Οι δίποδοι αμνοί
Και μπορεί μεν το περίφημο δημοψήφισμα τσιπρανδρεου να έγραψε μια ακόμα λαμπρή σελίδα στα χρονικά της παγκόσμιας [πολιτικής] απάτης, ωστόσο δεν ήταν ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία.
Η [πολιτική] απάτη είναι τόσον παλαιά όσο και η μαζική αυταπάτη, ότι οι ανθρωποβοσκοί και τα μαντρόσκυλα τους, θα επιτρέψουν ποτέ στους δίποδους αμνούς των, να αποφασίσουν οι ίδιοι για τις τύχες τους.
Οι αρχαίοι Λοκροί που ήσαν σοφοί άνθρωποι, μη έχοντας εμπιστοσύνη ούτε στους αιτούντες την ψήφο αλλά ούτε και στους δίδοντες αυτήν, είχαν θεσπίσει τον ωραιότατο νόμο, ότι όποιος ήθελε να προτείνει κάποιον νεωτερισμό στο πόπολο, ώστε να αρπάξει την εξουσία, ήταν ελεύθερος να το πράξει αλλά με το κεφαλάκι του στον πάγκο των δημόσιων καρατομήσεων. Αυτό ως υπενθύμιση πως αν, όλα όσα υπόσχονταν αποδεικνύονταν απάτες, θα του έκοβαν το κεφάλι.
Οι Λοκροί ως φαίνεται, είχαν καλή γνώση της ιστορίας της [πολιτικής] απάτης και γι αυτό προστατευόντουσαν από τους πολιτικούς απατεώνες, με έναν σκληρό νόμο, αλλά οπωσδήποτε έναν δίκαιο νόμο.
Διότι ναι μεν είναι αρκετά απάνθρωπο να παίρνεις το κεφάλι κάποιου, επειδή διακατέχεται από το πάθος της εξουσίας, σε βαθμό ώστε να κοροϊδεύει τους πάντες για να την κατακτήσει, αλλά έτσι παίρνεις μόνον ένα κεφάλι. Ενώ, αντίθετα, ο πολιτικός απατεώνας μπορεί να στοιχίσει στην κοινωνία χιλιάδες κεφάλια, όπως ήδη ο [πολιτικός]απατεώνας της ροζ συμμορίας μετράει εις βάρος του εκατοντάδες ανθρώπινα δράματα και δεκάδες αυτόχειρες [προς το παρόν].
Η τρομακτική σιωπή των αμνών που ακολουθεί όλες τις μεγάλες σφαγές, δεν απαλλάσσει τους δημίους των λαών από την ενοχή τους. Μοναχά ότι γι αυτούς, τον ρόλο του σφαγέα αναλαμβάνει συχνά η Ιστορία…
Από τον Κρόνο στον Τσιπρανδρέου
Όσοι φυλετικά γνήσιοι Έλληνες είχαμε προκάμει να πάμε σχολείο, πριν από την επιδρομή των ρεπούσηδων και των κουράκηδων, μαθαίναμε πως η προ-ιστορία των εθνών είναι κρυμμένη στη μυθολογία τους.
Οι μύθοι αντανακλούν σημαντικές ιστορικές, κοινωνικές και ηθικές μεταβολές, που συνέβησαν στην πορεία των ορδών, των φυλών ή των εθνών, στη μακρά διάρκεια της συλλογικής τους ζωής, πριν από την εμφάνιση της γραφής. Απλώς η μυθολογία είναι διατυπωμένη σε μια κωδικοποιημένη γλώσσα, που μπορούν να την αποκρυπτογραφήσουν μόνον όσοι δεν έχουν ασθενήσει από το μικρόβιο του ιστορικού υλισμού και της αριστερής μπουρδολογίας.
Ο μύθος του Κρόνου μας δίδει μερικές ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τη φύση της πολιτικής απάτης, σε μια πολύ παλαιότερη εποχή, προτού ακόμα εφευρεθούν οι τηλεοράσεις, οι οποίες μετέτρεψαν την πανάρχαια τέχνη της πολιτικής απάτης σε επιστήμη…
Ο Κρόνος λοιπόν, έχοντας μάθει πως κάποιο από τα παιδιά του θα τον γκρέμιζε κάποτε από την εξουσία, είχε επινοήσει μια απλή και αποτελεσματική μέθοδο, για να τη διατηρήσει…. Με το που γεννιόντουσαν, τα έτρωγε.
