Σε ένα πολιτικό σύστημα το οποίο κινείται γύρω από δύο άξονες, αυτόν του πολιτικού κόστους και αυτόν του πελατειακού βολέματος των ψηφοφόρων του ο υπερβολικός χρόνος παραμονής στην εξουσία μπορεί να φέρει αποτελέσματα τύπου ΠΑΣΟΚικής κατάρρευσης. Ως εκ τούτου η επιλογή Σαμαρά για εκλογές – ας μην γελιόμαστε – δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μία σαφέστατη αντιγραφή της επιλογής Κώστα Καραμανλή το 2009. Μία καιροσκοπική πολιτική κίνηση που δεν έχει ως ζητούμενο τίποτε άλλο παρά την επιβίωση του απαραίτητου για την επιβίωση του πολιτευτή (της βασικής ιδιότητας όλων αυτών που σήμερα ψήφισαν υπέρ ή κατά της εκλογής ΠτΔ) οικοσυστήματος, του πολιτικού κόμματος δηλαδή στο οποίο ανήκουν.
Από εκεί και πέρα όμως το καλύτερο είναι ότι όλα αυτά τα διαβιώντα στο συγκεκριμένο οικοσύστημα όντα, έχουν την δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν ως άλλοθι για κάθε τους πράξη το "λαϊκό αίσθημα", την "λαϊκή σοφία" και εν τέλει την "λαϊκή επιλογή". Η οποία δρα ως "ξόρκι" που ανασταίνει τους νεκρωμένους σχηματισμούς.
Οι νεοέλληνες, με το δικό τους ιστορικό "επιλογών" καλούνται για μία ακόμη φορά να πάρουν αποφάσεις. Όπως το δίλημμα τέθηκε από αστέρες της δημοσιογραφίας έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στον φόβο και την κατάρρευση που ισοδυναμεί με την επίγεια κόλαση και το ηλίθιο, δημοκοπικό και πρόστυχο εμπόριο ελπίδας της αριστεράς, που προσπαθεί να απευθυνθεί στα όσο το δυνατόν χυδαιότερα ένστικτα του νεοέλληνα. Και... κάποιος από τους δυό θα κερδίσει. Το δραματικό στην όλη υπόθεση είναι ότι ο "κερδισμένος δεδικαίωται" όπως περίπου και ο νεκρός. Εκπροσωπεί τον λαό και αποφασίζει στο όνομά του. Μέχρι να φτάσει η ώρα να πρέπει να ξαναμπεί στον αγώνα των δημοκρατικών εκλογών. Το ίδιο ισχύει και για τους "ψηφοφόρους" τους. Που πάντα θα είναι ο "σοφός" λαός. Ακόμη και πολιτικά πτώματα όπως αυτά του Βενιζέλου, του Σαμαρά ή του Γιωργάκη επανακάμπτουν, γιατί η Δημοκρατία δεν έχει... αδιέξοδα.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου