11 Ιουνίου του 1963 και ο βουδιστής μοναχός Thich Quang Duc, αυτοπυρπολείται δημοσίως ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την καταπίεση των δικαιωμάτων των πιστών του Βούδα από την κυβέρνηση του Βιετνάμ.
Το πρωί της Τρίτης, 5 Μαΐου 1981 οι Καθολικοί εθνικιστές στο Μπέλφαστ της Βορείου Ιρλανδίας, έχουν έναν λόγο να θρηνούν, ο Μπόμπι Σάντς, ένας 27χρονος εθνικιστής, απεβίωσε μετά από 66 ημέρες πείνας.
Στις 25 Νοεμβρίου 1970 Ο Ιάπωνας εθνικιστής Γιουκίο Μισίμα εκτελεί εντός του Γενικού Επιτελείου Στρατού, τελετουργική αυτοκτονία, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την ηθική πτώση της Ιαπωνικής κοινωνίας. Σε πολλές άλλες περιπτώσεις άνθρωποι έχουν θέση την ζωή του σε κίνδυνο, έχουν αυτοκτονήσει ή τουλάχιστον αποπειραθεί να πεθάνουν, έχοντας ως στόχο την ανάδειξη ή εκπλήρωση ενός συνολικού σκοπού ή ενός προσωπικού αιτήματος.
Οι παραπάνω πράξεις λοιπόν μπορούν να χαρακτηριστούν είτε ανούσιες είτε ηρωικές. Το στοιχείο εκείνο που θα προσδιορίσει τον χαρακτηρισμό, βρίσκεται στην αιτία που οδηγεί το άτομο να πράξει κάτι επικίνδυνο για την ζωή του. Ο Thich Quang Duc δεν θεωρούσε πως η ζωή τελειώνει στην Γή, όμως θεωρούσε πως τα δικαιώματα των Πιστών του Βούδα, δηλαδή του συνόλου στο οποίο ανήκει, καταπατώνται βάναυσα και για αυτό, δηλαδή υπέρ του γενικότερου καλού, θα αυτοκτονήσει με μακάβριο τρόπο ώστε να αναδείξει όχι μόνο το πρόβλημα, αλλά και την ψυχική ανωτερότητα των Βουδιστών μοναχών, έναντι της κυβέρνησης. Αυτό ήταν ένα βάδισμα στον Ηρωικό τρόπο ζωής.
Ο Μπόμπι Σάντς και οι υπόλοιποι απεργοί πείνας του IRA, ζητούσαν ανάμεσα στα άλλα, να επανέλθει ο όρος "πολιτικός κρατούμενος" για του φυλακισμένους μαχητές, όταν η Βρετανική κυβέρνηση προσπαθούσε να λοιδορήσει τους μαχητές του IRA στα μάτια των απλών Ιρλανδών. Στα πλαίσια του απελευθερωτικού αγώνα, ο Σάντς όντας κλεισμένος σε ειδικές φυλακές για οπλοκατοχή, αποφασίζει να κάνει απεργία πείνας με στόχο να ενώσει του Ιρλανδούς μαχητές των φυλακών και να δώσει κουράγιο στους έξω. Ήταν μια πράξη που στόχο είχε το συνολικό καλό και όχι την ατομική του ευχαρίστηση. Ήταν επίσης ένα βάδισμα στον Ηρωικό τρόπο ζωής.
Ομοίως ο Ιάπωνας Μισίμα, αυτοκτονεί για να δείξει την αναγκαιότητα του να επιστρέψει το σύνολο της Ιαπωνικής κοινωνίας στις παραδοσιακές του αξίες. Ήταν επίσης, μια πράξη ηρωισμού. Τον δρόμο του μάλιστα ακολούθησε πολλές δεκαετίες μετά, ο Γάλλος εθνικιστής και Ιστορικός Δομίνικος (Ντομινίκ) Βενέρ, μέσα στην Καθεδρικό Ναό της Παναγίας των Παρισίων.
Ανάμεσα σε όλους τους παραπάνω και τον Νίκο Ρωμανό, υπάρχει μια χαοτική διαφορά.
Ο Ρωμανός απεργεί διότι ο νόμος δεν του επιτρέπει να πάει να σπουδάσει. Δεν του καλύπτει μια ΑΤΟΜΙΚΉ και προσωπική ανάγκη. Δεν απεργεί για το γενικότερο καλό, για την διάσωση ενός συνόλου, ούτε για τα δικαιώματα μιας ομάδας ανθρώπων. Δεν επιθυμεί τίποτα παραπέρα από το να θυματοποιηθεί. Είναι ακριβώς εκείνη η αριστερή συμπεριφορά την οποία τονίζει ο Τεντ Καζίνσκι στο "Μανιφέστο" του, όπου οι αριστεροί διαρκώς προσπαθούν να είναι, φαινομενικά τουλάχιστον, τα θύματα κάποιου "ισχυρότερου", εν προκειμένω του κράτους.
Ο Ρωμανός ισχυρίζεται ένα καθαρά ατομικό και προσωπικό αίτημα, το οποίο έτσι και αλλιώς δεν επιτρέπεται σε υπόδικους (δε θα πω πως θέλει να δραπετεύσει για να μην τον βγάλω ψεύτη) και έχει την ευκαιρία να εμφανιστεί ως θύμα των νόμων και του κακού κράτους που τον αδικεί, κράτος το οποίο φυσικά χειροκροτεί όταν φυλακίζονται οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Ενδεικτικό αυτού είναι και το πώς οι δυνάμεις της αριστεράς, με εξαίρεση το ΚΚΕ, προβάλουν το προφίλ του "παιδιού" που ιδεαλιστικά το μόνο που έκανε ήταν να κτυπήσει τράπεζες, παραγνωρίζοντας τις ιδεολογικές του πεποιθήσεις και την αγάπη του για την ένοπλη πάλη.
Η πράξη από μόνη της δεν λέει απολύτως τίποτα. Σε δεκάδες φυλακές στον κόσμο, ημίτρελοι, ψυχοπαθείς ή πλήρως υγιείς αλλά φυλακισμένοι, έχουν κάνει απεργία πείνας για ένα κάρο αιτήματα. Από καλύτερες συνθήκες υγείας και διατροφής, μέχρι δικαίωμα στο να αποφασίζουν για τις υποχρεώσεις τους. Κανείς δεν τους θεωρεί ήρωες ή τις πράξεις τους ηρωικές.
Για να γίνει αυτό πρέπει να εκπληρωθεί μια βασική συνθήκη. Η πράξη να γίνει επ’ ωφέλεια ενός συνόλου ή ενός "ανώτερου" σκοπού και όχι με σκοπό την θυματοποίηση και την ικανοποίηση του εγωισμού.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου