Ο νόμος της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή, τέσσερα μόλις χρόνια από την πτώση της χούντας, ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά της κοινωνίας, η οποία τον είχε χαρακτηρίσει ως «τον νέο 509». Ο «509» ήταν ο νόμος που εξέδωσε η κυβέρνηση του Θεμιστοκλή Σοφούλη το 1947 «περί μέτρων ασφαλείας του Κράτους, του Πολιτεύματος, του Κοινωνικού Καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών», ο οποίος «έθετε εκτός νόμου το Κομμουνιστικό Κόμμα και τους προσκείμενους σε αυτό πολιτικούς ή άλλους σχηματισμούς και, από την άλλη, τιμωρούσε τις “κομμουνιστικές” ενέργειες, εξαιτίας της ίδιας τους της φύσης».
Ούτε όμως και ο «509» πατούσε στο κενό. Ήδη από το 1929 η κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου είχε ψηφίσει το νόμο 4229 «Περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών» (γνωστό και ως Ιδιώνυμο), ενώ το Σεπτέμβριο του 1936 η δικτατορία της 4ης Αυγούστου του Ιωάννη Μεταξά δημοσίευσε τον Αναγκαστικό Νόμο 117 «Περί μέτρων προς καταπολέμησιν του κομμουνισμού και των εκ τούτου συνεπειών».
Ο περιβόητος νόμος της κυβέρνησης Μητσοτάκη καταργείται το 1993, ύστερα από πιέσεις του προοδευτικού τότε χώρου, ακόμα και εκδοτών, στους οποίους απαγόρευε τη δημοσιοποίηση προκηρύξεων θεωρώντας ότι με αυτό τον τρόπο θα εμπόδιζε την πρόσβαση των ιδεών της τρομοκρατικής οργάνωσης 17Ν στην κοινωνία. Και είναι η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη εκείνη που το 2001 ψηφίζει τον Ν.2928 «για την προστασία του πολίτη από αξιόποινες πράξεις εγκληματικών οργανώσεων», υπό τις αμερικανικές οδηγίες και τις διεθνείς πιέσεις που άσκησαν οι ΗΠΑ μετά την 11η Σεπτεμβρίου και το χτύπημα στους Δίδυμους πύργους.
545Ο «ορισμός» ωστόσο της τρομοκρατικής ενέργειας εμφανίζεται για πρώτη φορά το 2004 με τον Ν.3251, της Νέας Δημοκρατίας. Στη συζήτηση επί του νομοσχεδίου στη Βουλή, το ΠΑΣΟΚ τάσσεται υπέρ της υιοθέτησης των αποφάσεων της ΕΕ για «τη συμφωνία για το ευρωπαϊκό ένταλμα συλλήψεως, τον ορισμό των τρομοκρατικών πράξεων, την κατάρτιση καταλόγων τρομοκρατών και τρομοκρατικών οργανώσεων», ωστόσο τον καταψήφισε στη συζήτηση που έγινε στη Βουλή κάνοντας λόγο περί «προχειρότητας». Ο νόμος αυτός προσέθεσε στον Ποινικό Κώδικα το άρθρο 187Α, οι εμπνευστές του οποίου θεωρητικά επιχείρησαν την άρση της αοριστίας επί του ποια πράξη είναι τελικώς «τρομοκρατική», επιχειρώντας τον ορισμό της τρομοκρατίας. Στην ουσία αυτό που πέτυχαν ήταν ο εν δυνάμει χαρακτηρισμός κάθε πράξης ως «τρομοκρατικής» εφόσον είχε διαπραχθεί από «τρομοκράτη»…
Η αντιτρομοκρατική νομοθεσία είναι ένα νομοθέτημα το οποίο αποπειράται μια σειρά εξωφρενικές για την έννομη τάξη «ρυθμίσεις». Αν και ορίζει σαφώς τον «τρομοκράτη» ως «πολιτικό εγκληματία», εντούτοις αυτός φτάνει τελικά να δικαστεί όχι από Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο, όχι δηλαδή από την ίδια την κοινωνία, την οποία υποτίθεται ότι αφορά το έγκλημά του, αλλά από Τριμελή Εφετεία Κακουργημάτων ως «κοινός ποινικός». Κατήγοροί του είναι οι ίδιοι οι διώκτες του, και η ποινή του είναι δυσανάλογα μεγάλη. Κοντολογίς: όποιος πέσει σε αυτήν τη «μαύρη τρύπα» της ελληνικής έννομης τάξης, χάνει το δικαίωμα κάθε κατηγορουμένου σε μια δίκαιη δίκη.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου