Γιατί ανάμεσα στους αφορισμούς και τα γραφικά σχόλια (πάντα με πλάγιο τρόπο και ουδέποτε με ευθύτητα όπως συνηθίζει το ΠΑΣΟΚ) για τον κ. Μιχ. Χρυσοχοΐδη δεν διέκρινα την παραμικρή διάθεση ή... έστω και πρόθεση των υπολοίπων στελεχών του ΠΑΣΟΚ να αποδεχθούν την εξαθλίωση που προκάλεσε η κυβέρνησή τους στην χώρα.
Ούτε ακόμη την τεράστια ευθύνη για την λανθασμένη συνταγή στην οικονομική πολιτική που οδήγησε την χώρα στον κατήφορο της καταστροφής και το ΠΑΣΟΚ στο περιθώριο και που σαφέστατα έχει εξ ολοκλήρου ο κ. Γιώργος Παπανδρέου και οι επιλογές του σε πρόσωπα, χειρισμούς και μέτρα.
Το έχω ήδη υποστηρίξει (βάσει εγκυρότατων στοιχείων) από την στήλη και το επαναλαμβάνω.
Κανείς από τους δανειστές και από την Τρόικα δεν μας υπέδειξαν να εφαρμόσουμε πολιτική εξαθλίωσης των μισθωτών και των συνταξιούχων. Κανείς από τους δανειστές δεν μας ζήτησε να συνθλίψουμε με κεφαλικούς φόρους, με αυξήσεις του ΦΠΑ και με τέλη ακινήτων ακόμη και εκείνους που είναι κάτω από το όριο της φτώχειας.
Κανείς από την Τρόικα δεν μας υπέδειξε να αφανίσουμε μαγαζάτορες και επιχειρηματίες με στάσεις πληρωμών και απανωτές φορολογήσεις.
Κανείς από τους Ευρωπαίους κυρίαρχους (σήμερα) της οικονομίας μας δεν μας υπέδειξε να καταστρέψουμε την αγορά ακινήτων.
Οι δανειστές απαίτησαν πράγματι πέντε συγκεκριμένα πράγματα.
Να μαζέψουμε όλους τους φόρους χωρίς χατίρια και χωρίς καθυστερήσεις. Να πουλήσουμε όλους τους Οργανισμούς και τις «επιχειρήσεις» του κράτους που έχουν ζημιές και επιβαρύνουν τον δημόσιο κορβανά με συνέπεια να μην μένουν χρήματα για το χρέος.
Να διαλύσουμε όσο κράτος συντηρούμε μόνο για τους κομματικούς τεμπέληδες και τις συντεχνίες που τις χρησιμοποιούμε στις εκλογές για να ξαναπάρουμε την εξουσία.
Να αξιοποιήσουμε την κρατική περιουσία που την έχουμε και αραχνιάζει λόγω ανικανότητας και μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων.
Να ανοίξουμε τα κλειστά επαγγέλματα και να διευκολύνουμε την αναθέρμανση της οικονομίας και την ανάπτυξη.
Επειδή όμως ο κ. Παπανδρέου και τα οικονομικά του επιτελεία δεν είχαν ούτε την γνώση, ούτε την ικανότητα, ούτε και την βούληση να βάλουν χέρι στους φοροφυγάδες, στο κράτος και στους πελατειακούς μηχανισμούς που καταλήγουν στα γρανάζια του κόμματος, έβαλαν χέρι στους συνταξιούχους και τους μισθωτούς που ήταν και εύκολη δουλειά και (όπως πίστευαν) δεν θα κόστιζε πολιτικά στο ΠΑΣΟΚ.
Τις προσωπικές όμως αυτές επιλογές του κ. Γ. Παπανδρέου που κατέστρεψε όλες τις κοινωνικές ομάδες αλλά και την αγορά, ανεβάζοντας τους ανέργους από τις 500.000 στο 1 εκατ. άτομα (γιατί οι συνταξιούχοι και οι μισθωτοί είναι άμεσοι και βασικοί καταναλωτές), τις πέρασαν στον κοσμάκη ως υποχρεώσεις μας προς το μνημόνιο.
Αφού λοιπόν ο κ. Γ. Παπανδρέου διέλυσε το σύμπαν με το πρόσχημα ότι αυτά τα επιβάλλουν οι συμφωνίες με τους δανειστές, θυμήθηκε ξαφνικά ότι είναι και σοσιαλιστής και άρα πρέπει να ζητήσει από τον λαό του, με δημοψήφισμα, την έγκρισή του για την πολιτική του αυτή...
Και όπως αποδείχθηκε στην πράξη το δημοψήφισμα έριξε την κυβέρνησή του. Έριξε το ΠΑΣΟΚ στο 15%. Και τέλος έριξε την εθνική κυριαρχία στα χέρια των δανειστών.
Τώρα το ΠΑΣΟΚ ετοιμάζεται να διεκδικήσει και πάλι την εξουσία στις εκλογές χωρίς να ξεκαθαρίζει αν ο κ. Γ. Παπανδρέου που διέλυσε τα πάντα σε χρόνο - ρεκόρ (μόνο σε δύο χρόνια πρωθυπουργίας) θα ηγηθεί και πάλι της παρατάξεώς του που είναι ήδη ναυάγιο.
Αυτήν είναι η εικόνα που ξεκαθάρισε ο κ. Μιχάλης Χρυσοχοΐδης.
Αυτήν την εικόνα που την είδαμε ξανά στις αρχές του 2009 όταν ο κ. Κ. Καραμανλής ως αμαθής στα δύσκολα και κουρασμένος... ως πρωθυπουργός οδήγησε την χώρα σε πρόωρες εκλογές, δυναμιτίζοντας την παράταξή του που βεβαίως και δεν αντέδρασε αφού έτσι συμβαίνει στις πρωθυπουργικές δικτατορίες.
Ανεξάρτητα λοιπόν από το εάν ο κ. Μιχάλης Χρυσοχοΐδης (ο οποίος κατά την άποψή μου πέτυχε παλαιότερα μόνο ως υπουργός Δημοσίας Τάξεως και όχι σήμερα ως υπουργός Ανάπτυξης) επιδιώκει την πολιτική του αναρρίχηση και ανεξάρτητα από το εάν δικαιούται ή όχι την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, αυτό που έχει σημασία είναι ότι παρουσίασε μια συγκεκριμένη ανάγκη.
Ότι αν κ. Γ. Παπανδρέου δεν φύγει το συντομότερο, το ΠΑΣΟΚ δεν θα μπορέσει να βρει τον δρόμο του.
Προσωπικά με αφήνει αδιάφορο η πολιτική φιλοδοξία του κ. Μιχάλη Χρυσοχοΐδη.
Νομίζω όμως ότι είναι σοβαρό λάθος αν μαζί με τον κ. Χρυσοχοΐδη καεί στην κομματική πυρά και η αλήθεια που τόλμησε να περιγράψει.
Η αλήθεια και η τόλμη για κριτική προς τους ηγέτες των κομμάτων που αναμφισβήτητα είναι αυτό που λείπει εδώ και 35 χρόνια από ολόκληρο το φάσμα της ελληνικής πολιτικής σκηνής.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου