Τοῦ Α. Π. Δημόπουλου
Λίγες ἡμέρες πρίν, τήν 29η Νοεμβρίου, συμπληρώθηκαν 67 χρόνια ἀπό τήν ἵδρυση τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ. Στήν Εὐρώπη, ὅμως, ἦταν ἡ 15η Νοεμβρίου, «ἐθνική ἡμέρα τῶν Παλαιστινίων», πού συγκέντρωσε τά φῶτα τῆς δημοσιότητας. Λογικό. Ἀποτελεῖ σίγουρα εἴδηση, ὅτι ὁ Βασιλιάς τῆς Σουηδίας, τῆς χώρας, δηλαδή, πού ἀναγνώρισε ἐπίσημα τό «κράτος» τῶν Παλαιστινίων τήν 30ή Ὀκτωβρίου, ἀπέστειλε συγχαρητήρια στόν Πρόεδρο Mahmoud Abbas. Ὄχι, δέν εἶναι μόνο ἡ πρωτιά. Αὐτό πού κυρίως τό καθιστᾶ «εἴδηση» εἶναι τό πολιτικό συμφραζόμενο.
Ὁ Βασιλιάς μιᾶς χώρας, πού ἀντιλαμβάνεται παραδοσιακά τόν ἑαυτό της, ὡς ὑπερασπιστή τῶν ἀτομικῶν ἐλευθεριῶν, συγχαίρει μιά «χώρα», τήν ὁποία κυβερνάει ἡ Hamas καί στήν ὁποία οἱ δολοφονίες «τιμῆς» τῶν γυναικῶν τυγχάνουν ἀποδοχῆς ἄγραφου νόμου. Τί ἔγινε ἡ ὑψηλόφρων Σουηδία, πού ξέραμε; Καί νά ἦταν μόνο ἡ Σουηδία!
Ἔτσι, τό Βρεταννικό Κοινοβούλιο, τό Κοινοβούλιο, δηλαδή, μιᾶς χώρας, πού ἔχει συνδέσει, ἱστορικά, τό ὄνομά της μέ τήν Διακήρυξη Balfour, υἱοθέτησε, τήν 13η Ὀκτωβρίου, μέ μεγάλη μάλιστα πλειοψηφία, 274 ἔναντι 12, πρόταση γιά ἀναγνώριση τοῦ «κράτους» τῶν Παλαιστινίων. Ἀκολούθησε, στό αὐτό πνεῦμα, τήν 18η Νοεμβρίου ἡ Βουλή τῆς Ἱσπανίας. Μόλις προχθές, τήν 2α Δεκεμβρίου, πῆρε σειρά ἡ Βουλή τῆς Γαλλίας. Τί νά πεῖ κανείς – τήν ἴδια στιγμή, πού οἱ μυστικές ὑπηρεσίες της πασχίζουν, νά ἀποτρέψουν, πιθανολογούμενες, γιά τά Χριστούγεννα, τρομοκρατικές ἐπιθέσεις τοῦ Χαλιφάτου, ἡ Εὐρώπη μοιάζει ἕτοιμη νά συνάψει διπλωματικές σχέσεις μέ μία «χώρα» τήν ὁποία κυβερνάει ἡ Hamas, ὀργάνωση, δηλαδή, τήν ὁποία ἡ ἴδια ἔχει χαρακτηρίσει τρομοκρατική. Ναί, δέν εἶναι taboo, ἀναγνώριση τώρα! Τί ἀκριβῶς συμβαίνει; Ὁ κόσμος γυρνάει ἀνάποδα; Ἤ, μήπως, ἐπιτέλους, ἴσια;
Τώρα, στόν διεθνῆ Τύπο, αὐτή ἡ μεταστροφή τῆς Εὐρώπης ὑπέρ μιᾶς πολιτικῆς «ἀναγνωρίσεως τώρα» ἐπεξηγεῖται, συνήθως, μέ ὅρους διαπραγματευτικῆς ἰσότητας καί δικαιοσύνης. Πολύ ἁπλά, γιά ἕνα μεγάλο μέρος τῆς κοινῆς γνώμης τῆς Εὐρώπης, ἡ ἐπιχείρηση τῆς Γάζας ἔγινε ἀντιληπτή, ὡς ἄνιση μάχη ἀνάμεσα σέ μιά πανίσχυρη στρατιωτική μηχανή καί ἕνα λαό, πού φαίνεται, νά ἀγωνίζεται γιά τό αὐτονόητο – τήν ἀνεξαρτησία του. Μέσα σέ ἕνα τέτοιο πλαίσιο, στό ὁποῖο κυρίαρχο στοιχεῖο ἐμφανίζεται ἡ ἰσχύς τοῦ Ἰσραήλ, τυχόν ἀναβολή μονομερῶν ἀναγνωρίσεων ἑνός Παλαιστινιακοῦ «κράτους», ὅπως, ἄλλωστε, τό τοποθέτησε στό Βρεταννικό Κοινοβούλιο ὁ πρώην Ὑπουργός Ἐξωτερικῶν τοῦ Ἡνωμένου Βασιλείου Jack Straw, θά ἰσοδυναμοῦσε μέ χορήγηση βέτο στόν ἰσχυρό τῆς διαφορᾶς – ἐξ οὗ καί ἡ ἀνάγκη γιά ἀναγνωρίσεις «τώρα».Ἀκούγεται εὔλογο, ἔτσι δέν εἶναι;
Ὄχι, ἀκούγεται πολιτικο-ἰδεολογικά ἀκατανόητο –μέ ὅρους συγκυρίας, πολύ περισσότερο. Πράγματι, σέ μία στιγμή, πού οἱ εἰδήσεις γιά τήν δράση τοῦ Χαλιφάτου συγκλονίζουν τήν Δύση, θά περίμενε κανείς προσέγγιση μέ τό Ἰσραήλ καί τήν πολιτική του – ὄχι τό ἀντίθετο. Ἕνα ἀνεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος θά εἶναι ἕνα κράτος τῆς Hamas, ἕνα κράτος, δηλαδή, πολιτικο-ἰδεολογικά ἀσύμβατο μέ τίς δυτικές δημοκρατίες καί τά κεκτημένα τους. Μέ ἄλλα λόγια ἡ Εὐρώπη, ὑποστηρίζοντας τήν ἀνεξαρτησία ἑνός τέτοιου κράτους, δείχνει, νά νομιμοποιεῖ αὐτό, πού ἀπονομιμοποιεῖ τήν ἴδια. Γιατί; Μά ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή.
Ἡ Εὐρώπη ἀκολουθεῖ συνειδητά, ἕνα δόγμα «μή-ἀνάμειξης», ἕνα ὁρισμένο δόγμα Monroe, μέ ἀποδέκτη τόν Ἰσλαμικό κόσμο. Μέ αὐτή τήν ἔννοια, ἡ πολιτική τοῦ «ἀναγνώριση τώρα» ἀποτελεῖ εἶδος realpolitik. Ναί, αὐτή ἡ πολιτική, ὁδηγεῖστήν δημιουργία ἑνός κράτους τῆς Hamas. Στό κράτος αὐτό, δέν θά ὑπάρχει πραγματική δημοκρατία, οὔτε οἱ πολίτες θά χαίρουν αὐτονόητων «δυτικῶν» ἀτομικῶν δικαιωμάτων, θά εἶναι ἕνα κράτος, μάλιστα, εὐθέως ἐχθρικό πρός ἐμᾶς, ὅπως προκύπτει ἀπό τόν καταστατικό χάρτη τῆς Hamas. Ὅμως, γιά τούς ὑποστηρικτές τοῦ «ἀναγνώριση τώρα», δέν ὑπάρχει ἀντίφαση. Γιατί δέν εἶναι δουλειά μας, νά ἐξάγουμε δημοκρατία. Δέν εἶναι δουλειά μας, νά ἐξάγουμε ἀτομικά δικαιώματα. Αὐτό ἀποτελοῦσε ἐπιλογή τήν ἐποχή τοῦ κομμουνισμοῦ, γιατί τότε εἴχαμε νά κάνουμε μέ λαούς μέ εὐρωπαϊκή πολιτική κουλτούρα, πού αἰσθάνονταν ὑποδουλωμένοι. Σήμερα ποιούς νά «ἀπελευθερώσουμε» καί γιατί; Πολύ ἁπλά, ὁ Ἰσλαμικός κόσμος δέν μᾶς θέλει, πιστεύει ἄλλο «ὑπόδειγμα ζωῆς». Βολικό. Ὁ πολιτικός καί ἠθικός σχετικισμός στό ἀπόγειό του.
Καί εἶναι αὐτή ἀκριβῶς ἡ λογική, πού ἐξηγεῖ γιατί μία δυτική δημοκρατία, ὅπως τό Ἰσραήλ, ἡ ὁποία μοιράζεται καί ὑπερασπίζει τίς ἀξίες μας, οὐδόλως ἀπολαμβάνει τῆς στήριξής μας. Τελικά, ἡ κρατοῦσα εὐρωπαϊκή πολιτική λογική δέν θέλει, νά δεῖ τό Ἰσραήλ, ὡς τόν φυσικό σύμμαχο, πού εἶναι, ὡς ἐπέκταση, δηλαδή, τῆς Δύσης στήν περιοχή τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, γιατί, ἀκριβῶς, κανείς δέν θέλει ἤ δέν τολμᾶ, νά ἀντιληφθεῖ τήν Μέση Ἀνατολή ὡς πεδίο «δυτικοποίησης». Ἀντίθετα, ἀκριβῶς, γιατί ἡ Μέση Ἀνατολή καί ὁ Ἰσλαμικός κόσμος γενικότερα νοοῦνται, ὡς μία ξεχωριστή «σφαίρα», τό Ἰσραήλ συνιστᾶ γιά πολλούς στήν Εὐρώπη τό πρόβλημα, ὄχι τήν λύση. Αὐτό ἐξηγεῖ τήν ἐντεινόμενη καί μονομερῆ πίεση πρός τό Ἰσραήλ νά «συμβιβαστεῖ», τελευταῖο στάδιο τῆς ὁποίας ἀποτελεῖ ἡ πολιτική τοῦ «ἀναγνώριση τώρα». Ἐννοεῖται, αὐτό εἶναι τό γενικό πλαίσιο μόνο – ἡ πολιτική τοῦ «ἀναγνώριση τώρα» ὑπηρετεῖ ἐπάλληλα καί εἰδικότερους στόχους.
Ὁ ἕνας στόχος εἶναι οἰκονομικός. Τό Ἰσραήλ ἀναδεικνύεται σέ ἐνεργειακό παίκτη τῆς εὐρύτερης περιοχῆς καί ἡ Εὐρώπη αἰσθάνεται ἐκτοπισμένη. Στήν πραγματικότητα, ἡ πολιτική τοῦ «ἀναγνώριση τώρα» λειτουργεῖ διαπραγματευτικά στήν κατεύθυνση τῆς διεκδίκησης χώρου γιά εὐρωπαϊκά ἐνεργειακά συμφέροντα ἐκεῖ πού τόν πρῶτο λόγο ἔχουν τά ἀμερικανικά. Ὁ ἄλλος στόχος εἶναι πολιτικός. Μέ τήν πολιτική τοῦ «ἀναγνώριση τώρα», ἡ Εὐρώπη ὑποκύπτει σέ μία λογική κατευνασμοῦ ἀπέναντι στούς μουσουλμανικούς πληθυσμούς της. Ὅποιος ἔχει ποτέ παρακολουθήσει τηλεοπτικές ἐκπομπές στίς ὁποῖες καλοῦνται μουσουλμάνοι τῆς Εὐρώπης, νά ἐκφράσουν ἄποψη γιά τίς ἀγριότητες τοῦ Χαλιφάτου, ἀλλά καί ὅλα ἐκεῖνα πού προσβάλλουν τήν συνείδηση τῆς πολιτισμένης Δύσης, μέ πρώτη τήν μεταχείριση τῶν γυναικῶν, ξέρουν τί ἐννοῶ. Ὑπεκφυγές. Ἀπολογητισμός. Ἐξτρεμισμός ἐντός τῶν πυλῶν. Φυσικά. Οἱ χῶρες, πού πρωτοστατοῦν στήν πολιτική τοῦ «ἀναγνώριση τώρα» εἶναι, ἀκριβῶς, χῶρες μέ συμπαγεῖς μουσουλμανικούς πληθυσμούς, οἱ ὁποῖοι, ἀφοῦ ἐκμεταλλεύτηκαν τήν φιλοξενία καί τήν ἐλευθερία τῆς Δύσης, τώρα τολμοῦν νά τήν ἀμφισβητοῦν «ἐκ τῶν ἔσω», ἀκόμα καί ἐνεργητικά, μέ ταραχές καί βία. Τί πιό προφανές γιά κάποιους μυωπικούς καί ἡττοπαθεῖς πολιτικούς ἀπό ἕνα show θεσμικοῦ ἀντισημιτισμοῦ, ἔτσι γιά νά ἐκτονωθοῦν τά πνεύματα;
Για την αντιγραφή: Ιάσων
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου