Η ίδια «Διεθνής» καθιέρωσε και την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας...
(και αν κακοποιούνται εκατομμύρια γυναίκες, σε όλες τις συντεταγμένες του πλανήτη, στα χέρια πατεράδων, συζύγων και εργοδοτών). Η ίδια «Διεθνής» καθιέρωσε και την Παγκόσμια Ημέρα του Δάσους (και ας καταστρέφονται εκατομμύρια στρέμματα δασών ετησίως από εταιρείες υλοτομίας και από δαυλούς εμπρηστών) κ.τ.λ. κ.τ.λ...
Η Διεθνής των Υποκριτών αποτελείται από τις Αρχουσες Τάξεις κυρίως των ισχυρών χωρών, οι οποίες δήθεν κόπτονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι οποίες στα πλαίσια των προπαγανδιστικών μηχανισμών τους, διά των αντιπροσώπων τους, θεσπίζουν μέσω του ΟΗΕ... Παγκόσμιες Ημέρες.
Τις οποίες και εορτάζουν – στάχτη στα μάτια των Λαών!
Την ίδια ώρα των εορτασμών τους, εκατομμύρια παιδάκια και χιλιάδες ασθενείς του AIDS πεθαίνουν για ένα ποτήρι καθαρό νερό, για μια ασπιρίνη, για ένα χάπι κινίνης, για το πιο ευτελές φάρμακο, για μια μπουκιά ψωμί, για ένα κρεβάτι νοσοκομείου...
Πού να περισσέψουν χρήματα από τη Συβαριτική ζωή τους, από τα οπλικά τους συστήματα και από τους εμπόρους χρήματος που έχουν συγκεντρώσει στις απύθμενες τσέπες τους τρισεκατομμύρια δολάρια και ευρώ και λίρες και γιεν και γουάν και χρυσάφι σε χιλιάδες τόνους…
Εόρτασε, φυσικά, και η χώρα μας την Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS με κάποιες ομιλίες και με κάποια αχαμνά ρεπορτάζα στα ΜΜΕ.
Αλλά, ποιος νοιάζεται για την ουσιαστική αντιμετώπιση της μάστιγας αυτής;
Οσοι καθορίζουν τη «μοίρα» της ελληνικής κοινωνίας –και ειδικά του φτωχού Λαού- ζουν στις Βρυξέλλες, στα Βερολίνα, στις Εκάλες, στα Παλαιά Ψυχικά και όχι στην Ομόνοια, στην Πλατεία Βάθη, στη Μενάνδρου, στην Κουμουνδούρου, στο Μεταξουργείο, στη Σωκράτους, στην Αναξαγόρα, στη Ζήνωνος, στην Πειραιώς και σε κάθε σημείο του Κέντρου όπου η επαιτεία συναντά την πορνεία, όπου το λαθρεμπόριο σμίγει με τα ναρκωτικά και όπου η κοινωνική εξαθλίωση ενισχύει την παραβατικότητα και το έγκλημα.
Ας πάνε οι κρατούντες στο Κέντρο να δουν με τα μάτια τους πώς λιπαίνεται και πώς ποτίζεται το AIDS. Σύριγγες για ηρωίνη, όχι μιας, αλλά πολλαπλών χρήσεων, προαγωγοί σε κάθε γωνιά, έρωτες χωρίς προφυλακτικά (σαν τα σκυλιά) στις κώχες των κτιρίων, παραεμπόριο, προκειμένου να καλυφθεί το κόστος της δόσης. Και γυναίκες...
Γυναίκες κάθε χρώματος και κάθε φυλής. Οι οποίες, -ανθρώπινα ράκη- παζαρεύουν με πάσης φύσεως «πελάτες» το κορμί τους –μέχρι και του εξευτελιστικού ποσού των δέκα ευρώ- δηλαδή, για μια μακαρονάδα. Αλλά, αλλά: Ποιος τολμά από τους κρατούντες να πάει στο Κέντρο;
Η απελπισία είναι σκέτη φωτιά. Σκέτο βόλι...
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου