O λαός ως κολυμπήθρα του Σιλωάμ

Ο πολιτικός κόσμος της χώρας (όπως, τουλάχιστον, εκφράζεται από τους Αρχηγούς του), αφού σπατάλησε δέκα πολύτιμες μέρες σε άγονες διαπραγματεύσεις και αφού αναγκάστηκε, τελικά, να προχωρήσει στον διορισμό υπηρεσιακής κυβέρνησης, τώρα, με λυμένα επί ένα μήνα τα χέρια, θα προσπαθήσει να κεφαλαιοποιήσει:

• Είτε την προσχηματική του στάση κατά τις δεκαήμερες διαβουλεύσεις…
• Είτε την απροθυμία του να σεβαστεί την εντολή του ελληνικού λαού…
• Είτε τις προσδοκίες του για νέα εκλογικά οφέλη - καθώς ένα τμήμα του λαού αρέσκεται να εξαργυρώνει την αδιαλλαξία.
• Είτε και τις μπλόφες τους - καθώς από το 1981 και ύστερα οι μπλοφαδόροι έχουν ανεβάσει θεαματικά τις μετοχές τους…

Και ο λαός;
Ο λαός, στη μεγάλη του πλειοψηφία, έχει κάνει, ήδη, τις καταγραφές του και τις εκτιμήσεις του και τις αναλύσεις του και δεν φαίνεται διατεθειμένος να πέσει πάλι «θύμα» ή να αποδειχθεί «ψώνιο».
Κυρίως, όμως, ο λαός δεν πρόκειται να ξαναγίνει ποτέ «η κολυμπήθρα του Σιλωάμ», ώστε να πλύνει με την ψήφο του τις δυσπλασίες, τις παλινωδίες, τις ψεύτικες κορόνες, τις υποκρισίες, τα διχαστικά μηνύματα, την αναμόχλευση και το ξύσιμο παλαιών πληγών, την αναντιστοιχία λόγων και έργων και, γενικά, τα ανομήματα του πολιτικού κόσμου.
Ο λαός μας βαρέθηκε, πια, να μετατρέπει επί δεκαετίες την ψήφο του σε «ελιξίριο» και σε «φιλοσοφική λίθο» ώστε με αυτήν, να μετασχηματίζει τον θεσιθήρα σε ηγέτη, τον ανόητο σε συνετό, τον τυχοδιώκτη σε Μεσσία, τον λαφυραγωγό σε δημόσιο άνδρα, τον εχθρό πάσης ιδεολογίας σε ιδεολόγο, τον βλάκα σε μεγαλοφυΐα - ή να μετατρέπει τους αιρετούς άρχοντες σε κληρονομικούς ή να αναβαθμίζει σε υπουργούς συνδικαλιστές που πρόδωσαν την τάξη τους και τα συμφέροντά της…
Άλλωστε, ο πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας, κ. Πικραμένος, πριν από την ορκωμοσία του, στο Προεδρικό Μέγαρο, παρατήρησε στον κ. Παπούλια:
«Διάβασα, ότι, λόγω ονόματος, είμαι ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός, προκειμένου να κλείσει η εποχή της Μεταπολίτευσης»...
Αυτή είναι η αλήθεια: Η Μεταπολίτευση κλείνει. Και μαζί της κλείνει μια περίοδος και δόξας και ντροπής για την Ελλάδα. Δόξας, για την αναίμακτη εγκαθίδρυση της δημοκρατίας μετά τη χούντα. Και ντροπής, για την προϊούσα άρση των κατακτήσεων της Μεταπολίτευσης από αυτοδιόριστους μεσσίες.
Πάντως ο λαός, μετρώντας τούς 16 της υπηρεσιακής (και ενθυμούμενος τους 50!) σημείωσε, ήδη, το πρώτο του κέρδος…

Χρήστος Θεοχαράτος