Οι άνθρωποι της ιδεοληψίας και της πλήρους ανικανότητος, καθ’ όσον ανεπάγγελτοι, προκάλεσαν τεράστια ζημιά σε μία παραπαίουσα και εξαρτημένη οικονομία που είχε αρχίσει να βρίσκει τον βηματισμό της.
Έως την ημέρα των εκλογών, το κόστος για την χώρα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εκτιμάτο στα 90 δισεκατ. ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί και στο νέο δάνειο που Ευρώπη και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο χορηγούν στην Ελλάδα έναντι ενός τρίτου μνημονίου. Αυτή την φορά, όμως, οι δανειστές είναι αποφασισμένοι να μην υποχωρήσουν στις ελληνικές κουτοπονηριές, οι οποίες, όπως αποδεικνύεται, έχουν βαρύτατο κόστος από κάθε άποψη.
Είναι έτσι εξόχως αποκαλυπτικά τα όσα αναφέρει σε σημείωμά του ο οικονομολόγος κ. Ηλίας Καραβόλιας αναφορικά με το τελευταίο δημοψήφισμα –το οποίο, ως γνωστόν, υπήρξε «φαεινή ιδέα» του τότε υπουργού Οικονομικών κ.Γ.Βαρουφάκη, ύψους 100 εκατ. ευρώ, για να κάνει την πλάκα του ο άνθρωπος.
Γράφει, λοιπόν, τα ακόλουθα ο κ. Ηλ. Καραβόλιας και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του:
«Δεν είναι κακό πράγμα να διαβάζεις περιοδικά στον χώρο της Αυτονομίας. Το κάνω χρόνια τώρα, καθώς έχουν συνήθως ορθολογικές γεωπολιτικές και χρηματοπιστωτικές αναλύσεις αλλά και παρασκήνιο από τα εσωτερικά της πολυδιασπασμένης Αριστεράς. Αναρωτιόμουνα δυο μήνες τώρα γιατί ο Τσίπρας εξήγγειλε το δημοψήφισμα του Ιουλίου στις 1.10 ξημερώματα Σαββάτου, με τις αγορές κλειστές. Να λοιπόν μια καλή εξήγηση, θα έλεγα καθόλου φανταστική, με βάση τα όσα μπόρεσα να μάθω και εγώ για εκείνο το μοιραίο βράδυ (που δυστυχώς οι Έλληνες ακόμη δεν κατάλαβαν πόσο κόστισε στον τόπο).
Παραθέτω από το κεφάλαιο Το Δημοψήφισμα και η Παγκοσμιοποίηση του περιοδικού Sarajevo Magazine (τεύχος Σεπτεμβρίου 2015) και τα συμπεράσματα δικά σας.
"...Τόσο η Ουάσιγκτον όσο και οι Βρυξέλλες ήξεραν το περί δημοψηφίσματος 2 (τουλάχιστον) ημέρες ΠΡΙΝ το μάθει ο περήφανος ελληνικός λαός. Δηλαδή απ' την Τετάρτη 24 Ιούνη. Η αμερικανική κυβέρνηση το ανακοίνωσε μάλιστα επίσημα ότι "ήξερε"... Φυσικά, μια τέτοια γνώση 2 ημέρες πριν την επίσημη ανακοίνωση διαλύει τα επιχειρήματα που επικαλέστηκε η φαιορόζ κυβέρνηση, επιχειρήματα που αφορούσαν υποτίθεται τις "τελευταίες ώρες της διαπραγμάτευσης", ας πούμε την Παρασκευή 26/6. Όμως αυτά τα ψέματα είναι, προς το παρόν, το λιγότερο. Το ερώτημα είναι: γιατί αποφασίστηκε το δημοψήφισμα, και γιατί ανακοινώθηκε στις 1.10 τη νύχτα ενός Σαββάτου;
Η διαφορά ώρας ανάμεσα στην Αθήνα και τη Νέα Υόρκη είναι 7 ώρες· το χρηματιστήριο της Ν. Υόρκης κλείνει στις 12.00 τα μεσάνυχτα ώρα Ελλάδας. Είχε κλείσει, λοιπόν, την Παρασκευή 26/6 προς Σάββατο 27/6 όταν ο έλληνας πρωθυπουργός βγήκε να παίξει ένα ακόμα νούμερο απ' τον ρόλο του. Υπήρχαν όμως "μπροστά" δύο ολόκληρες ημέρες "νεκρές" χρηματιστηριακά, ιδανικές για ένα κύμα διεθνών αναλύσεων και ανησυχιών για τις συνέπειες που θα έχει στον παγκόσμιο χρηματοπιστωτισμό (και καπιταλισμό) η "χαλάρωση" της ελληνικής χρυσής βίδας.
Δύο μέρες αρκετές για να διαμορφώσουν τις συνθήκες ενός παγκόσμιου χρηματιστηριακού ψιλοαρμαγεδώνα...
Δημοσιογραφικές πληροφορίες ελληνικής προέλευσης που εμφανίστηκαν και εξαφανίστηκαν σε χρόνο dt λένε ότι τη νύχτα της Κυριακής 28 Ιούνη προς Δευτέρα 29 Ιούνη, το περιχαρές επιτελείο της ελληνικής κυβέρνησης (όλοι μαζί οι μετέπειτα τσακωμένοι...) πέρασε τις ώρες του μπροστά σε οθόνες υπολογιστών, παρακολουθώντας το άνοιγμα των ασιατικών χρηματιστηρίων: στις 2.00 τη νύχτα ώρα Αθήνας είναι 9 το πρωί ώρα Τόκιο και 8 το πρωί ώρα Σαγκάης. Αυτό που περίμενε (και ευχόταν) το ελληνικό κυβερνητικό επιτελείο ήταν να δει την αρχή μιας σοβαρής παγκόσμιας χρηματιστηριακής αναταραχής, εξαιτίας της αναγγελίας του ελληνικού δημοψηφίσματος και του κυβερνητικού "όχι", που παντού θα ερμηνευόταν σαν "έξοδος απ' το ευρώ"!
Πρώτα στην Ασία, ύστερα (την Δευτέρα 29 Ιούνη) στην Ευρώπη και τελικά στις ΗΠΑ. Εκείνο που ενδιέφερε ακόμα περισσότερο τους έλληνες superπαίκτες ήταν να ξεκινήσει μεγάλη άνοδος στην τιμή των ομολόγων Ιταλίας, Ισπανίας και Γαλλίας. Αν αυτό συνέβαινε, και διαρκούσε και τις επόμενες ημέρες, τότε οι ευρωπαίοι θα τρόμαζαν - όπως το είπε ο κυρ Δραγασάκης - και θα έρχονταν γονατιστοί στην Αθήνα παρακαλώντας την να μην κάνει αυτό το ρημαδοδημοψήφισμα...
Κι ας ζητήσει ό,τι θέλει για αντάλλαγμα..."»
Η συνέχεια της συριζαίϊκης φάρσας είναι γνωστή, όπως βέβαια και η πολιτική αβελτηρία ενός πολιτικού που μπορεί να ψεύδεται 100+1 φορές σε δύο ώρες.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου