αγωνιώδες ερώτημα επανέρχεται από Κυριακή σε Κυριακή: αν αυτοί προετοιμάζουν τη συναινετική τους λύση, οι άλλοι πώς προετοιμάζονται για τη συναινετική ακύρωσή της;

Θανάσης Καρτερός