Οι δανειστές πρώτοι απ΄ όλους δεν βλέπουν κανένα λόγο να μας σώσουν όσο έχουν...στα χέρια τους την διαχείριση της οικονομίας και την εθνική κυριαρχία για μεταρρυθμίσεις και ριζικές κοινωνικές ανακατατάξεις. Κερδίζοντας χρόνο θα δουν τι τελικά θα κάνουν με την ασήμαντη (γι΄ αυτούς) Ελλάδα όταν αναμορφώσουν τον ευρωπαϊκό οικονομικό χάρτη. Μέχρι τότε θα μας έχουν σβήσει παντελώς από την ευρωπαϊκή μεταποιητική και εμπορική γεωγραφία.
Τα περί εξαγωγών και εξωστρέφειας της εθνικής παραγωγής είναι ελαφρώς αστεία και επειδή συνδέονται μόνο με κλαδικά επιχειρηματικά αιτήματα θα έχουν σύντομα και ημερομηνία λήξεως.
Το επόμενο σκέλος που θα σβήσει θα είναι η ενεργειακή Ελλάδα που βρίσκεται ήδη στο περιθώριο των ανακατατάξεων της ενεργειακής ζώνης της Ανατολικής Ευρώπης, των Βαλκανίων και της ευρύτερης περιοχής των χωρών του Ευξείνου Πόντου.
Άλλωστε οι γνωστές εγχώριες πολιτικές «φούσκες» των κυβερνήσεων από τον κ. Κ. Σημίτη μέχρι και σήμερα για τον δήθεν ρόλο της Ελλάδος στις ενεργειακές ανακατατάξεις έχουν ήδη σκάσει .
Και θα εξαφανιστούν τελείως όταν η ΔΕΗ, η ΔΕΠΑ και τα ακόμη ελεγχόμενα, έμμεσα, από το κράτος διυλιστήρια θα αλλάξουν χέρια. Με ταχύτατες μάλιστα διαδικασίες.
Όταν φθάσει ή ώρα της αποκρατικοποίησης, με ρυθμό πολυβόλου, τότε θα αντιληφθούμε ότι ο αφανισμός της Ελλάδας και από τον ενεργειακό χάρτη της Ευρώπης ήταν προσχεδιασμένος τόσο από τις ΗΠΑ όσο και από την Ευρώπη πριν από το 2000.
Απλώς μας άφησαν να νομίζουμε ότι έχουμε ρόλο στις ευρωπαϊκές ενεργειακές μπίζνες και τα σχέδια για τις χώρες που πραγματικά θα αναλάβουν ρόλο όπως, για παράδειγμα, η Τουρκία.
Οι πολιτικοί του σημερινού πολιτικού φάσματος θέλουν επίσης χρόνο για να ανασυνταχθούν και να επανακάμψουν ως «Σωτήρες» του έθνους και των σκληρά δοκιμαζόμενων Ελλήνων...
Όσο δεν βρίσκουν τα πρόσωπα, τα σχήματα και ιδίως την ιδεολογία που θα καλύψει την «σταυροφορία» σωτηρίας της χώρας... τόσο θα χρειάζονται χρόνο και συνεπώς θα πρέπει να συντηρούν την σημερινή μιζέρια για να μεγαλώνει η αγανάκτηση και η προσδοκία των χαχόλων (έτσι μας βλέπουν) ψηφοφόρων. Συνεπώς και οι πολιτικοί δεν έχουν ούτε την άδεια (από τους δανειστές) ούτε την δυνατότητα, λόγω των δικών τους επαγγελματικών προβλημάτων, να μας σώσουν.
Άρα και αυτοί συνεχίζοντας το παρατράγουδο των υποχρεώσεών μας προς τους δανειστές θα γονατίζουν τους φορολογούμενους και όποιον μπορεί ακόμη να σηκώσει κεφάλι.
Οι «κεφαλαιούχοι» και οι «επενδυτές διαχειριστές» των κεφαλαίων εκείνων που παίζουν χοντρά το παιχνίδι της δραχμής θα συνεχίζουν να τζογάρουν με την ψυχολογία των πανικοβλημένων καταθετών για να αδυνατίζουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα και να διασφαλίζουν την συνέχιση της κακομοιριάς και της εξαθλίωσης στην χώρα.
Συνεπώς και αυτοί κερδίζουν όσο δεν διακρίνεται σωτηρία του τόπου.
Οι επιχειρηματίες κρατικοδίαιτοι και μη όλων των τομέων της οικονομίας θέλουν επίσης χρόνο για να ολοκληρώσουν της προϋποθέσεις εφαρμογής μιας εργασιακής πολιτικής χωρίς όρια, χωρίς οροφές, χωρίς συλλογικότητα και πάνω απ΄ όλα χωρίς ωράρια, αντιρρήσεις και αντιδράσεις.
Η εξίσωση μισθών και ημερομισθίων σε εκείνα της Βουλγαρίας και αργότερα της Τουρκίας στο όνομα της ανταγωνιστικότητας της εθνικής παραγωγής είναι θέμα χρόνου.
Και αυτόν τον χρόνο επιδιώκουν και οι επιχειρηματικές τάξεις που δεν έχουν κανένα λόγο να βάλουν τα κεφάλαιά τους για να σώσουν ακόμη και τις επιχειρήσεις τους.
Αν βρεθεί κράτος και κυβέρνηση που θα θελήσει να σώσει τις επιχειρήσεις τους με προνομιακές χρηματοδοτήσεις προκειμένου να σωθούν οι τελευταίες θέσεις εργασίας έχει καλώς.
Διαφορετικά τα δικά τους τα κεφάλαια δεν πρόκειται να θυσιαστούν στον αγώνα για την διάσωση του τόπου.
Χρόνο θέλουν ακόμη και οι επαγγελματίες συνδικαλιστές κυρίως των κρατικών συντεχνιών για να ανασχεδιάσουν την «αγωνιστικότητα» τους και να πείσουν τους αφανισμένους οικονομικά εργαζόμενους και τους ανέργους ότι είναι χρήσιμοι και στο μέλλον παρά την αποκάλυψη τους καταστρεπτικού τους ρόλου σε όλα τα επίπεδα.
Χρόνο θέλουν ακόμη και αυτοί που περιμένουν να αγοράσουν την κρατική περιουσία με το γνωστό «σύστημα αξιοποίησης» μιας και η σημερινή κυβέρνηση είναι προσωρινή και δεν μπορεί να οδηγηθεί σε ριζοσπαστικές αποφάσεις «σωτηρίας του έθνους».
Αυτόν τον ρόλο τον περιμένουν από την (βεβαία) συγκυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές όποτε και αν γίνουν.
Άρα ούτε αυτοί οι « επενδυτές» είναι αποφασισμένοι να μας σώσουν τώρα και να χάσουν έτσι τα βέβαια κέρδη που θα τους εξασφαλισθούν μετά τις εκλογές.
Με δεδομένες όλες αυτές τις επιδιώξεις και τους στόχους, δανειστών, πολιτικών, «κεφαλαιούχων», «επενδυτών» και εργοδοτών κανείς δεν μπορεί να περιμένει κινήσεις σωτηρίας αλλά μόνο σχεδιασμούς για την δική τους οικονομική σωτηρία...
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου