Αυτοδυναμία για ενδέκατη φορά;

Ένα μικρό τμήμα του ελληνικού λαού -αρκετό όμως για να κρίνει το εκλογικό αποτέλεσμα- δεν αισθάνεται απογοητευμένο ή οργισμένο ή αγανακτισμένο, αλλά προδομένο. Θυμίζει, κατά τούτο, τους εραστές που εμπιστεύτηκαν κάποιον ή κάποια και προδόθηκαν.
Και αυτό είναι επικίνδυνο, διότι μπορεί να αποδειχθεί ο… «αστάθμιστος παράγοντας» που θα ανατρέψει και δημοσκοπήσεις και υπολογισμούς και όλα τα ευλογοφανή δεδομένα.
Όπως, δηλαδή, οι προδομένοι εραστές είναι έτοιμοι και ικανοί για όλα και να... φτάσουν μέχρι το έγκλημα, αλλά και να ξεχάσουν τα πάντα, αν ο άπιστος ή η άπιστη δείξουν μεταμέλεια - έτσι και οι προδομένοι εκλογείς μπορεί να είναι έτοιμοι και ικανοί για όλα - άρα και για να συγχωρήσουν τον προδότη και να του δώσουν μια ακόμη ευκαιρία.
Κάνουμε τις σκέψεις αυτές, διότι, ο ελληνικός λαός, είναι ο ίδιος λαός, ο οποίος μέσα στα 37,5 χρόνια της Μεταπολίτευσης, έδωσε τέσσαρες φορές αυτοδυναμία στη ΝΔ (1974, 1977, 1990, 2004 και 2007) και έξι φορές αυτοδυναμία στο ΠΑΣΟΚ (1981, 1985, 1993, 1996, 2000, 2009) - παρά τα πολλά και ποικίλα δείγματα (και κρούσματα) απιστίας απέναντι στη λαϊκή εντολή.
Για όλο αυτό το διάστημα της Μεταπολιτευτικής περιόδου -και ειδικά από το 1981 μέχρι σήμερα- το τμήμα αυτό του λαού, που τελευταία αισθάνεται προδομένο, έχει προδοθεί χίλιες φορές και χίλιες φορές έχει συγχωρήσει τους άπιστους. Γιατί να μην το πράξει μια φορά ακόμη;
Υπάρχει, βέβαια, ένα ισχυρό αντεπιχείρημα:

• Μπορεί να είναι ίδιος ο λαός (που έδωσε 10 αυτοδύναμες κυβερνήσεις με την ψήφο του), δεν είναι, όμως, ίδιες οι περιστάσεις. Ποτέ και καμιά κυβέρνηση δεν διανοήθηκε να κόψει συντάξεις και μισθούς, ποτέ και καμιά κυβέρνηση δεν κατεδάφισε όλες τις κοινωνικές εγγυήσεις (εργασιακές, ασφαλιστικές, προνοιακές, εισοδηματικές), ποτέ και καμιά κυβέρνηση δεν παρέδωσε τη χώρα -αμαχητί- σε ξενική κατοχή…

Αυτά είναι σωστά! Όμως:

• Ποτέ άλλοτε οι Έλληνες πολίτες δεν υπήρξαν πιο ανασφαλείς, ποτέ άλλοτε ελληνική κυβέρνηση δεν έκανε επίσημη πολιτική της την οικονομική τρομοκρατία και την αβεβαιότητα για την επιούσα, ποτέ άλλοτε η χώρα δεν είχε τόσες στρατιές ανέργων και υποαπασχολούμενων, ποτέ άλλοτε δεν τινάχτηκαν τα ασφαλιστικά ταμεία στον αέρα, ποτέ δεν υπήρξαν στην Ελλάδα 1.500.000 ανασφάλιστοι εργαζόμενοι, ποτέ άλλοτε 500.000 εργαζόμενοι δεν γνώριζαν αν και πότε θα πληρωθούν, ποτέ άλλοτε δεν χτυπήθηκαν τόσο βάναυσα τα λαϊκά νοικοκυριά και οι νοικοκυραίοι.

Και όλα αυτά τα φαινόμενα της συνεχούς και χωρίς ορίζοντα, κρίσης, οδηγούν τους πολίτες ή σε συντηρητικότερες θέσεις ή σε εξέγερση. Η εξέγερση, όμως, είναι άκρως δυσχερής, αν όχι και αδύνατη, στις σημερινές συνθήκες όπου η αντεπανάσταση αυθαδιάζει σε ολόκληρη την Υφήλιο. Έτσι, οι «προδομένοι» συνωστίζονται στην ακροδεξιά (δηλαδή στη «Χρυσή Αυγή», στο ΠΑΣΟΚ και σε άλλα σχήματα).
Άλλωστε, το ΠΑΣΟΚ έριξε το σύνθημα της «πανστρατιάς» και όχι η ΝΔ ή το ΚΚΕ ή ο ΣΥΡΙΖΑ. Διότι στην «πανστρατιά» χωράνε όλοι. Ενώ, οι «κόκκινες» ή οι «ροζ» γραμμές διώχνουν τις κρίσιμες μάζες, οι οποίες -προστιθέμενες ή αφαιρούμενες- δημιουργούν τις νέες πλειοψηφίες ή τις νέες μειοψηφίες.
Κι αυτό το απλό γεγονός επιμένουν να το αγνοούν οι περισσότεροι πολιτικοί αρχηγοί…

Χρήστος Θεοχαράτος