Η μάνα του Δία όμως τον εξαπάτησε προσφέροντας του, αντί για τον νεογέννητο γιο της, μια φασκιωμένη κοτρώνα. Ο λαίμαργος σύζυγος την κατάπιε αμάσητη, υπογράφοντας έτσι και την εξουσιαστική του καταδίκη, αφού ως γνωστόν ο Δίας τον καθάρισε και ανέλαβε αυτός την εξουσία επί θεών και επί ανθρώπων…
Η πρώτη πολιτική απάτη λοιπόν μπορεί να τοποθετηθεί στις απαρχές του κόσμου, προτού καν εμφανιστεί ο άνθρωπος επί της γης, όταν ακόμα έκαμαν κουμάντο στην Ελλάδα οι Θεοί, οι ημίθεοι και οι Τιτάνες.Η Ρέα [Γη], εξαπατά τον Ουρανό [Κρόνο] εισάγοντας έτσι την ανθρωπότητα στη σφαίρα της σκληρής γήινης Ύπαρξης, ενώ μέχρι τότε όλα τα όντα βρίσκονται υπό τη νεφελώδη επικυριαρχία του Ουρανού.Πάσα ομοιότητα με τον Εβραϊκό μύθο της Πτώσης, όπου επίσης ο Αδάμ εκπίπτει από τον παράδεισο του δικού του Ουρανού [Γιαχβε], δεν είναι διόλου συμπτωματική.
Ο άνθρωπος είναι το προϊόν μιας απάτης μεταξύ Ουρανού και Γης, Σάρκας και Πνεύματος, Ύλης και Ονείρου, η οποία επιπλέον φέρει και τη σφραγίδα του πιο μυστηριακού από όλα τα ανθρώπινα εγκλήματα – του εγκλήματος της Πατροκτονίας. Σκοτώνοντας τον Κρόνο ή τον Γιαχβέ ή τον πάσα ένα επουράνιον Πατέρα, αμέσως – αμέσως ο άνθρωπος τιμωρείται από το Μέγα το άγος της Ελευθερίας, του να αποφασίζει πλέον ο ίδιος για τον εαυτό του.
Η μακάρια εποχή της απόλυτης υπακοής σε κάποιον Πατέρα ή Πατερούλη ή Δεσπότη τελειώνει συμπαρασύροντας μαζί της και τον φαντασιακό Παράδεισο της Μη ενοχής.
Από δω και πέρα ο δυστυχώς ελεύθερος άνθρωπος διαθέτει τη Γνώση, που βάσει αυτής οφείλει να δίδει λόγο για τις ίδιες του τις πράξεις.
Βαρύ. Πολύ βαρύ φορτίο για δίποδους αμνούς, που νιώθουν ευτυχισμένοι μοναχά μέσα στην ευλογημένη άγνοια, που τους συγχωρεί τα πάντα…
Γι αυτό ίσως και οι ανθρώπινες μάζες λαχταρούν τόσο πολύ να εξαπατηθούν από τον εκάστοτε Κρόνο ή Δία ή Πατερούλη τους… Ξαναβρίσκουν έτσι τον απωλεσθέντα Παράδεισο της υπακοής, τότε που ήσαν ανίκανοι ακόμα να γνωρίζουν το Καλό ή το Κακό και συνεπώς, ελεύθεροι από το μαρτύριο της Ελευθερίας τους.Οι κάθε λογής τσιπρανδρέου δεν έχουν παρά να εξαπατούν τους δίποδους αμνούς των, εις τους αιώνας των αιώνων. Δεν κινδυνεύουν ποτέ να χάσουν την εξουσία από μια πιθανή εξέγερση των προβάτων που τους ακολουθούν.Κινδυνεύουν όμως να εξαπατηθούν με τη σειρά τους από έναν επερχόμενο Δία.
Η Νέμεσις συνήθως τιμωρεί με τα ίδια όπλα που έμαθαν να χειρίζονται οι πάσης φύσεως απατεώνες και υβριστές…
Κι όπως ήρθε η ώρα του Κρόνου, από τον Δία και η ώρα του Δία από τον Χριστό και η ώρα του Χριστού από τον Μαρξ, έτσι θα έρθει η ώρα και αυτουνού εδώ του καραγκιόζη, που έδωκε στο πόπολο να καταπιεί αμάσητη, την κοινωνική γενοκτονία του τρίτου μνημονίου…
Μοναχά που οι χιλιάδες των θυμάτων όλων αυτών των εξαπατήσεων, δεν θα ξαναβρούν ποτέ τις ζωές που έχασαν…
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου