Το τρίτο κόμμα είναι η αντιμνημονιακή δεξιά.!

Οι εκλογές τελείωσαν, με την τελική – έστω και μετά άσθματος - επικράτηση της ΝΔ, με ποσοστό πολύ κοντά στο 30%. Ένα ποσοστό ανεβασμένο μέν από τον Μάιο, που δεν ξέρουμε όμως εάν εν τέλει είναι ικανοποιητικό, με δεδομένη την πρωτοφανή πολιτική κατατρομοκράτηση της προεκλογικής περιόδου.

Δεν ξέρουμε καν εάν στην Συγγρού είναι ευχαριστημένοι από το ποσοστό της συσπείρωσης που πέτυχαν, με βάση την πόλωση που δημιουργήθηκε... από κάθε είδους κανάλι προεκλογικά. Όπως και να έχει πρώτη η ΝΔ, δεύτερος ο ΣΥΡΙΖΑ με τρείς περίπου μονάδες διαφορά. Και αρκετά πιο κάτω το ΠΑΣΟΚ που κατάφερε να διατηρηθεί σε ένα διψήφιο ποσοστό.

Αυτό το τελευταίο δεν ξέρουμε εάν ευχαρίστησε και τόσο τον κ. Βενιζέλο, ο οποίος ίσως χάσει την ευκαιρία μιας ζωής για έναν πλήρη μετασχηματισμό του ΠΑΣΟΚ, σε όνομα, οργάνωση και στελεχιακό δυναμικό. Το γεγονός ότι το trademark ΠΑΣΟΚ δεν κατέρρευσε πλήρως ίσως τελικά κάνει ακόμη πιο δύσκολη την ζωή του νυν προέδρου του.

Είναι όμως το ΠΑΣΟΚ τρίτο κόμμα στην πολιτική πραγματικότητα;
Σαν κομματικός μηχανισμός ναι. Σαν πολιτικό ρεύμα όμως όχι. Είναι αρκετά πίσω από τον πραγματικό τρίτο πόλο που διαμορφώνεται στην ελληνική πραγματικότητα. Και ποιός είναι αυτός;

Είναι επί της ουσίας η αντιμνημονιακή, που φθάνει έως τα όρια και της αντιφιλελεύθερης, δεξιάς. Μιλάμε για την άθροιση του ποσοστού που έλαβαν τα κόμματα των Ανεξάρτητων Ελλήνων, της Χρυσής Αυγής, και του ΛΑΟΣ και το οποίο φτάνει στο εκπληκτικό 16,02%.
Μπορεί οι ηγεσίες των κομμάτων αυτών να μην θέλουν ο ένας να δεί τον άλλον. Μπορεί ακόμη και οι οπαδοί τους να θεωρούν ο ένας τον άλλον τον “κύριο εχθρό” στο πλαίσιο της κομματικής επικράτησης.

Η αλήθεια όμως είναι ότι εάν εξετάσει κανείς τις θέσεις των κομμάτων αυτών σε μια πλειάδα ζητημάτων και απομονώσει λεκτικούς βερμπαλισμούς θα μπορέσει να κατανοήσει ότι λίγο πολύ είναι πάνω στις ίδιες ακριβώς γραμμές.

Και το εκπληκτικό είναι ότι αυτό το μέγιστο πολιτικό εύρημα, δηλαδή η γέννεση ενός ανεξάρτητου τρίτου πόλου δεν έχει γίνει σημείο αναφοράς, αλλά αντιθέτως αποσιωπάται μέσα στην δίνη της (ανέξοδης) ελπίδας/ (τρομοκρατικού) φόβου που καλλιεργείται από το δίπολο Νέας Δημοκρατίας (και παρατρεχάμενων ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) – ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι σαφές όμως ότι ένα ποσοστό Ελλήνων περίπου στο 15% έχουν κατανοήσει ότι υπάρχει και ένας τρίτος δρόμος διαχείρισης αυτού που αποκαλείται Ελληνική κρίση. Και αυτό το 15%, πέραν των ιστορικών τους αναφορών, έχει μια κοινή αφήγηση τόσο για το σήμερα, όσο και για το πώς θα μπορέσει η χώρα να διαπλεύσει αυτά τα σύγχρονα στενά της Σκύλλας και της Χάρυβδης.
Το ότι αυτός ο τρίτος πόλος δεν έχει κοινή κομματική έκφραση στα μάτια κάποιων παλαιοκομματικών, ή μάλλον ακόμη εθισμένων στο μεταπολιτευτικό σύστημα εξουσίας, ίσως φαίνεται ως κακό ή ως αποτυχία.

Στην πραγματικότητα όμως, και με δεδομένα τα ζητήματα που προκύπτουν σήμερα σε ένα ταχέως εξελισσόμενο πολιτικό περιβάλλον (σαφής αναφορά στις κωλοτούμπες πολιτικών αρχηγών και στελεχών) αυτό μόνον ως θετικό μπορεί να κριθεί.
Κλασσικό παράδειγμα η περίπτωση Καρατζαφέρη.

Ο οποίος ήταν ο πρώτος που εξέφραζε εδώ και πολύ καιρό και μονοπωλιακά αυτό τον τρίτο πόλο. Και ο οποίος όμως μέσα σε διάστημα περίπου ενάμιση – δύο ετών, κατάφερε με τις πολιτικές μεταστροφές του όχι μόνο να απωλέσει την κυρίαρχη αυτή θέση, αλλά και να φέρει το κόμμα του εκτός κοινοβουλίου.

Αυτό το κενό όμως, αντιθέτως με ό,τι θα γινόταν σε άλλες εποχές, δεν απορροφήθηκε από την ΝΔ αλλά διοχετεύθηκε στα έτερα κόμματα των Ανεξαρτήτων Ελλήνων και της Χρυσής Αυγής. Έτσι αυτό το 15% έμεινε όρθιο στις επάλξεις, παρόλο που το στελεχιακό δυναμικό του ΛΑΟΣ βρήκε σε ένα μεγάλο ποσοστό καταφύγιο στην Νέα Δημοκρατία.

Τι σημαίνει αυτό για το μέλλον; Ότι οι νύν κυρίαρχες στον πόλο δυνάμεις, δηλαδή η Χρυσή Αυγή και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες θα πρέπει όχι μόνον να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί στο να μην προδώσουν το γενικότερο αυτό ρεύμα, αλλά θα πρέπει να ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον στην προβολή ακριβώς αυτών των αντιφιλελεύθερων δεξιών κομμάτων. Και μπορεί μεν οι μεταξύ τους διαφορές σε επίπεδο πολιτικού λόγου να είναι μεγάλες, αλλά η ουσία των αιτημάτων τους είναι η ίδια.

Ως εκ τούτου, ο μεγαλύτερος κερδισμένος αυτών των εκλογών ήταν ακριβώς αυτός ο τρίτος πόλος, που από έναν ποσοστό 5,8% που είχε ο ΛΑΟΣ στις εκλογές του 2009, εκτοξεύτηκε στο 16%. Και ακόμη και εάν κανένας επισήμως δεν κάνει λόγο γι' αυτόν, αυτός δείχνει να κερδίζει ένα ολοένα και μεγαλύτερο ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας. Και η πιο δυναμική πλευρά του είναι το ότι η διεισδυτικότητα του μπορεί να είναι τεράστια τόσο προς την Νέα Δημοκρατία όσο και προς τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο κάθε κομματικός μηχανισμός αυτού του πόλου έχει τον δικό του ρόλο. Και ίσως αυτός ο ρόλος φέρνει συχνά πυκνά σε αντίθεση το ένα κόμμα με το άλλο. Η ουσία όμως είναι στο ότι η Χρυσή Αυγή δεν είναι ο πρώτος στόχος για αλίευση ψηφοφόρων για τους Ανεξάρτητους Έλληνες, όσο και το αντίθετο.

Ας είμαστε ξεκάθαροι. Οι επόμενες εκλογές δεν φαίνεται να αργήσουν πάρα πολύ. Μία κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ έχει πήλινα πόδια. Με το που έλθουν τα πρώτα σκληρά μέτρα, με το πού δούν οι “ευπατρίδες” της ΔΗΜΑΡ τα ποσοστά τους να πέφτουν, με το που δει ο Βενιζέλος το ΠΑΣΟΚ να βυθίζεται ακόμη περαιτέρω, είναι σαφές ότι η διακυβέρνηση της χώρας θα μετατραπεί σε στίβο μάχης για την ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά.

Και τότε αυτός ο τρίτος πόλος θα έχει ιδιαίτερη σημασία στην διαμόρφωση του εκλογικού αποτελέσματος. Διότι θα είναι μία τεράστια δεξαμενή ψήφων, την οποία οι εκάστοτε ηγέτες της δεν θα μπορούν να ξεπουλήσουν ακόμη και εάν το θέλουν. Γιατί εάν ο Καμμένος πάει στην ΝΔ, ο Μιχαλολιάκος θα καταπιεί ένα τεράστιο ποσοστό του.

Δημήτρης Παπαγεωργίου