Κουΐζ για πολύ δυνατούς λύτες. Τι δουλειά κάνει ο Αλέκος Φλαμπουράρης; Όχι ποιο είναι ο επάγγελμα του, εκεί υπάρχει ολόκληρη ιστορία. Τι ακριβώς κάνει στην κυβέρνηση. Ποιο είναι το αντικείμενό του. Με τι ασχολείται καθημερινά, βρε αδερφέ!
Στα χαρτιά είναι υπουργός Επικρατείας, αρμόδιος για το συντονισμό του κυβερνητικού έργου. Αλλά αυτό δεν λέει τίποτε. Τον ίδιο τίτλο φέρει και ο Τέρενς Κουίκ. Χώρια που υπάρχουν και πέντε έξι ακόμη που συντονίζουν το κυβερνητικό έργο,οπότε χρειάζεται και κάποιος να συντονίζει τους συντονιστές.
Ότι αυτό το έργο δεν είναι και πολύ πυκνό, δεν οφείλεται στον κακό συντονισμό. Οφείλεται περισσότερο στους …συντονιζόμενους. Τι να συντονίσει κανείς για παράδειγμα στο «μεταναστευτικό» με την κυρία που προΐσταται του αρμοδίου υπουργείου;
Εδώ αναδεικνύεται ο συντονιστικός ρόλος Φλαμπουράρη. Από όσα έχουν συμβεί σ’ αυτό το μέτωπο ο υπουργός Επικρατείας βρήκε να αναφέρει ότι η Χριστοδουλοπούλου… δεν έκανε μπάνια φέτος. Η απάντηση βέβαια είναι απλή:ποιος την εμπόδισε;
Αυτή η απάντησηυποδηλώνει και την αξία του Φλαμπουράρη στο κυβερνητικό σχήμα που αναπτύσσεσαι σε τρείς άξονες:
Πριν από όλα, κάνει τον μέντορα του Πρωθυπουργού, τον υπ’ αριθμόν ένασύμβουλο του και τον άνθρωπο του τον επηρεάζει καταλυτικά. Και το κάνει με διάφορες σπερμολογίας, όπως η πατρότητα της ιδέας να διαλυθούν οι συνιστώσες-– που δεν διαλύθηκαν.
Δεύτερο, κάνει τον παππού των παιδιών του πρωθυπουργού, λογικό αφού προβάλει ως πολιτικός πατέρας του. Μόνο που το κάνει με τρόπο που δεν έχει σχέση με την κουλτούρα της Αριστεράς, ή την πολιτική γενικά. Έχει σχέση με τα λάιφ στάιλ περιοδικά.
Ποιον ενδιαφέρει αν ο Φλαμπουράρης θεωρεί εγγόνια του τα παιδιά του Τσίπρα και δεν αντέχει να μην τα δει για μέρες. Αυτός ο φτηνιάρικος τρόπος να καλλιεργήσει ανθρώπινες πλευρές της πολιτικής, ήταν καλές στη δεκαετία του ’70 αλλά τώρα θεωρούνται μπανάλ.
Τρίτο, ο Φλαμπουράρης κάνει τον “λαγό”. Ρίχνει στην πιάτσα απόψεις και θεωρίες για να μετρηθούν αντιδράσεις, καθώς όλοι τις εκλαμβάνουν ως απόψεις και σκέψεις του Πρωθυπουργού. Μόνο που, αν είναι έτσι, μάλλον τον εκθέτει.
Η σχεδόν λαχαναγορίτικη ματιά του στα πράγματα,οι προσεγγίσεις του τύπου ‘τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι’ ή ‘πέντε πάνω πέντε, κάτω στο φινάλε θα τη βρούμε, η καρδιά δεν είναι ΝΑΤΟ έτσι να αποχωρούμε’ δεν είναι πολιτικός λόγος. Θυμίζει τους παλιούς εργολάβους που έκαναν τους λογαριασμούς τους πάνω σ’ ένα πακέτο τσιγάρα.
Αλλά από εργολαβίες ο υπουργός ξέρει, καθόσον δούλεψε σ” αυτόν τον τομέα με την οικογένεια Τσίπρα και ειδικότερα με τον κανονικό πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού. Από εκεί και η οικειότητα.
Η ασχολία με τις εργολαβίες του άφηνε χρόνο να λημεριάζει στο παλιό ‘Ντόλτσε» – σημερινό ‘Φίλιον’ της Σκουφά, όπου καλλιεργούσε τις ιδέες της ανανεωτικής Αριστεράς . Ο ίδιος ήταν κάτι σαν μπον βιβέρ της Αριστεράς με καθημερινές παρουσίες στα ακριβά εστιατόρια του κέντρου, με σκαφάτες διακοπές παρέα με τον γραμματέα της κυβέρνησης Νίκο Σαγιά και υποδοχή φίλων στο μεσοαστικό σπίτι της Αίγινας.
Ο Αλέκος Φλαμπουράρης, γεννήθηκε στην Αθήνα- για το πότε ακριβώς ερίζουν οι ερευνητές στο διαδίκτυο, ήγουν, μάλλον κρύβει την ηλικία του. Από τη εποχή που φοιτούσε 9ο Γυμνάσιο στην Πλατεία. Κουμουνδούρου μετείχε στο μαθητικό κίνημα της και τις κινητοποιήσεις της προδικτατορικές περιόδου ως μέλος τωνΛαμπράκηδων του Μίκη.
Για σπουδές κατέφυγε Πολυτεχνείο του Γκρατς στην Αυστρία κατ’ αρχήν και εν συνεχεία στην Πολυτεχνική Σχολή Θεσσαλονίκης. Πηρε πτυχίο πολιτικού μηχανικού εντάχθηκε στο αντιδικτατορικό κίνημα και από το 1974 ξεκίνησε από το ΚΚΕ Εσωτερικού και έφτασε ως τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ με τον ίδιο τρόπο:ατσαλάκωτος.
Χειριστής λεπτών υποθέσεων, διαμεσολαβητής και σουρταφερτζής γενικά, αναλαμβάνει ειδικές αποστολές για τον Τσίπρα: από τρέχουσες κυβερνητικές υποθέσεις μέχρι το γήπεδο της ΑΕΚ. Επειδή ξέρει κόσμο και ντουνιά.
Στη δουλειά, λέγεται, ότι ‘δάνειζε΄’ το πτυχίο του -κατά την τρέχουσα πρακτική την εποχή της αντιπαροχής -, στις οικοδομικές επιχειρήσεις Τσίπρα. Είχε και κάποιες κρατικές δουλειές και δεν στενεύθηκε ποτέ οικονομικά- ούτε στερήθηκε την καλή ζωή.
Ο Αλέκος Φλαμπουράρης είναι το πρόσωπο μιας Αριστεράς την οποία κάποτε συμπαθήσαμε κυρίως γιατί βρισκόταν σε αντιπαράθεση με την Αριστερά που στήριξε τη βαρβαρότητα, αλλά στη συνέχεια θέλαμε να ξεχάσουμε. Ειδικά από την εποχή που ο Ανδρέας Παπανδρέου τη χαρακτήρισε “Αριστερά του σαλονιού”.
Πάντως, είναι μια Αριστερά που δεν θα έπρεπε να χωράει στο κάδρο στο οποίο θέλει να μπει ο Τσίπρας. Για λόηγους διαφορετικούς αλλά και παρόμοιους με αυτούς για τους οποίους δεν χωράει ο Λαφαζάνης: γιατί λειτουργούν συμπληρωματικά και χαλάνε το προφίλ του επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ. Τον ταυτίζουν με τους συμβολισμούς που θα ανάδείξει εκείνο το ατυχές πλάνο του Φλαμπουράρη με τον φραπέ.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου