Στο τέλος του 2012 οι προσφερόμενοι για εργασία στην χώρα θα είναι χωρισμένοι σε δύο, σχεδόν ισάριθμες, ομάδες. Τους ευτυχείς εργαζόμενους που θα έχουν δουλειά έστω και αν αμείβονται με ψίχουλα. Και τους δυστυχείς ανέργους που θα τρώνε ψίχουλα και θα συνειδητοποιούν τότε ότι δεν πρόκειται να βρουν δουλειά μέχρι το τέλος της δεκαετίας.
Οι συνδικαλιστές και τα συνδικάτα θα συνεχίζουν βεβαίως και τότε τον “αγώνα” ενάντια στην ολιγαρχία και την πλουτοκρατία και στα δικαιώματα για δουλειά...
Τα αριστερά κόμματα θα τρίβουν τα χέρια τους και θα κρεμάσουν την ταμπέλα... “Ανοίξαμε και σας περιμένουμε“.
Οι κοινωνικοί εταίροι θα συνεχίζουν την υποκρισία τους για τα δικαιώματα των εργαζομένων χωρίς να είναι σε θέση να πείσουν ακόμη και έναν ηλίθιο για την αξία του θεάτρου που παίζουν αφού γνωρίζουν πολύ καλά ότι πάμε σε ανεργία 20% και σε νούμερα που θα ξεπεράσουν ακόμη και το 1.500.000 ανέργους. Ενώ οι επιχειρηματίες που απομένουν όταν δεν βρίσκουν χέρια για μαύρη εργασία με τετράωρα θα αναγκάζονται να καταβάλουν τις “υψηλότατες αμοιβές” και τα μηνιάτικα των 600-700 ευρώ...
Για την ειδική κατηγορία των κρατικών υπαλλήλων που δεν πρόκειται να κουνηθούν από τις θέσεις αν δεν το θελήσουν οι ίδιοι θα συνεχίζουν να κάνουν κουμάντο τα κόμματα-προστάτες.
Την εικόνα της κατάντιας αυτής θα συμπληρώνει η κυβέρνηση-κωμωδία που θα προκύψει από τις εκλογές (όποτε γίνουν και αν γίνουν τελικά) με δηλώσεις και χρονοδιαγράμματα στην Βουλή για έξοδο από την κρίση.
Το 2013 θα χωρισθούν σε αντίστοιχες ομάδες και οι επιχειρηματίες.
Στους ευτυχείς που προσφέροντας ψίχουλα και μεροκάματα 4ωρης απασχόλησης θα μπορέσουν να κρατηθούν στα πόδια τους και να ξαναμοιράσουν την εξαθλιωμένη πίτα της αγοράς.
Και στους “δυστυχείς” μεσάζοντες που βλέποντας ότι οι αρπαχτές και οι λαμογιές με το κράτος περνάνε (μέσω των ιδιωτικοποιήσεων) σε άλλα χέρια και άλλα συμφέροντα οπότε θα πρέπει να ανασυντάξουν σχέδια δυνάμεις και τακτική.
Δεν είναι ούτε προφητείες αλλά (δυστυχώς) ούτε και εικασίες όσα σημειώνω. Πρόκειται για συμπέρασμα που προκύπτει αβίαστα σε όποιον είναι σε θέση να “ακτινοσκοπήσει” αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην λεγόμενη επιχειρηματική κοινότητα της χώρας.
Εάν θέλετε μάλιστα να έχετε μια συνοπτική αλλά πραγματική εικόνα όσων βλέπουν ήδη παράγοντες της αγοράς σημειώστε τα εξής απλά πράγματα ξεκινώντας από το πλέον αισιόδοξο σενάριο (που ψελλίζουν κάποιο στην κυβέρνηση) ότι είναι πιθανό να δούμε σημάδια αναστροφής της κρίσης μέσα στο 2013.
Βεβαίως μέχρι τότε το μόνο που θα βλέπουμε θα είναι μιζέρια, απολύσεις και φτώχεια.
Εάν πράγματι δούμε αναστροφή της κρίσης μέσα στο 2013 θα πρέπει να περιμένουμε δύο πράγματα.
Πρώτον να οριστικοποιηθεί η αναστροφή με πραγματικό πλεόνασμα και όχι με πλεόνασμα “δημιουργικής” λογιστικής.
Δεύτερον να πεισθούν ξένοι επενδυτές (γιατί Έλληνες επενδυτές με δικά τους κεφάλαια εντός Ελλάδος δεν υπάρχουν) ότι στην Ελλάδα είναι πράγματι ευκαιρία να κάνουν επενδύσεις.
Οτιδήποτε επενδύσεις. Από χρηματιστηριακές μέχρι εμπορικές, τουριστικές, Τραπεζικές, ενεργειακές και βιομηχανικές.
Εάν αυτό το κλίμα εγκατασταθεί στην οικονομία, ας πούμε το 2014 και ξεκινήσουν οι επενδύσεις, χρειάζεται χρονικό διάστημα 4-5 ετών για να ολοκληρωθούν (χωρίς να υπολογίζουμε την ελληνική γραφειοκρατία) και να δημιουργήσουν τις νέες θέσεις εργασίας.
Άρα εκ των πραγμάτων, με το πλέον αισιόδοξο συνέριο, μιλάμε για νέες θέσεις εργασίας από το 2020 και μετά. ΄
Θα πεισθούν όμως οι ξένοι επενδυτές να φέρουν κεφάλαια σε ένα κράτος που λειτουργεί μόνο με τους φόρους και συνεχίζει να έχει συμπεριφορά Οθωμανικής νοοτροπίας με προσαρμογές στις προδιαγραφές της Σοβιετίας;
Κατά την άποψή μου δεν πρόκειται να πεισθούν...
Γιατί και τα νούμερα να αναστραφούν στην οικονομία (αφού θα περάσουμε από το σημείο μηδέν) η νοοτροπία της συναλλαγής, του γρηγορόσημου, του αδειόσημου και του λαδώματος δεν πρόκειται να μεταβληθεί ώστε να γίνει η αγορά μας περισσότερο ελκυστική.
Συνεπώς ο μόνος προσφερόμενος χώρος ξένων επενδύσεων είναι αυτός που ενδεχομένως θα προκύψει από την αποκρατικοποίηση των ΔΕΚΟ, τις πωλήσεις κρατικών επιχειρήσεων και το πραγματικό άνοιγμα της αγοράς στην ενεργεία, τις μεταφορές, τα ταχυδρομεία, τα λιμάνια και τα νερά.
Αλλά αν ακολουθήσουμε και εδώ το αισιόδοξο σενάριο (ότι οι επόμενες κυβερνήσεις για να σώσουν την οικονομία θα πουλήσουν πράγματι τις κρατικές επιχειρήσεις και έλθουν κεφαλαιούχοι να τις αγοράσουν και να κάνουν επενδύσεις) δεν πρόκειται και πάλι να δούμε νέες θέσεις εργασίας.
Γιατί οι επιχειρήσεις αυτές είναι τόσο φορτωμένες από ανθρώπινο δυναμικό που πιθανότερο είναι η συρρίκνωση των θέσεων εργασίας και όχι η αύξηση.
Θέλετε πράγματι να εξετάσουμε τώρα και τα απαισιόδοξα σενάρια;
Εάν τα αντιλαμβάνεσθε δεν μένει τίποτε άλλο από το να ψάξουμε ή για επενδυτές ή για πολιτικούς που μπορούν να ανατρέψουν αυτήν την (κυριολεκτικά) δεδομένη εικόνα. Μόνο έτσι θα βρεθούν επενδυτές και νέες θέσεις εργασίας.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου