Πατριώτης ο αληθινός Βενιζέλος! Ο άλλος;

Ο άλλος Βενιζέλος, ο κανονικός, όχι ο ντεμέκ, όχι η παρούσα υποσημείωση της Ιστορίας, είχε δύο περιόδους. Η ενδοτική φάλαγγα, πολιτευόμενη και κακοποιούσα την Ιστορία, εκστασιάζεται με την περίοδο της παρακμής του, μετά το 1922. Προτιμά τον Ελευθέριο Βενιζέλο της «ελληνοτουρκικής φιλίας», τη συντετριμμένη προσωπικότητα, σκιά του εαυτού του, που κατάντησε να προτείνει για Νόμπελ Ειρήνης (!) τον πολιτικό δάσκαλο του Χίτλερ, τον γενοκτόνο γυναικοπαίδων, αμάχων κι αιχμαλώτων, τον οργανωτή του μεγαλύτερου πλιάτσικου της Ιστορίας, τον Κεμάλ Ατατούρκ. Κάτι σαν να...
πρότεινε ο Δαβίδ Μπεν Γκουριόν τον Αδόλφο για Νόμπελ Ειρήνης. Νομίζω, έγινα κατανοητός. Απλά εδώ ο Κεμάλ είχε νικήσει κι ο ηττημένος Βενιζέλος, με τα συντρίμμια του οράματός του γύρω του, θέλησε να βάλει με τα χέρια του την ταφόπλακα, αναζητώντας συμμαχία με τον πιο ύπουλο εχθρό.

Κάθε σκυφτή ψυχή αυτής της ιδιόρρυθμης σέχτας, που θεωρεί τον ραγιαδισμό σωφροσύνη και τον ψοφοδεϊσμό υψηλή πολιτική, πού και πού κάνει αναφορά στις «σοφές» επιλογές του ηττημένου και γονατισμένου Βενιζέλου, όταν η χώρα στον Μεσοπόλεμο ήταν καταχρεωμένη, χωρίς συμμάχους, με την αδηφάγα φασιστική Ιταλία να αποθρασύνεται και πλήθη προσφύγων στο εσωτερικό να ψάχνουν πού την κεφαλήν κλίναι.

Αποφεύγουν να τον διαβάσουν ολόκληρο, να εμπνευσθούν από τις νίκες του κι όχι από την ήττα του. Αντί να δουν πώς κατρακύλησε στην παρακμή του, θα 'πρεπε να δουν πώς οργάνωσε την ακμή της χώρας, ποιους πολλαπλασιαστές ισχύος έχτισε και πώς έπεισε ισχυρά συμφέροντα ότι είναι ομόρροπα με τα ελληνικά.

Ο Βενιζέλος, καταρχήν, δεν ήταν δειλός, δεν πουλούσε τους φίλους του, δεν ήταν κάνας μπιζιμπόντης κολωνακιώτης πολιτευάμενος. Ηταν φυσική ηγεσία. Ολοι ξεχνούν πως ξεκίνησε επαναστάτης στο Θέρισο. Δεν ήταν καλαμαράς αλλά ζορμπάς κι άνθρωπος της δράσης. Σπούδασε νομική, είχε εξαίρετες φιλολογικές και ιστορικές γνώσεις, δεινός ρήτορας, είναι ο άνθρωπος που στην αυτοεξορία του δεν άραξε στα θέρετρα. Εκανε την καλύτερη μετάφραση του Θουκυδίδη, κτήμα εσαεί του όλου Ελληνισμού. Ομως, πάνω απ’ όλα ήταν ένας θυελλώδης άνθρωπος της δράσης, ένας πολιτειακός άνδρας με όραμα, που ξεπερνούσε κατά πολύ τα στενά σύνορα της μικρής χώρας την οποία κλήθηκε να κυβερνήσει από τον ανθό του έθνους, τις Ενοπλες Δυνάμεις, λίγα χρόνια έπειτα από μια συντριπτική εθνική ήττα.

Δεν ξεκίνησε ως ψοφίμι, ψάχνοντας την πιο βολική στάση γονυπετώς. Οταν μιλούσε στους συνομιλητές του, όσο ισχυροί κι αν ήταν, το έκανε πάντα όρθιος και κοιτώντας κατάματα. Δεν ήταν φλύαρος επιδειξίας, ένας ασκός δύσοσμου αέρα ηττοπάθειας κι ενδοτισμού. Είχε βαθιά καλλιέργεια και την αυτοπεποίθηση ενός άνδρα με λόγο, όραμα και μπέσα. Εβαζε πάντα στόχο τους μακρινούς ορίζοντες και τις απάτητες κορυφές. Ο αληθινός Βενιζέλος της ακμής ήταν ένας μαχόμενος πατριώτης, ένας στρατευμένος εθνικιστής, με την έννοια που έδινε στον όρο ο πατέρας της Ελληνικής Δημοκρατίας, ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου. Η Μεγάλη Ιδέα για τον Βενιζέλο δεν ήταν ένα εκστατικό νεφέλωμα, μια ανύπαρκτη νοσταλγική Βαλχάλα, αλλά μια σειρά από πρακτικά ζητήματα και συμμαχίες, που θα οδηγούσαν στον υπαρκτότατο πολιτικό και χειροπιαστό Ολυμπο της Μεγάλης Ελλάδας.

Το έχω ξαναγράψει: ήταν ό,τι εγγύτερο στον Περικλή ανέδειξε η νεότερη Ιστορία μας. Αντιλαμβανόταν τους ανέμους των καιρών, τις ροπές ή και τις πιο ανεπαίσθητες διαφορές των γύρωθεν συμφερόντων κι αναζητούσε συμμαχίες για την εθνική μας ολοκλήρωση, όχι αφεντικό για να σκύψει ή δικαιολογίες για να αδρανήσει ή πολύ περισσότερο να ενδώσει. Απλά δεν πίστεψε ότι ο λαός που οδήγησε στην Πόλη και την Ιωνία θα τον έστελνε σπίτι του, κουρασμένος και εξαπατημένος από τους ντιντήδες της εποχής.
Η οικονομική κρίση δεν είναι άλλοθι. Αγώνες λοιπόν δίνουν μόνο οι πλούσιοι και χορτάτοι;
Ποιος ο λόγος να σπεύδουμε για υποχωρήσεις στο κτήνος του ισλαμοφασισμού; Το Κουρδιστάν οδεύει ολοταχώς στην ανεξαρτησία κι ολοκλήρωσή του. Στην ίδια την Τουρκία μιλούν ανοιχτά για επικείμενο διαμελισμό της. Τα σύνορά της φλέγονται. Η τυχοδιωκτική πολιτική εναγκαλισμού του Ερντογάν με τα πιο ακραία στοιχεία των σαλαφιστών τζιχαντιστών στη Συρία, με φονιάδες κι αποκεφαλιστές αμάχων, του έχει σωρεύσει τεράστια προβλήματα. Εκατοντάδες χιλιόμετρα της τουρκικής μεθορίου είναι χώρος χωρίς νόμο, χωρίς έλεγχο. Είναι μια πολιτική πανωλεθρία του επίδοξου σουλτάνου, που προσπαθεί να ξεδιπλώσει την πιο σκληρή ισλαμική του ατζέντα, τρώγοντας τις σάρκες της ίδιας της χώρας του.

Η κρίση είναι ευκαιρία για να γκρεμίσουμε την παρακμή και να χτίσουμε αληθινή ισχύ, δεν είναι δικαιολογία για να επιτρέψουμε στον τουρκισμό να νομιμοποιήσει την εισβολή και κατοχή της Κύπρου, να υποστείλουμε τη σημαία του Ελληνισμού, επιτρέποντας στους ισλαμοφασίστες επεκτατιστές της Αγκυρας να κάνουν το πλιάτσικο χρησικτησία. Μετά θα έρθει η Θράκη, το Αιγαίο.

Ας μελετήσουμε τον πρώτο Βενιζέλο, στην αλκή της νεότητας και της δράσης του, όταν έλυνε ένα προς ένα τα πρακτικά ζητήματα που θα οδηγούσαν στη Μεγάλη Ελλάδα. Ας πούμε ότι σήμερα η Ελλάδα αυτή πρέπει να είναι η αποφασισμένη Ελλάδα, που δεν υποχωρεί. Σκάβει με το πέλματά της αντιστεκόμενη τη γη και σιγά σιγά, με πεισματικό βήμα, θα προχωρήσει. Και η νέα Μεγάλη Ιδέα πρέπει να είναι κάτι μεγαλύτερο από τις γκαζόλαμπες του Ταμήλου και τις αδρανείς θρασείες απεραντολογίες του γιαλαντζί Βενιζέλου, που μας εκθέτουν στ’ αδέρφια μας. Δεν νομίζετε;

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης

Δικηγόρος