Στην Ευρώπη των νταβατζήδων οι ζητιάνοι δεν έχουν επιλογές

Όλα δείχνουν πως η περιπέτεια που ζήσαμε από τη φαεινή ιδέα του Γιώργου Παπανδρέου για Δημοψήφισμα έως τη δραματική ψήφιση του νέου Μνημονίου από τη Βουλή, τελειώνει με την έγκριση από το Eurogroup της νέας δανειακής σύμβασης και της επικύρωσης του PSI. Άρα τελειώνει και η ειδική αποστολή της κυβέρνησης Παπαδήμου. Και έτσι η χώρα οδηγείται σε... εκλογές. Ακόμη και αν ο δικομματισμός είναι υπό διάλυση, φαίνεται πως και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ τις επιδιώκουν πια. Μόνο ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών είναι ακόμη αμφίθυμος απέναντι στις ελληνικές εκλογές.

Γιατί, όμως, να γίνουν εκλογές; Το αυτονόητο είναι ότι η οργή του κόσμου πρέπει, επιτέλους, να εκτονωθεί στην κάλπη. Είναι, όμως, και θέμα εσωτερικής διαχείρισης των κομμάτων. Ο Βενιζέλος, πιθανότερος διάδοχος της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, θέλει να επισπεύσει τις εσωκομματικές διαδικασίες και να σώσει ό,τι σώζεται από την φθορά που του κληροδότησε η οκτάμηνη θητεία του στο τιμόνι της οικονομίας. Ο Σαμαράς, αφού μπήκε πλέον στο κάδρο του Μνημονίου, δεν έχει πια παρά μόνο τις εκλογές για να συσπειρώσει τους ψηφοφόρους του.

Το θέμα είναι τι θα υποσχεθούν τα δύο -τέως- μεγάλα κόμματα στους πολίτες προεκλογικά, γιατί πολιτική διαφορετική δεν πρόκειται να δούμε. Όχι γιατί δεν θέλουν, αλλά γιατί δεν μπορούν. Έχουν ήδη δεσμευτεί απέναντι στους δανειστές ότι δεν πρόκειται να παρεκκλίνουν μετεκλογικά από ό,τι τους υποσχέθηκαν προεκλογικά. Άρα, «τι Σαμαράς, τι Βενιζέλος», κατά το «τι Πλαστήρα τι Παπάγος»…

Μέχρι στιγμής, οι πιστωτές φαίνεται πως λειτουργούσαν με γνώμονα την αγγλική παροιμία "οι επαίτες δεν έχουν επιλογές", ενώ εμείς σε πολλές περιπτώσεις λειτουργούσαμε σαν επαίτες. Για κάθε μέτρο που απέρριπτε η ελληνική κυβέρνηση, το ισοδύναμό του ήταν πιο σκληρο, πιο άγριο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού που για να αποφευχθεί, χάθηκαν τελικά τρεις μισθοί ετησίως με την μείωση του κατώτατου. Ίσως να φταίει η διαπραγματευτική ανικανότητα των Ελλήνων πολιτικών, ίσως τελικά να ήμασταν μια χώρα απελπιστικά μικρή και μόνη απέναντι στους υπέρμετρα συντηρητικούς Μερκοζί για να τους αντιμετωπίσουμε ισότιμα.
Γίνεται, όμως, ισχυρή η πεποίθηση στην Ευρώπη ότι για την αποτυχία του Μνημονίου δεν φταίνε οι Έλληνες, οι Πορτογάλοι ή οι Ιρλανδοί. Φταίει η συνταγή λιτότητας των Γερμανών που γονατίζει τους πολίτες και φέρνει μόνο ύφεση στην οικονομία. Το τελευταίο κίνημα «We are all Greeks» δεν δείχνει μόνο έναν όψιμο φιλελληνισμό. Αλλά και την αγωνία των πολιτών της Ευρώπης ότι όταν η κρίση χτυπήσει και τη δική τους πόρτα, η συνταγή που θα ακολουθηθεί θα είναι τόσο ίδια και τόσο λάθος με αυτή της Ελλάδας. Αυτή τη διαπίστωση πληρώνει δημοσκοπικά και ο Σαρκοζί στη Γαλλία.

Το μεταπολιτευτικό σκηνικό στην Ελλάδα φτιάχτηκε στη βάση του Αριστερά- Δεξιά και αποδομήθηκε κατακερματισμένο με το Μνημόνιο -Αντιμνημόνιο. Δημιούργησε, όμως, και ένα νέο δίπολο στην Ευρώπη. Δεν είναι πια μόνος ο Κον Μπετίτ που υποδομεί την ακολουθούμενη πολιτική για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση, είναι και Ολάντ, είναι και ο Μόντι, είναι και το «We are all Greeks». Γενικά, είναι ένα ολόκληρος πόλος που δημιουργείται απέναντι στις «δυνάμεις του Άξονα» ή αλλιώς των triple A χωρών. Η «Ευρώπη των εταίρων» απέναντι στην «Ευρώπη των νταβαντζήδων». Και αν η λύση του ελληνικού προβλήματος δεν δοθεί από το «Σαμαράς ή Βενιζέλο», ίσως να κριθεί από το «Ολάντ η Σαρκοζί». 

Κι αν οι ελληνικές εκλογές προκαλούν αμφιθυμία, οι γαλλικές προκαλούν τρόμο..

Ε, κε Σόιμπλε;

Πέννυ Δαλαμπούρα