Στην Αθήνα, ολόκληρες περιοχές έχουν γίνει γκέτο και οι Έλληνες, ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας, δεν μπορούν να ξεμυτίσουν το βράδυ, από το σπίτι τους. Στην Ηγουμενίτσα και την Πάτρα, συσσωρεύονται χιλιάδες... λαθρομετανάστες που θέλουν να φύγουν αλλά δεν τους αφήνει η Πολιτεία λόγω διεθνών συμφωνιών, ενώ τα νησιά και ο Έβρος έχουν γίνει πύλες εισόδου, γιατί η Πολιτεία δεν μπορεί και δεν θέλει να τα φυλάξει.
Καθώς πλησιάζει η αποφράδα ημερομηνία της 29ης Μαΐου και βιώνοντας την κατάσταση που περιγράψαμε προηγουμένως, δεν μπορεί κάποιος παρά να κάνει παραλληλισμούς του τότε με το σήμερα. Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία τότε, με περιορισμένα σύνορα και κρατική κυριαρχία περίμενε υπομονετικά τους βαρβάρους να την αποτελειώσουν.
Σήμερα, η Ελλάδα και αυτή με περιορισμένα μέσα και πολλούς εχθρούς, περιμένει να συλλέξουν τα κομμάτια της και εκατομμύρια μετανάστες να θέλουν να εισέλθουν σε αυτήν. Το Βυζάντιο, παρηκμασμένο, χωρίς στρατό, λόγω έλλειψης χρημάτων, χωρίς παραγωγή και με μία οικονομία παραδομένη στους Γενοβέζικους και Βενετσιάνικους εμπορικούς οίκους. Η Ελλάδα, με περικοπές στις στρατιωτικές δαπάνες, σταμάτησε την παραγωγή της και είναι έρμαιο των τοκογλυφικών πολυεθνικών.
Τότε, οι Ρωμαίοι, διχασμένοι ανάμεσα σε Ενωτικούς και Ανθενωτικούς, σήμερα οι Έλληνες σε Μνημονιακούς και Αντιμνημονιακούς. Τότε και σήμερα τα πολιτικά πάθη διαιρούν αντί να ενώνουν μπροστά στον εμφανή κίνδυνο αφανισμού. Σχισματικοί και προδότες, έτοιμοι πάντα οι Έλληνες να βγάλουν ο ένας τα μάτια του άλλου, παραβλέποντας τον εχθρό που πλησιάζει. Άδειες οι πολεμίστρες τότε και γεμάτα τα μοναστήρια, στρατός ειρήνης σήμερα και χιλιάδες οι αντιρρησίες και αυτοί που θεωρούν την στράτευση χάσιμο χρόνου. "Καλύτερα το τούρκικο φέσι", φώναζαν τότε οι προδότες, "πολυπολιτισμό" θέλουν τώρα. Ξεχνώντας τον τουρκόφιλο Λουκά Νοταρά που από τους πρώτους έσφαξε ο Μωάμεθ όταν πήρε την Πόλη. Γιατί οι εχθροί πέρασαν, παρόλο που βρέθηκαν έστω και λίγες χιλιάδες να υπερασπιστούν την Βασιλεύουσα, γλυτώνοντας έτσι την χαμένη τιμή των πολλών.
Εδώ όμως τελειώνουν οι αντιστοιχίες του τότε με το σήμερα. Γιατί στην Πόλη, υπήρχε ένας Παλαιολόγος, ένας ηγέτης που με την παρουσία του, την δράση του και κυρίως την θυσία του, έδωσε ένα αιώνιο παράδειγμα και έγινε ο θρύλος που ακόμα περιμένουν οι γενιές των Ελλήνων.
Τότε, παρ' όλους τους διάφορους Σχολάριους, υπήρχε ο Πλήθωνας, ο Βησσαρίωνας και δεκάδες άλλοι που σκέπτονταν Ελληνικά και έδιναν πνευματική πνοή και όραμα σε ένα νεκρό κρατικό μόρφωμα, παρακαταθήκη για το μέλλον και υλικό ανάτασης για τους υπόδουλους.
Σήμερα, τα παραδείγματα στους ηγέτες είναι προς αποφυγή. Την θυσία την αφήνουν στο λαό και κυρίως ίσως αυτό να είναι το τραγικότερο, δεν υπάρχει η πνευματική δημιουργία η Ελληνική. Τα πάντα παραδεδομένα στην ξενομανία, στην Τέχνη, στην Παιδεία, στον Πολιτισμό. Αυτό ίσως είναι το περισσότερο επικίνδυνο ακόμα και από τον εποικισμό, ακόμη και από τον βιολογικό μαρασμό. Στην επέτειο αυτή της Άλωσης, ας αναζητήσουμε, ας γίνουμε το παράδειγμα αντίστασης γιατί όσοι περιμένουν μακάρια το "θέλημα Θεού", στο τέλος το ζουν.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου