Η τρόικα κυβερνά την Ελλάδα και η απελπισία τους Έλληνες

Δεν πέρασαν παρά μόνο κάποιοι μήνες από τότε που το σύνθημα που δονούσε όλη την Ελλάδα κι έφερνε χαμόγελα αυτοϊκανοποίησης στους αφελείς ψηφοφόρους ήταν το περίφημο «λεφτά υπάρχουν». Με το πέρας των εκλογών και χωρίς την έγκριση των Ελλήνων η χώρα εισήλθε στον μηχανισμό στήριξης κι έκτοτε μια άνευ προηγουμένου απελπισία έχει σκεπάσει όλη τη χώρα.
Τότε ήταν που ακούγαμε με καθυσηχαστικό τόνο τις προτροπές των πολιτικών για... υπομονή, συναίνεση και ψυχραιμία. Όταν η υπομονή εξαντλήθηκε και φάνηκαν τα πρώτα σημάδια της πολιτικής του μνημονίου βγήκαν οι πρώτοι «ευαγγελιστές» να μας μιλήσουν για «ελεγχόμενη» χρεοκοπία, αλλά φρόντισαν ταυτόχρονα να διευκρινίσουν ότι κι αυτή δε θα έχει σοβαρές επιπτώσεις στη ζωή του Έλληνα, γιατί θα είναι …ελεγχόμενη!

Ελεγχόμενη ή όχι η χρεοκοπία πάντως έχει ήδη επιβληθεί, έστω κι έμμεσα. Μπορεί κάποιοι να βγαίνουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα και να κηρύσσουν ότι η Ελλάδα θα σωθεί από την καταστροφή, όμως ακόμα και οι ίδιοι κρατούν επιφυλακτική στάση, γνωρίζοντας ότι τα νέα μέτρα που απαιτούνται από την τρόικα είναι εξαντλητικά και μη εφαρμόσιμα. Άλλωστε τα όσα μέτρα τέθηκαν σε εφαρμογή δεν έφεραν κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα πλην της περαιτέρω εξαθλίωσης των Ελλήνων.

Η συναίνεση δεν κράτησε για πολύ, όχι ότι πραγματικά υπήρξε ποτέ, αλλά γνωρίζουμε πως ο ελληνικός λαός εδώ και δεκαετίες ψήφιζε δύο από τα μεγάλα κόμματα, επομένως στήριζε διαφορετικά πρόσωπα για να ασκήσουν την ίδια ακριβώς πολιτική σε όλους τους τομείς. Σήμερα κι αυτό το προνόμιο της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας έχει καταρρεύσει, αλλά και πάλι ακούμε από τα τηλεπαράθυρα όλους τους πολιτικούς αρχηγούς να μας μιλούν για συναίνεση, στήριξη και πίστη στο έργο ανθρώπων που ξέρουν τι κάνουν, επειδή είναι τεχνοκράτες ή γνώστες της επιστήμης των οικονομικών.

Εξάλλου για ποια συναίνεση ομιλούν όλοι αυτοί όταν ουδέποτε ο ελληνικός λαός ερωτήθηκε για την τύχη του; Και σε ποια καίρια ζητήματα είχε λόγο ο λαός, ώστε να πάρει αυτός από μόνος του μία απόφαση; Πρόκειται για ξεκάθαρη υποκρισία, υποκρισία όμως που κάποιοι βαφτίζουν κατά το δοκούν «δημοκρατικό δικαίωμα», όταν πρόκειται να υπάρξει έγκριση στις αποφάσεις των κυβερνώντων και «κατάχρηση» ή «ανωριμότητα» όταν πρόκειται να υπάρξει διαφωνία.

Η ψυχραιμία μάλλον αποτελεί είδος πολυτέλειας, για όσους λιγοστούς απέμειναν που κατάφεραν να παραμείνουν ψύχραιμοι. Οι απανωτές περικοπές μισθών και συντάξεων, ο πληθωρισμός, η υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, η φτώχεια, η εξαθλίωση και ο εμπαιγμός έχουν φέρει σε επίπεδο υστερίας τους Έλληνες, που βλέπουν τις ζωές τους να λεηλατούνται από μια δράκα τραπεζιτών. Μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα και με δόλωμα τα πολλά λεφτά που υπόσχονταν ο Παπανδρέου η Ελλάδα μετατράπηκε σε ένα μικρό κι εξαρτημένο κρατίδιο που σαν μοναδικό του σκοπό έχει την πληρωμή φόρων, τόκων κι επιτοκίων.

Γιʼ αυτό το έγκλημα κανείς δεν βρέθηκε να αναλάβει την ευθύνη ή να τιμωρηθεί γιʼ αυτό. Και πολύ βολικά μάλιστα απέφυγαν οι ένοχοι τις ευθύνες τους ανάγοντας τις αποδοκιμασίες των πολιτικών σε ύψιστη και μοναδική μορφή αντίστασης. Ουδείς όμως έχει συνειδητοποιήσει το πως φτάσαμε σε αυτό το οριακό σημείο. Η σύγχυση που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία είναι τρομακτική, αφού το παιχνίδι των λέξεων είναι τόσο ασαφές που είναι αδιανόητο για κάποιον να ξεχωρίσει την πραγματικότητα από τη φαντασία και το ανάποδο. 

Έχουμε συνειδητοποιήσει που βρισκόμαστε σήμερα και που πορευόμαστε; 

Πολύ αμφιβάλλω. Ο μέσος Έλληνας ουδέποτε ενδιαφέρθηκε για το αύριο παρά μόνο για το τώρα και το σήμερα. Έστω, το σήμερα που ζει είναι αρκετό για να τον αφυπνίσει και να του δείξει πως ο αληθινός κόσμος είναι πολύ διαφορετικός από αυτόν που του παρουσιάζουν στην τηλεόραση και από αυτόν που διαβάζει στις εφημερίδες.

Σε όλη τη χώρα επικρατεί μια απέραντη μιζέρια, αλλά και πάλι η δύναμη της συνήθειας είναι πολύ ισχυρότερη από τη θέληση για αλλαγή. Οι αλλαγές συνθέτουν μια μικρολεπτομέρεια και τίποτα παραπάνω. Μπορεί στο δικό μας μυαλό να φανταζόμαστε ότι αλλάξαμε ολόκληρη την ροή της ιστορίας επειδή άλλαξε η καθημερινότητα μας και ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα, αλλά ο παρανομαστής παραμένει ο ίδιος. Η Ελλάδα παραμένει μια χώρα που υφίσταται κατοχή οικονομική, εθνική, κοινωνική, ψυχολογική και πολιτιστική. Ο ιδρώτας του ελληνικού λαού συνεχίζει να εξατμίζεται και κάποιοι επώνυμοι τοκογλύφοι να βγάζουν χρυσό απ’ αυτόν. Κάθε πράξη μας ως έθνος καθορίζεται από τις διαθέσεις και τα συμφέροντα των μεγάλων αφεντικών. Εάν πιστεύει κανείς ότι το κατεστημένο θα τρομάξει επειδή κάποια πιόνια του αδυνατούν να κυκλοφορήσουν ελεύθερα στον δρόμο για να χαιρετήσουν τα κορόιδα τους που τους ψήφιζαν τόσο καιρό, είναι γελασμένοι.

Ο εχθρός είναι ισχυρός και ξέρει να ελίσσεται. Διαθέτει τα μέσα, την γνώση και όλα τα απαιτούμενα εφόδια για να επιβιώσει από μια κρίση μικρού ή μεγάλου μεγέθους. Για έναν τέτοιο ισχυρό εχθρό χρειάζεται ένας εξίσου ισχυρός αντίπαλος που θα γνωρίζει τις αδυναμίες του και τα πλεονεκτήματα του. Χρειάζεται ένας εχθρός ικανός να σταθεί όρθιος χωρίς συμβιβασμούς και τότε ο λαός μοιραία θα τον ακολουθήσει.
ΜΑΤΘΑΙΟΠΟΥΛΟΣ ΑΡΤΕΜΗΣ