Η κυβέρνηση Σαμαρά, τα έκανε... χάλια κατά την διάρκεια της διακυβέρνησής της. Ακολούθησε μία εντελώς λανθασμένη στρατηγική τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, η οποία είχε ως αποτέλεσμα να υποστεί μία συντριπτική ήττα όχι μόνον ως κόμμα αλλά και ως παράταξη με αποτέλεσμα στην εξουσία να έλθει για πρώτη φορά στην Ευρώπη ένα κόμμα της άκρας αριστεράς.
Ένα κόμμα το οποίο με το που εγκαταστάθηκε στο Μαξίμου και στα κοινοβουλευτικά έδρανα έβαλε μπρός την επιχείρηση μετατροπής της χώρας μας σε ένα πολύχρωμο κουρέλι δίχως κανένα χαρακτήρα και δίχως καμία ταυτότητα. Την γνωστή “φετιχιστική” τους πολυπολιτισμικότητα δηλαδή και το μίσος ενάντια σε κάθε τι παραδοσιακό που δεν μπορεί να ερμηνευθεί μέσω του “ιστορικού υλισμού”.
Ένα κόμμα το οποίο ήλθε στην εξουσία όμως όχι για να εφαρμόσει αυτή την παραπάνω ατζέντα, αλλά για να αναδιαμορφώσει την σχέση της χώρας με την Ευρωπαϊκή Ένωση, τις συμφωνίες με τους δανειστές της χώρας μας (ελέω 40 ετών “μεταπολίτευσης) και να “διώξει την τρόικα” και να “σκίσει” τα μνημόνια (κάποιοι έλεγαν μάλιστα με μόλις μία νομοθετική πράξη).
Κάτι το οποίο όχι μόνον δεν φαίνεται να συμβαίνει, αλλά αντιθέτως οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια σε ένα ακόμη χειρότερο μνημόνιο, με πολλά περισσότερα και πολύ σκληρότερα οικονομικά μέτρα και μοναδική διαφοροποίηση τελικά την δημιουργία μίας εξαρτημένης τάξης πολιτών από το πολιτικό σύστημα στο οποίο θα χρωστά την οικονομική ασυλία για την δική της κάστα (βλ. νεοδιορισμένους, επαναπροσληφθέντες και ούτω καθ' εξής).
Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, επιλέγει να ξεκινήσει μία ακόμη φοροεπιδρομή κατά του συνόλου του ελληνικού λαού, προκειμένου να διαμορφώσει ακριβώς αυτή την τάξη των “ευνοημένων” οι οποίοι θα διασφαλίζουν (σε συνδυασμό με την κλιμακωτή νομιμοποίηση και απόδοση ψήφου στους λαθρομετανάστες) την ιστορική της συνέχεια στην εξουσία.
Αυτή είναι η αλήθεια. Αυτή τουλάχιστον φαίνεται να είναι η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ που από την μία πλευρά εφαρμόζει “φιλολαϊκά” μέτρα που αφορούν μονάχα συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων κατά κύριο λόγο οπαδών του και από την άλλη εξαπολύει τεράστιο “κυνήγι” κατά του συνόλου του ελληνικού λαού.
Στον οποίο θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι τελικά αξίζει νόμπελ βλακείας, καθώς μετά από 40 χρόνια μεταπολίτευσης επιμένει να ψηφίζει πάνω κάτω τα ίδια (γιατί μην μου πείτε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το νέο ΠΑΣΟΚ) δίχως ούτε για μία στιγμή να τολμά να σπάσει τα στεγανά που έχουν δημιουργήσει γι' αυτόν αυτοί οι οποίοι κάποτε προσδιοριζόντουσαν ως “εθνικοί νταβατζήδες”.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου