(Στέλιος Ράμφος, Η λογική της
Παράνοιας, 2011, σελ 20).
Η αριστερά γεμάτη βαθύτατη, υπεροπτική και κυνική περιφρόνηση προς τους Έλληνες και το μέλλον τους, με τρόπο αγύρτικο, δημαγωγικό και παραπλανητικό επέβαλε την θέληση της με την απροκάλυπτη βία. Να θυμίσουμε στους παρακεντέδες του... “συνταγματικού τόξου” ότι η βία και αριστερά είναι σαν σιαμαίοι αδερφοί που αν τους χωρίσεις πεθαίνουν. Ο πυρήνας της σκέψης της παραμένει σταθερός στην συνθηματολογία του "ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, Μελιγαλάς".
Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης αναπτύχθηκε ένα γενικό αίσθημα αντίστασης προς την εξουσία. Η πολιτική ανυπακοή, μαζί με τις βίαιες διαδηλώσεις και την καταστροφή της δημόσιας περιουσίας, είναι πάντα δικαιολογημένη, αν όχι ωραιοποιημένη. Η Αστυνομία έχει πάντα άδικο: αν αντιδράσει σκληρά είναι κτηνώδης, αν όχι ανίκανη. Αυτή η τάση απεδείχθη ανθεκτική στον χρόνο και στα παγκόσμια γεγονότα, ενώ προωθείται και από τα μέσα ενημέρωσης. Όλες οι κυβερνήσεις από τη δεκαετία του 1970 έμεναν άπραγες καθώς αναπτυσσόταν μια αναρχική υποκουλτούρα. Σε τακτά χρονικά διαστήματα και με αφορμή ποικίλα γεγονότα οι αναρχικοί επιδίδονται σε βίαιες διαδηλώσεις και προκαλούν εκτεταμένες καταστροφές (Στάθης Καλύβας Το ΒΗΜΑ 14/12/2008).Οι διάφοροι χρυσοπληρωμένοι γνωμοδιαμορφωτές αλλά κυρίως οι με “αδιαμσφιβήτητο δημοκρατικό αίσθημα” ανακρίτριες παρέα με τον πολιτικό τους προϊστάμενο πρέπει να διαβάσουν τα σοφά λόγια του συντρόφου τους Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου του ΣΥΡΙΖΑ που μάζεψε τα μπάζα του (απο)κόμματος ΠΑΣΟΚ:
- Η "νομιμότητα" δεν είναι αυτονόητη και αιώνια
- Ούτε πιστεύουμε πως "η ελευθερία μας τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία των άλλων
- Για τη στοιχειώδη κοινωνική αυτοάμυνα απαιτούνται συγκεκριμένα "ποσά" βίας. (Αυγή 21/6/2008).
Αυτό σημαίνει ότι στη λογική της έξαλλης αριστεράς δεν υπάρχουν συντεταγμένοι θεσμοί. Η απόδοση δικαίου γίνεται μόνο στο πεζοδρόμιο και εξαρτάται από το ισοζύγιο ισχύος. Αν οι κινητοποιήσεις είναι αποτελεσματικές το ηθικό (όπως κάθε φορά αυτοί προσδιορίζουν) γίνεται αυτομάτως και νόμιμο (για να μην ξεχνάμε την βουλγαράκειο εξίσωση, η οποία -όπως όλες οι εξισώσεις- διαβάζεται και ανάποδα). (Πάσχος Μανδραβέλης, Εγώ ειμί η νομιμότης. Καθημερινή, 30/12/2012).Η αριστερά πιστεύοντας ότι η “βία είναι η μαμή της ιστορίας” για 40 χρόνια κάνει καισαρική στην Ελλάδα.
- Συμβατό ευρύτερο ιδεολογικό περιβάλλον. Η τρομοκρατία δεν αναπτύσσεται σε ιδεολογικό κενό. Παράγεται μέσα στους χώρους της άκρας Αριστεράς και του αναρχισμού που «συνδιαλέγεται» ιδεολογικά, κοινωνικά και ψυχολογικά με την επίσημη Αριστερά, τις ιδέες, τις αξίες και τις παραδόσεις της. Τράφηκε από τους μύθους της εποποιίας του αντάρτικου και του Άρη Βελουχιώτη, ως μια ελληνική εκδοχή Τσε Γκεβάρα. Μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων μεγαλωμένη στα γραφεία των κομμάτων της Αριστεράς αντιμετώπισε την επαναστατική βία ως φυσική προέκταση του πολιτικού ανταγωνισμού, ως ένα είδος πολιτικής με άλλα μέσα. Γι’ αυτό και η βία δεν καταδικάζεται συλλήβδην. Έχει πρωτίστως αρνητικό πρόσημο όταν είναι η βία του «καπιταλισμού», αλλά η βία της επανάστασης αποθεώνεται και οι επαναστάτες λατρεύονται και οργανώνονται στη μνήμη τους μνημόσυνα – σε ένα από τα οποία ήταν προσφάτως παρών ο Α. Τσίπρας. Επιπλέον, η ιδεολογική σχέση μεταξύ της επίσημης και της επαναστατικής Αριστεράς παράγει μια τρανταχτή αντίφαση: η επίσημη Αριστερά καταδικάζει την τρομοκρατία, συμφωνώντας με τον πυρήνα των ιδεολογικών επαγγελιών της τελευταίας. (Νίκος Μαραντζίδης Η επαναστατική βια, η Αριστερά και η Δημοκρατία, Καθημερινή 3/2/2013).Τα φληναφήματα των διάφορων κατά της Χρυσής Αυγής δεν είναι παρά η ιδεολογική γλίτσα που έχει κατακαθίσει στα αρρωστημένα μυαλά των παπατζήδων του “συνταγματικού τόξου” που καλουπωμένοι μέσα σε ιδεολογήματα και νεκρές πολιτικές οριοθετήσεις αδυνατούν να αρθρώσουν δημιουργικό λόγο. Σύντροφοι να σας θυμίσουμε το 1981 με κλαρίνα, νταούλια και ζουρνάδες βγήκαν στους δρόμους οι χαλέδες του ΠΑΣΟΚ εμπλουτισμένοι από ανανήψαντες χουνταίους και ούρλιαζαν, πυροβολούσαν με τις καραμπίνες τα σπίτια των “άλλων”, μαζεύονταν κάτω από τα παράθυρα των γειτόνων και ούρλιαζαν με εγκληματικό πάθος “απόψε πεθαίνει η δεξιά”. Παρέδωσαν την Ελλάδα στα νύχια του ολετήρα αρπακολατζή Ανδρέα Παπανδρέου για ένα πιάτο φαϊ. Αυτό το γνώριζαν όλοι οι υγιώς σκεπτόμενοι Έλληνες, πλην εκείνων που ελέω ΠΑΣΟΚ - εν μια νυκτί - κοιμήθηκαν ...σκατατζήδες και ξυπνήσαν ...άρχοντες.!
Ακούστε, όλοι εσείς οι κωλοσφουγκάριοι του αμερικανοσιωνισμού όπως ευθαρσώς δήλωσε ο κ. Ρουπακιώτης, η βία είναι της αριστεράς. Της αριστεράς που έχει πετάξει το προσωπείο και εμφάνισε το πραγματικό της πρόσωπο, αποδεικνύοντας πόσο μισάνθρωπη, μισαλλόδοξη και μισελληνική είναι και θα είναι πάντα. Οι σελίδες των εφημερίδων είναι γεμάτες άρθρα της προοδευτικής σάχλας που στάζουν μίσος, μισαλλοδοξία και ρατσισμό κατά των Ελλήνων.
Βέβαια, στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ, οι φασιστικές πρακτικές τους δεν έχουν την ειλικρίνεια μιας δηλωμένης αντιπαλότητας προς τη δημοκρατία. Είναι μάλλον φτηνά στρατηγήματα ψηφοθηρίας. Εμποδίζουν την εφαρμογή νόμων ψηφισμένων από τη Βουλή, όχι για να συντονιστούν τα κόμματα με κάποια έκτακτη, αυθόρμητη έκρηξη λαϊκής οργής, όχι για να συστρατευθούν με ανθρώπους κατάφωρα αδικημένους ή πεινασμένους. Το κάνουν μόνο και ολοφάνερα για να κολακέψουν ανερμάτιστες μάζες, ψυχοπαθολογικές περιπτώσεις ατόμων αδίστακτων σε αντικοινωνική βαναυσότητα. Συναγωνίζονται τα δύο έκνομα κόμματα, ποιο θα πλειοδοτήσει σε λαϊκισμό καπηλείας της Αριστεράς, σε φαντασιωσικές μάχες με στερεότυπα αποδιοπομπαίων τράγων. Παίζουν με την παρακμιακή ευήθεια και απαιδευσία συνανθρώπων μας το αδίστακτο επαγγελματικό τους παιχνίδι εξουσίας. (Χρήστος Γιανναρας, Οχι μισόλογα για τον φασισμό, Καθημερινή, 15/6/2008).
Από τα πειθήνια 45άρια της "17 Νοέμβρη", το μαντάτο πράσινο τελεσίγραφο του 89 ότι: αν πάει σε δίκη ο Ανδρέας το ΠΑΣΟΚ θα αιματοκυλύσει την χώρα, την λεηλασία του Δεκέμβρη 2008 που “το αίμα κυλάει εκδίκηση ζητάει”, το μαρξιστικό καθηγηταριό με την κούφια ρητορεία που προσπαθεί να βρεί μία αρρενωπή συντροφικότητα μέσα από την "κινηματική βία" του Βέλτσο:
“Στο επίπεδο της κινηματικής αριστεράς τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εκεί οι ενέργειες πρέπει να έχουν την πρωτόγονη, βίαιη υποχρεωτικά έκφραση και είναι ηλίθιοι αυτοί που λένε να καταδικάσουμε τη βία. Δεν μπορεί να υπάρξει αλλαγή αν δεν υπάρξει βία, ως μαμή της ιστορίας, που είναι η περίφημη έκφραση του Μαρξ”. (Το Βήμα της Κυριακής, ΒΗΜagazino, τ. 403, 6/7/2008), μέχρι τις αριστερές συμμορίες των παρακρατικών που λυμαίνονται τα πανεπιστήμια και τα έχουν μετατρέψει σε άντρα ανομίας, κρανίου τόπο μοιράζοντας τα "συγκεκριμένα ποσά βίας" του ΣΥΡΙΖΑ σε όποιον τολμήσει να φέρει εμπόδιο στην ποικίλη και σκοτεινή συναλλαγή φοιτητικών παρατάξεων και κομμάτων με την διοίκηση των πανεπιστημίων και τους "φωταδίστικους" μηδενιστές.
Για όλους αυτούς τους λόγους, η «νέα» κυβέρνηση οφείλει πρώτη, αμέσως και αποφασιστικά, να θέσει τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων. Αρχίζοντας από το «πανεπιστημιακό άσυλο». Το οποίο, από χώρος «ελεύθερης διακίνησης των ιδεών» –που παρεμπιπτόντως– δεν απειλείται ούτε πλέον «προστατεύεται» πουθενά στις δημοκρατικές χώρες, έχει μεταβληθεί (κατά την μετριοπαθέστερη εκδοχή) σε άντρο χρήσεως και διακινήσεως ναρκωτικών. Αυτό, όμως, θα ήταν ένα απλό και, ίσως, συγχωρητέο πταίσμα, χάριν της διατηρήσεως του «αγαθού» του ασύλου. Αμφισβητεί, όμως, κανείς ότι η πρόσφατη επίθεση εναντίον λεωφορείου της Αστυνομίας διενεργήθηκε με καλάσνικοφ (!) μέσα από τον χώρο της Πανεπιστημιουπόλεως; Αγνοεί κανείς το γεγονός ότι πολλοί πανεπιστημιακοί χώροι τελούν επί χρόνια «υπό κατάληψη» από «άγνωστα» άτομα, χρησιμοποιούμενοι ως γιάφκες, για την κατασκευή εμπρηστικών όπλων· ότι λειτουργούν ως ορμητήρια και καταφύγια των «κουκουλοφόρων»; Μπορεί να εθελοτυφλεί κανείς στο αυταπόδεικτο ότι «οι μειοψηφίες» αυτές έχουν επιβάλει, βιαίως και καταναγκαστικώς, την δεσποτεία τους στην πλειοψηφία της σπουδάζουσας νεολαίας; Οτι πρωτοστατούν όχι μόνον για την πλήρη υποταγή, αλλά και στον κατευτελισμό των πανεπιστημιακών δασκάλων; Ότι, τέλος, απεργάζονται την πλήρη απαξίωση και την διάλυση της Παιδείας; (Στάμου Ζούλα Η ”νεοτρομοκρατια” πρώτο μέλημα της κυβερνηση Καθημερινη 11/1/2009).Όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης η αριστερά πρωτοστάτησε στην οργουελικού τύπου αλλοίωση και διαστρέβλωση των εννοιών. Η βία ή τα συγκεκριμένα ποσά βίας σφράγισαν την μεταπολίτευση.
Η παρουσία της Αριστεράς στην
Ελλάδα είναι μία αφήγηση βίας,
αίματος και μίσους.
Η διάχυτη ανομία που βιώνει η ελληνική κοινωνία -και αυτή της Χρυσής Αυγής- οφείλεται στην άτυπη (διά της ανοχής) νομιμοποίηση της βίας που επέτυχε τα προηγούμενα χρόνια η Αριστερά. Με άλλα λόγια, το νομικό σύστημα της χώρας απονεκρώθηκε απέναντι σε κάθε μορφής βία, διότι η κοινωνία σταμάτησε να θεωρεί παράνομο το γιαούρτωμα του κ. Πάγκαλου, τον ξυλοδαρμό καθηγητών στα πανεπιστήμια, τους εμπρησμούς και τα σπασίματα κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων, τις επιθέσεις κατά πολιτικών στον δρόμο, και τελικώς τις επιθέσεις κατά μεταναστών από Χρυσαυγίτες που... πνίγονταν στο δίκιο «για την κατάσταση της γειτονιάς τους». (Πάσχος Μανδραβέλης Καθημερινή 16/10/2013).maximos
Αψογο άρθρο.
ΑπάντησηΔιαγραφή